Quercorbés
Quercorbés[1] (o Quercòrb) es una sosencontrada de Rasés, en Lengadòc, en Occitània (dins lo departament d'Aude). Se tròba a l’entorn del castèl ancian de Quercòrb.
Sa vila principala es Eissalabra.
Toponimia
[modificar | Modificar lo còdi]Las fòrmas ancianas son : Castellum Cairocurbum cum Caircurbense en 1002, Castellum de Querocurbo cum Querocurbense en 1010, Castrum quod dicitur Keircorb en 1095, Honores de Keircorbes en 1095, In territorio Cercorbensi en 1110, Chercurbes en 1117, Cheircorb en 1125, Terra de Chercorbes en 1152, Caslar Chercorp en 1180, Patria de Quercorbes en 1201, Terra de Chircorbensis en 1227, In Quercotorbesio...Officialatus Quercuscorbesii en 1296, La Montagne du Caylar de Chercorb en 1180-sègle XVI. A las epòcas recentas, se tròban (en francés) las fòrmas Chercorbès, Chercorbez, Kercorbès, Quercorbès ou Quiercorbès. Antòni Savartés precisa que la Tèrra Privilegiada correspond pas [pas exactament] al Quercòrb [2].
Istòria
[modificar | Modificar lo còdi]Lo nom de Quercòrb es lo d'un castèl lèu desparegut e remplaçat per lo de Balaguièr, versemblablament situat dins la comuna de Corbièras[3]. Lo nom de Quercorbés designava l'aunor (fèu, territòri) d'aquel castèl. Quercorbés foguèt una vigariá particulara del Tolosan. Es mençonat en 1201 coma una subdivision de Rasés[2].
Localizacion
[modificar | Modificar lo còdi]Le Quercorbés es situat entre le Garnagués e le País de Saut.
Segon l'abat Savartés, lo Quercorbés es dins lo país de Mirapeis, en riba dreta d'Ers. Conteniá al sègle XII las localitats seguentas (en italicas per las que son pas situadas dins l'Aude) : Cambels, Cuculenra, Montgardens, Eisalabra, Sancta Columba, Vallis d'Anior = Vallis Amoris (Nòstra Dòna de la Val d'Amor (nom supausat), près de Belestar, Eisoice, Rivels, Pendels (près de Rivèlh, benlèu près de la capèla Santa Ceselha), Calmeta (La Calmeta al sud de Rivèlh ?), Saltus, Fonsfrigidus, Vilafòrt, Auriag, Balaguerium e Val de Vindran [2].
Nòtas
[modificar | Modificar lo còdi]- ↑ Forma normativa segon Loís Alibèrt, 1976 [1933], Gramatica occitana segon los parlars lengadocians, Montpelhièr: Centre d'Estudis Occitans, p. 33.
- ↑ 2,0 2,1 et 2,2 Abbé Sabarthès, Dictionnaire topographique du département de l'Aude, 1912, p. 88-89, legir en linha https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k110095d/f180.item.texteImage
- ↑ D. Mirouse, https://www.academia.edu/19061509 Les_circonscriptions_intermédiaires_du_sud_du_pagus_de_Toulouse_aux_Xe_et_XIe_siècles (ministerium_vicaria_suburbium), p. 103, Faculté d'histoire de l'Université Toulouse-Jean-Jaurès, Le Mirail, novembre de 2015.