Vejatz lo contengut

Lo Castèl (Londras)

Un article de Wikipèdia, l'enciclopèdia liura.
Pels articles omonims, vejatz Lo Castèl.
Vilatge d'Occitània
Lo Castèl
Mas-de-Londres
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
La glèisa Sant Guiraud
Geografia fisica
geolocalizacion
Coordenadas 43° 46′ 56″ N, 3° 45′ 12″ E
Superfícia 19,06 km²
Altituds
 · Maximala
 · Mejana
 · Minimala
 
400 m
240 m
167 m
Geografia politica
País Armas de Lengadòc Lengadòc
Estat Bandièra de França França
Region
76
Occitània
Departament
34
Erau Armas del Departament d'Erau
Arrondiment
342
Lodeva (de Montpelhièr abans 2009)
Canton
3432
Lodeva (Sant Martin de Londras abans 2015)
Intercom
200022986
CC dau Grand Puòg de Sant Lop
Cònsol Robert Arnal
(2020-2026)
Geografia umana
Populacion
Populacion totala
(2018)
671 ab.
Evolucion de la populacion
Evolucion de la populacion

681 ab.
Densitat 30,43 ab./km²
Autras informacions
Còde postal 34380
Còde INSEE 34152

Lo Castèl (Mas-de-Londres en francés) es una comuna lengadociana situada dins lo departament d'Erau e la region d'Occitània, ancianament de Lengadòc-Rosselhon.

Comunas a l'entorn.

Las fòrmas ancianas son : castello de Dundras en 1116, capella S. Girardi de castro Lundrensi en 1146, castrum de Roqueta, vel castrum de Dundris en 1197, castri de Lundris en 1225, castrum et forcias de Lundris en 1229, Chateau de Londres en 1526, le castel de Londres en 1563, Castet en 1622, Castelz en 1626, Chasteau en 1648, Chateau de Londres en 1668-69, 1740-60, apelat per error le Chateau de la Roquette, en 1770-72 (mapa de Cassini)[1].

Segon Dauzat e Rostaing, que non coneissián pas lo nom autentic, mas ven dau latin mansus, « explotacion rurala ocupada per un sol tenencièr (tèrme feodal) »[2].

Londras (nom de país segon Hamlin)

[modificar | Modificar lo còdi]

Las fòrmas ancianas abans 1200 son : Dunderas, après 1010, ecclesiam S. Martini de Londres [nom alterat per una copia mai recenta, segon Hamlin, a l'article de Sant Martin de Londras] en 1088, de Dundras en 1100, de Dundres (varianta : Luntras) en 1101, de Dundras en 1107, de Lundras en 1110, de Lundris en 1110, de Dundras en 1116, de Lundrias en 1119, de Lundras en 1122, de Drundra, abans 1140, de Lundras en 1146, de Lundris en 1156, cap a 1160, de Londras en 1175, de Dundris en 1197, de Lundris, sense data [sègle XII ?], villa Dondras, au sègle XII. Segon Frank R. Hamlin, las fòrmas mai ancianas dau nom Londras concernisson Sant Martin de Londras. Aquelas fòrmas obligan a regetar l'etimologia per *lond- « fanga »[3], prepausada mai que mai per Jean-Gabriel Gigot, Revue Internationale d'Onomastique XXVI, p. 284-292[4]; de mai, aquela nocion es pas adaptada a la topografia [implicitament, la de Sant Martin de Londras ]. Pr'aquò, l'influéncia daus derivats d'aqueu mot dins la lenga parlada (mai que la dau nom la capitala de l'Angletèrra) explica l'evolucion Dundras > Lundras. Londras ven probablament d'un tèma *Dund- de sens desconegut, amb un sufixe atòn -era o -ara , lo tot dau domèni dau preindoeuropèu; un derivat dau gallic dunum, « fortalesa » es improbable[3]. Enlòc, Hamlin mòstra pas que sap que lo nom actuau occitan de Londras, sense determinant, es lo de la comuna dicha en francés Notre-Dame-de-Londres e pas de Sant Martin de Londras. Sense afirmar que que siá sus l'etimologia de Londras, un tèrme associat a la fanga, inadaptat per Sant Martin, es pas impossible per lo vilatge de Londras, situat sus una peninsula environada de rius, que tresplomba pas que de mens de 10 m.

NB. La glèisa de Sant Estève de Gabriac es dins la comuna dau Roet.

Las fòrmas ancianas son : fisco Gabriacho (varianta : Gabriaco) au sègle X o XI nom gallic d'òme (identificacion mausegura), prior S. Stephani de Gabriaco en 1331, [sieur]... de Gabriac en 1586, l'eglise et paroisse S. Etienne de Gabriac en 1668-69, l'eglise de St Etienne de Gabriac où est un moulin en 1740-60, S. Etienne de Gabriac, parròquia, e Gabriac, masatge en 1759, St Etienne de Graviac e Graviac en 1774-75 (mapa de Cassini)[5]. Quina es la prononciacion, amb metatèsi consonantica o non ? la grafia es en b pr'amor de l'etime mai segur e de la simplicitat.

Segon Hamlin, Gabriac ven dau nom gallic d'òme Gaberius, amb lo sufixe -acum. Gabriac èra una proprietat galloromana[5]. Per d'autres Gabriac, Dauzat causís lo nom gallic d'òme Gabrius, atestat, de gabros, « cabra »[6]; Delamarre causís tanben Gabrios per los meteisses toponimes [7]. Res dins las fòrmas ancianas permet d'assegurar la preséncia de e de Gaberius, nom qu'es benlèu pas atestat.

Administracion

[modificar | Modificar lo còdi]
Lista dels cònsols successius
Periòde Identitat Etiqueta Qualitat
2020 2026 Robert Arnal    
2009 2020 Franck Tourrel sense emplegat
març de 2008 2009      
Totas las donadas non son pas encara conegudas.
modificar « persona »
 v · d · m 
Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 580, totala: 585

1793 1800 1806 1821 1831 1836 1841 1846 1851
304 315 288

1856 1861 1866 1872 1876 1881 1886 1891 1896
- - - - 234 - - - -

1901 1906 1911 1921 1926 1931 1936 1946 1954
- - 179 - - - - - -

1962 1968 1975 1982 1990 1999 2006 2007 2008
126
129
120
183
204
275
315
329
381
385
2009 2010
432
436
482
487
Fonts
Base Cassini de l'EHESS (recercar) - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE
Evolucion de la populacion 1962-2008
Evolucion de la populacion 1962-2008


  • En 2018 la populacion èra de 671 abitants e la densitat èra de 35,2 ab/km².

Luòcs e monuments

[modificar | Modificar lo còdi]

Personalitats ligadas amb la comuna

[modificar | Modificar lo còdi]

Ligams extèrnes

[modificar | Modificar lo còdi]
  1. Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 235
  2. Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p.439
  3. 3,0 et 3,1 Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 219-220
  4. https://www.persee.fr/doc/rio_0048-8151_1974_num_26_4_2193
  5. 5,0 et 5,1 Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 173
  6. Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 308
  7. Xavier Delamarre, Noms de lieux celtiques de l'Europe ancienne, ed. Errance, 2012, p. 153, 297 e 347