Puèg-ericon

Puèg-ericon; Puissalicon
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
	Vista generala de Puèg-ericon.
	Armas
	Armas
	Geografia fisica
Coordenadas	43° 27′ 32″ N, 3° 14′ 10″ E
Superfícia	13,05 km²
Altituds; · Maximala; · Mejana; · Minimala	; 142 m; 120 m; 66 m
	Geografia politica;
País	Lengadòc;
Estat	França;
Region; 76	Occitània ;
Departament; 34	Erau ;
Arrondiment; 341	Besièrs;
Canton; 3435	Pesenàs (Cervian abans 2015);
Intercom; 243400728	CC dels Abans Monts;
Cònsol	Michel Farenc ; (2020-2026)
	Geografia umana
Populacion; Populacion totala; (2018)	1 346 ab. Evolucion de la populacion; 1 369 ab.
Densitat	95,4 ab./km²
	Autras informacions
Gentilici	Puissaliconnais (en francés)
Còde postal	34480
Còde INSEE	34224

Vilatge d'Occitània

Puèg-ericon (Puissalicon en francés) es una comuna lengadociana situada dins lo departament d'Erau e la region d'Occitània, ancianament de Lengadòc-Rosselhon.

Geografia

Perimètre del territòri

Comunas confrontantas de **Puèg-ericon**
Magalaç		Posòlas
		Colòbres
Puègmiçon	Liuran de Besièrs	Espondelhan

Toponimia

Prononciacion: [pɛt͡ʃerikun]^[1]

Las fòrmas ancianas son : Deodatus de Podio Salicon en 1146, de Podio Saliconis en 1160, de Podio Salicone en 1176, castro de Podiosalicone en 1247-1248, de Podio Salicon en 1323, ecclesie Beate Marie de Podio Salicone en 1348, de Podio Selicone en 1351, de Podiosalicone en 1368, Pueg Salhiso en 1425, de Puechsalicon en 1529, Puyssalicon en 1571, Puissalicon en 1585, Puisalicon en 1643, Puissalicon en 1708, 1740-60, 1770-2 (mapa de Cassini), Puicelicon en 1740-60^[2].

Lo nom es format del mot puèg, del latin podium, e d'un nom germanic d'òme, Salicho (Dauzat e Rostaing)^[3] o Salico (Hamlin, los Féniés) ^[2]^,^[4]. Lo nom a donc pas res a veire ambe un diminutiu d'un autre nom germanic, Erik, coma semblariá. Lo passatge de *Puèg-salicon a Puèg-ericon s'explica per divèrs elements : simplificacion per coalescéncia de la seguida consonantica g-s (tot se passa coma se lo nom èra vengut Puèg-alicon), rotacizacion de la liquida l (es a dire que ven r), aflaquiment de la vocala precedenta. Se tracta de fenomèns purament fonetics e pas semantics : l'atraccion del petit nom Eric, pauc conegut abans lo sègle XX, es exclusa.

Istòria

Aquesta seccion es voida, pas pro detalhada o incompleta. Vòstra ajuda es benvenguda !

Administracion

Lista dels cònsols successius
Periòde		Identitat	Etiqueta	Qualitat
març de 2014	2026	Michel Farenc	divèrs drecha	comerciant
1995	2014	Gérard Belloc
	1995
Totas las donadas non son pas encara conegudas.

Abans la refòrma cantonala de 2014, aplicada en 2015, la comuna èra del canton de Cervian; es ara del canton de Pesenàs.

Demografia

modificar « persona »
v · d · m

Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 1245, totala: 1258

676

630

681

710

683

747

743

727

747

754

813

822

821

877

837

727

858

1 009

1 073

1 061

1 104

1 029

956

952

918

855

821

817

788

658

810

802

911

1 012

1 026

1 045
1 065

2009

2010

1 062
1 083

1 117
1 129

Fonts

Base Cassini de l'EHESS - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE

Evolucion de la populacion 1962-2008

En 2018 la populacion èra de 1346 abitants e la densitat èra de 103,14 ab/km².

Luòcs e monuments

Personalitats ligadas amb la comuna

Veire tanben

Comunas d'Erau

Ligams extèrnes

Nòtas e referéncias

↑ Francino aprén la lengo d'oc, gramatico simplo e incoumplèto del parla lengadoucian, Bouchard d'Esquieu
↑ ^2,0 et ^2,1 Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 300
↑ Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 522
↑ Bénédicte Boyrie-Fénié, Jean-Jacques Fénié, Toponymie des Pays Occitans, edicions Sud-Ouest, 2007, p. 250

Portal de Lengadòc

[1] Francino aprén la lengo d'oc, gramatico simplo e incoumplèto del parla lengadoucian, Bouchard d'Esquieu

[frh-2] 2,0 et ^2,1 Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 300

[3] Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 522

[4] Bénédicte Boyrie-Fénié, Jean-Jacques Fénié, Toponymie des Pays Occitans, edicions Sud-Ouest, 2007, p. 250

[1]

[2]

[3]

[4]