Vejatz lo contengut

Lo Causse de la Cèla

Un article de Wikipèdia, l'enciclopèdia liura.
Vilatge d'Occitània
Lo Causse de la Cèla
Causse-de-la-Selle
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
Canoès que trespassan un escampador d'Erau entre Sant Martin de Londras e lo Causse de la Cèla
Geografia fisica
geolocalizacion
Coordenadas 43° 48′ 23″ N, 3° 38′ 53″ E
Superfícia 45,19 km²
Altituds
 · Maximala
 · Mejana
 · Minimala
 
640 m
244 m
68 m
Geografia politica
País Armas de Lengadòc Lengadòc
Estat Bandièra de França França
Region
76
Occitània
Departament
34
Erau Armas del Departament d'Erau
Arrondiment
342
Lodeva (de Montpelhièr abans 2009)
Canton
3432
Lodeva (Sant Martin de Londras abans 2015)
Intercom
200022986
CC dau Grand Puòg de Sant Lop
Cònsol Philippe Doutremepuich
(2020-2026)
Geografia umana
Populacion
Populacion totala
(2018)
394 ab.
Evolucion de la populacion
Evolucion de la populacion

399 ab.
Densitat 7,88 ab./km²
Autras informacions
Gentilici Caussenards
(en francés)
Còde postal 34380
Còde INSEE 34060

Lo Causse de la Cèla (Causse-de-la-Selle en francés) es una comuna lengadociana situada dins lo departament d'Erau e la region d'Occitània, ancianament de Lengadòc-Rosselhon.

Comunas a l'entorn.

Las fòrmas ancianas son : Caucino en 799, mansus de Caucis, abans 1129, Causse de la Celle en 1402, mansi de Causio, Causio de Cela en 1433, Causse de la Cele en 1457, « au Causse de Frozet » en 1523[1783], Causse de la Selle en 1559, Causse bas et Causse haut de la Celle, au sègle XVII, « la paroisse du Causse », 1732 [1783], Causse de la Ceille en 1740, la Causse de la Selle en 1740-60, le Cause de la Selle en 1740-60, du Causse de la Celle en 1740-60, le Causse de la Celle en 1774-75 (mapa de Cassini)[1].

Segon Dauzat, Lo Causse ven del nom latin d'òme Calicius, amb lo sufixe -inum[2]; segon Hamlin, lo Cauce de la Cèla ven de l'occitan causse « planòl rocassós », o pro sovent, dins los toponimes país-bassòls, un sens mai generau de « luòc naut, inculte » e de cèla, del latin cellam, « cellula, covent ». Causse es derivat puslèu d'un oronime preindoeuropèu *cal-so- (Flutre, EPTL. pp. 59-62; Nouvel, NRM, p. 117-19) que dau latin *calcinum que certanas fòrmas ancianas semblan indicar[1]. Segon Joan Pèire Chambon, la preferéncia per la solucion *kalso- depend d'una luna preindoeuropèa; *kalso auriá pas generat un -e de sosten; causse [cauce, doncas] s'explica per la latin *calcinum[3] (veire la fòrma de 799 per lo Cauce de la Cèla e Caussero [= Caucer] o autras fòrmas, Cauceribus, de Cauceriis, a Causses e Vairan)[3], amb una -r finala qu'es clarament lo producte d'una -n apocopada.

Administracion

[modificar | Modificar lo còdi]
Lista dels cònsols successius
Periòde Identitat Etiqueta Qualitat
març de 2001 2026 Philippe Doutremepuich sense retirat de la foncion publica
març de 1983 ? Philippe Doutremepuich    
març de 1977 1983 Maurice Cammal    
març de 1971 1977 Michel Coulet    
1946 1971 Louis Vialla    
  1946      
Totas las donadas son pas encara conegudas.
modificar « persona »
 v · d · m 
Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 356, totala: 370

1793 1800 1806 1821 1831 1836 1841 1846 1851
591 565 576

1856 1861 1866 1872 1876 1881 1886 1891 1896
- - - - 517 - - - -

1901 1906 1911 1921 1926 1931 1936 1946 1954
- - 374 - - - - - -

1962 1968 1975 1982 1990 1999 2006 2007 2008
184
169
188
171
194
291
318
324
324
327
2009 2010
330
342
337
350
Fonts
Base Cassini de l'EHESS - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE
Evolucion de la populacion 1962-2008
Evolucion de la populacion 1962-2008


  • En 2018 la populacion èra de 394 abitants e la densitat èra de 8,72 ab/km².

Luòcs e monuments

[modificar | Modificar lo còdi]

Personalitats ligadas amb la comuna

[modificar | Modificar lo còdi]

Ligams extèrnes

[modificar | Modificar lo còdi]

Nòtas e referéncias

[modificar | Modificar lo còdi]
  1. 1,0 et 1,1 Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 94
  2. Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 157
  3. 3,0 et 3,1 https://www.etudesheraultaises.fr/wp-content/uploads/ael-art-2006-30-11-nouvelles-observations-toponymie-herault-frank-hamlin.pdf p. 262