Lo Causse de la Cèla

Lo Causse de la Cèla; Causse-de-la-Selle
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
	Canoès que trespassan un escampador d'Erau entre Sant Martin de Londras e lo Causse de la Cèla
	Geografia fisica
Coordenadas	43° 48′ 23″ N, 3° 38′ 53″ E
Superfícia	45,19 km²
Altituds; · Maximala; · Mejana; · Minimala	; 640 m; 244 m; 68 m
	Geografia politica;
País	Lengadòc;
Estat	França;
Region; 76	Occitània ;
Departament; 34	Erau ;
Arrondiment; 342	Lodeva (de Montpelhièr abans 2009);
Canton; 3432	Lodeva (Sant Martin de Londras abans 2015);
Intercom; 200022986	CC dau Grand Puòg de Sant Lop;
Cònsol	Philippe Doutremepuich ; (2020-2026)
	Geografia umana
Populacion; Populacion totala; (2018)	394 ab. Evolucion de la populacion; 399 ab.
Densitat	7,88 ab./km²
	Autras informacions
Gentilici	Caussenards ; (en francés)
Còde postal	34380
Còde INSEE	34060

Vilatge d'Occitània

Lo Causse de la Cèla (Causse-de-la-Selle en francés) es una comuna lengadociana situada dins lo departament d'Erau e la region d'Occitània, ancianament de Lengadòc-Rosselhon.

Geografia

Toponimia

Las fòrmas ancianas son : Caucino en 799, mansus de Caucis, abans 1129, Causse de la Celle en 1402, mansi de Causio, Causio de Cela en 1433, Causse de la Cele en 1457, « au Causse de Frozet » en 1523[1783], Causse de la Selle en 1559, Causse bas et Causse haut de la Celle, au sègle XVII, « la paroisse du Causse », 1732 [1783], Causse de la Ceille en 1740, la Causse de la Selle en 1740-60, le Cause de la Selle en 1740-60, du Causse de la Celle en 1740-60, le Causse de la Celle en 1774-75 (mapa de Cassini)^[1].

Segon Dauzat, Lo Causse ven del nom latin d'òme Calicius, amb lo sufixe -inum^[2]; segon Hamlin, lo Cauce de la Cèla ven de l'occitan causse « planòl rocassós », o pro sovent, dins los toponimes país-bassòls, un sens mai generau de « luòc naut, inculte » e de cèla, del latin cellam, « cellula, covent ». Causse es derivat puslèu d'un oronime preindoeuropèu *cal-so- (Flutre, EPTL. pp. 59-62; Nouvel, NRM, p. 117-19) que dau latin *calcinum que certanas fòrmas ancianas semblan indicar^[1]. Segon Joan Pèire Chambon, la preferéncia per la solucion *kalso- depend d'una luna preindoeuropèa; *kalso auriá pas generat un -e de sosten; causse [cauce, doncas] s'explica per la latin *calcinum^[3] (veire la fòrma de 799 per lo Cauce de la Cèla e Caussero [= Caucer] o autras fòrmas, Cauceribus, de Cauceriis, a Causses e Vairan)^[3], amb una -r finala qu'es clarament lo producte d'una -n apocopada.

Istòria

Aquesta seccion es voida, pas pro detalhada o incompleta. Vòstra ajuda es benvenguda !

Administracion

Lista dels cònsols successius
Periòde		Identitat	Etiqueta	Qualitat
març de 2001	2026	Philippe Doutremepuich	sense	retirat de la foncion publica
març de 1983	?	Philippe Doutremepuich
març de 1977	1983	Maurice Cammal
març de 1971	1977	Michel Coulet
1946	1971	Louis Vialla
	1946
Totas las donadas non son pas encara conegudas.

Demografia

modificar « persona »
v · d · m

Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 356, totala: 370

591

565

576

-

517

-

-

374

-

184

169

188

171

194

291

318

324

324
327

2009

2010

330
342

337
350

Fonts

Base Cassini de l'EHESS - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE

Evolucion de la populacion 1962-2008

En 2018 la populacion èra de 394 abitants e la densitat èra de 8,72 ab/km².

Luòcs e monuments

Personalitats ligadas amb la comuna

Veire tanben

Comunas d'Erau

Ligams extèrnes

Nòtas e referéncias

↑ ^1,0 et ^1,1 Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 94
↑ Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 157
↑ ^3,0 et ^3,1 https://www.etudesheraultaises.fr/wp-content/uploads/ael-art-2006-30-11-nouvelles-observations-toponymie-herault-frank-hamlin.pdf p. 262

Portal de Lengadòc

[frh-1] 1,0 et ^1,1 Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 94

[2] Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 157

[jpc-3] 3,0 et ^3,1 https://www.etudesheraultaises.fr/wp-content/uploads/ael-art-2006-30-11-nouvelles-observations-toponymie-herault-frank-hamlin.pdf p. 262

[1]

[2]

[3]