Eissalabra

Eissalabra; Chalabre
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
	Vista d'Eissalabra.
	Armas
	Armas
	Geografia fisica
Coordenadas	42° 59′ 05″ N, 2° 00′ 25″ E
Superfícia	15,49 km²
Altituds; · Maximala; · Mejana; · Minimala	; 646 m; 380 m; 357 m
	Geografia politica;
País	Lengadòc;
Parçan	Quercòrb;
Estat	França;
Region; 76	Occitània ;
Departament; 11	Aude ;
Arrondiment; 112	Arrondiment de Limós;
Canton; 1114	La Nauta Val d'Aude (caplòc del Canton d'Eissalabra abans 2015);
Intercom; 200043776	CC de comunas dels Pirenèus audencs;
Cònsol	Jean-Jacques Aulombard ; (2020-2026)
	Geografia umana
Populacion; Populacion totala; (2018)	1 121 ab. Evolucion de la populacion; 1 133 ab.
Densitat	71,47 ab./km²
	Autras informacions
Còde postal	11230
Còde INSEE	11091

Vilatge d'Occitània

Eissalabra (Chalabre en francés) es una comuna lengadociana en Quercòrb situada dins lo departament d'Aude e la region d'Occitània, ancianament de Lengadòc-Rosselhon.

Geografia

Eissalabra es situada dins la val de l'Erç Viu al jonhent ambe'l Blau, que tanben passa a Puègverd, e l'Eissalabrèlh (nom supausat).

Perimètre del territòri

Comunas confrontantas de **Eissalabra**
	Sonac	Sant Benaset
Montbèl (Arièja)		Montjardin
	Rivèlh	Vilafòrt

Toponimia

Las formas ancianas son Castellum quod vocatur Eisalabra, en 1153, Ecclesia Sancti Petri de Escalabra en 1162, Villa Eissalabra en 1167, Castrum seu villa de Aysshalabra en 1319, De Aychalàbria en 1319, Esshalabra en 1323, Yssalabra en 1353, De Exalabre en 1399, Exalabra en 1402-1437, Charlabre en 1639, Chalabre en 1781. La prononciacion occitana es Ichalábro, Isshalábro ^[1], dins la grafia de l'abat Antòni Savartés.
Dauzat justificava sa causida per la situacion de la vila « entre de montanhas » per metre a costat Eissalabra e lo vèrbe escalabrar o lo nom calabra, « granda escala », en supausent un crosament entre lo latin scala, « escala » e una raiç escura ^[2]; mrs un nom associat a escalabrar se justificariá puslèu per un lòc situat sus un puèg, que non pas dins una valh; cossí que siá, Dauzat semblava pas conéisser l'adjectiu eissalabre, eissabre, cèrtas pejoratiu, mes que sèrv de menaça als enemics eventuals (cf. de noms coma Malvesin, Montesquiu o Montrevèl, de lòcs que se daissarián pas prene coma aquò). Joan Coromines propausa un etimon celtic uxellàbriga.

Istòria

Lo vilatge foguèt fondat abans lo sègle XII e las tèrras èran de l'Ostal de Trencavel. Aprèp la Crosada dels Albigeses, las tèrras foguèron legadas a Pons de Brulhèras, d'une famila venguda en Lengadòc amb Gui Ièr Lévis e Pèire de Voisins, en seguida de Simon IV de Montfòrt qu'èran vesins e aliats de las tèrras de Montfort-l’Amaury en Illa de França. Los descendents foguèron senhors, barons puèi marqués d'Eissalabra^[3]. En 1279, lo vilatge patiguèt d'aigadas. En 1350, los barris acabats forman una fortificacion complèta a l'entorn du vilatge. Lo centre de la vila es una bastida del sègle XIII.

Tèrra Privilegiada

Eissalabra èra le caplòc de la Tèrra Privilegiada, onze comunautats exemptas de tota imposicion mejançant una soma annala qu'apelavan subvencion. En mai d'Eissalabra, la Tèrra Privilegiada compreniá Canterate, L'Escala, Montjardin, Puègverd, Rivèlh, Santa Colomba, Sonac e Vilafòrt, de l'anciana diocèsi de Mirapeis, Nebiàs e Sant Joan de Paracòl, de la diocèsi d'Alet ^[4]. Una partida d'aquelas comunas, coma Eissalabra, son de Quercorbés (o Quercòrb).

Administracion

Lista dels cònsols successius
Periòde		Identitat	Etiqueta	Qualitat
2014	(2026)	Jean-Jacques Aulombard	divèrs dreta	director d'un EHPAD, conselhièr general (2011-2015)
2001	2014	Christian Guilhamat	EELV
1989	2001	Jacques Montagné	PS	conselhièr general (1979-2002)
1971	1989	René Boyer	PS
1959	1971	Augustin Maugard	SFIO
1947	1959	Maurice Samitié	SFIO
	1947
Totas las donadas non son pas encara conegudas.

Abans la refòrma cantonala de 2014, aplicada en 2015, la comuna èra del canton d'Eissalabra (caplòc); es ara del canton de La Nauta Val d'Aude (Quilhan).

Demografia

modificar « persona »
v · d · m

Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 1107, totala: 1118

2 006

1 820

2 252

2 867

3 435

3 529

3 416

3 167

2 986

2 529

2 291

2 218

2 127

2 061

1 920

2 021

1 945

2 175

2 222

2 022

1 872

1 601

1 708

1 628

1 529

1 739

1 821

1 771

1 838

1 583

1 441

1 262

1 172

1 148

1 144

1 141
1 165

2009

2010

1 147
1 169

1 131
1 150

Fonts

Base Cassini de l'EHESS - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE

Evolucion de la populacion 1962-2008

En 2018 la populacion èra de 1121 abitants e la densitat èra de 72,37 ab/km².

Lòcs e monuments

Lo Castèl d'Eissalabra, sègles XIII, XV e XVIII.
Lo sculpture sus un puèg en dessús ??
La glèisa de Sant Pèire ? de 1552 amb una estatua de fusta de Sant Alòi del sègle XIV.

Personalitats ligadas amb la comuna

Véser tanben

Comunas d'Aude

Ligams extèrnes

Eissalabra sul site de l'Insee

referéncias

↑ Abbé Sabarthès, Dictionnaire topographique du département de l'Aude, 1912, p. 86, legir en linha https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k110095d/f178.item.texteImage
↑ Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 166
↑ "Armorial"[1]
↑ Abbé Sabarthès, Dictionnaire topographique du département de l'Aude, 1912, p. 443, legir en linha https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k110095d/f535.item.texteImage

Portal de Lengadòc

[1] Abbé Sabarthès, Dictionnaire topographique du département de l'Aude, 1912, p. 86, legir en linha https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k110095d/f178.item.texteImage

[2] Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 166

[3] "Armorial"[1]

[4] Abbé Sabarthès, Dictionnaire topographique du département de l'Aude, 1912, p. 443, legir en linha https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k110095d/f535.item.texteImage

[1]

[2]

[3]

[4]