Vejatz lo contengut

Montpeirós (Erau)

Aqueste article es redigit en lengadocian.
Un article de Wikipèdia, l'enciclopèdia liura.
(Redirigit dempuèi Mont Peirós (Erau))

Vilatge d'Occitània
Montpeirós
Montpeyroux
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
La plaça dau Relòtge.
Armas
Geografia fisica
geolocalizacion
Coordenadas 43° 41′ 46″ N, 3° 30′ 25″ E
Superfícia 22,42 km²
Altituds
 · Maximala
 · Mejana
 · Minimala
 
841 m
150 m
66 m
Geografia politica
País Armas de Lengadòc Lengadòc
Estat Bandièra de França França
Region
76
Occitània
Departament
34
Erau Armas del Departament d'Erau
Arrondiment
342
Lodeva
Canton
3414
Ginhac
Intercom
243400694
CC de la Vau d'Erau
Cònsol Claude Carceller
(2020-2026)
Geografia umana
Populacion
Populacion totala
(2018)
1 347 ab.
Evolucion de la populacion
Evolucion de la populacion

1 371 ab.
Densitat 57,89 ab./km²
Autras informacions
Còde postal 34150
Còde INSEE 34173

Montpeirós (en francés Montpeyroux) es una comuna lengadociana situada dins lo departament d'Erau e la region d'Occitània, ancianament de Lengadòc-Rosselhon.

Es lo sèti de las Edicions Jorn de poesia occitana contemporanèa.

Comunas a l'entorn.

Perimètre dau territòri

[modificar | Modificar lo còdi]

Las fòrmas ancianas son : castrum Montispetrosi en 1060-1108 o 1180-1223, castro quod vocatur Montem Petrosum en 1077-1099, chastelli Montis Petrosi en 1097, sub castello de Monte Petroso en 1097, parrochia S. Martini de Monte Petroso en 1107, in castello de Monte peiros en 1138, Bertrandi de Montepeiros en 1149, ecclesia S. Martini de Montepetroso en 1252, Monpeyro, Monpeyros en 1408, ecclesia S. Martini de Monte petroso cum capella que est in castro en 1484, de Montepetrozo, au sègle XVI, Môperou en 1622, Mompeirous en 1643, Montpeyrous en 1648, Montpeyroux en 1740-60, la ville de Montpeyroux en 1740-60, Montpeyroux e Vieux Montpeyroux dit Castelas en 1770-72 (mapa de Cassini)[1].

Lo nom es format de mont, « cima, som » (Hamlin), dau latin mons, montis e de l'adjectiu peirós, dau latin petrosus [2],[3],[1]. Hamlin precisa que Montpeirós èra a l'origina lo Castelàs, situat au nòrd dau vilatge [delai lo Barri] e que lo nom originau dau vilatge èra Adiciano, nom galloroman[1].

Adiciano (latin), L'Adisse (francés)

[modificar | Modificar lo còdi]

Las fòrmas ancianas son : villa Adiciano en 985, villa que vocant Adiciano en 996-1031, villa Adiciano, cap a 1005, villa que vocant Adicianum en 1060-1074, ecclesia S Martini de Adiciano... sub castro quod vocatur Montem Petrosum en 1077-1099, in territorio Adiciano en 1097, in terminio castelli Montispetrosi, sive ville Adiciani, au sègle XII, supra Adiza, sense data, parrochia S. Martini de Adiciano en 1123, 1130, de Adiszan, après 1162,. « à la Fontaine d' Adissan » en 1480 [1783], la Dysse (cadastre). Hamlin explica lo nom per lo gentilici latin Atisius e lo sufixe -anum[4]. Segon Dauzat, *Adiçan ven del nom latin d'òme *Aticius (inatestat, inferit de Atius), amb lo sufixe -anum[5]. Foneticament lo segond conven melhor. Lo nom es identic a Adiçan (comuna d'Erau).

Sant Estève daus Èrms (nom supausat)

[modificar | Modificar lo còdi]

Las fòrmas ancianas son : mansum S. Stephani de Heremis en 1215, ecclesia S. Stephani de Heremis en 1287, annexam ruralem S. Stephani de Hermis en 1484, [l'eglise] de St Etienne des Airs en 1740-60, St Etienne des Airs en 1770-72 (mapa de Cassini). Lo determinant es èrms, « bosigas »[6]. Stephanos es lo nom grèc de Sant Estève, lo primièr daus martirs[7]. Èrm es l'occitan èrm, èrme « bosiga, artiga, landa, desèrt », tèrme d'origina grèga; confusion frequenta, a l'escrit, après l'amudiment de -m finala dau mot occitan, amb lo francés air, « aire »[8].

  • Entre 1790-1794, Saint-Etienne-des-Airs (nom francés, benlèu Sant Estève daus Èrms) foguèt annexat a Montpeirós [9].

Administracion

[modificar | Modificar lo còdi]
Lista daus cònsols successius
Periòde Identitat Etiqueta Qualitat
1995 2026 Claude Carceller UMP, puèi divèrs drecha retirat foncion publica
1989 1995 Auguste Commeyras    
  1989      
Totas las donadas non son pas encara conegudas.
  • A la refòrma cantonala de 2014, aplicada en 2015, la comuna, qu'èra dau canton de Ginhac, i demorèt.
La comuna
modificar « persona »
 v · d · m 
Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 1298, totala: 1325

1793 1800 1806 1821 1831 1836 1841 1846 1851
1 456 1 500 1 703 1 650 1 713 1 606 1 450 1 448 1 431

1856 1861 1866 1872 1876 1881 1886 1891 1896
1 370 1 348 1 343 1 345 1 492 1 312 1 167 1 152 1 207

1901 1906 1911 1921 1926 1931 1936 1946 1954
1 309 1 250 1 144 1 045 957 955 914 783 718

1962 1968 1975 1982 1990 1999 2006 2007 2008
779
845
779
806
947
1 084
1 170
1 183
1 195
1 238
2009 2010
1 210
1 254
1 227
1 270
Fonts
Base Cassini de l'EHESS - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE
Evolucion de la populacion 1962-2008
Evolucion de la populacion 1962-2008


  • En 2018 la populacion èra de 1347 abitants e la densitat èra de 60,08 ab/km².

Luòcs e monuments

[modificar | Modificar lo còdi]

Personalitats ligadas amb la comuna

[modificar | Modificar lo còdi]

Ligams extèrnes

[modificar | Modificar lo còdi]
  1. 1,0 1,1 et 1,2 Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 255
  2. Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 472
  3. Bénédicte Boyrie-Fénié, Jean-Jacques Fénié, Toponymie des Pays Occitans, edicions Sud-Ouest, 2007, p. 249
  4. Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 3
  5. Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 3
  6. Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 353
  7. Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 596, a St-Esteben
  8. Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 195
  9. http://cassini.ehess.fr/cassini/fr/html/fiche.php?select_resultat=23739

Wikimedia Commons prepausa de documents multimèdia liures sus Montpeirós (Erau).