Calhau

Calhau; Cailhau
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
	Vista del vilatge
	Geografia fisica
Coordenadas	43° 08′ 52″ N, 2° 08′ 14″ E
Superfícia	9,76 km²
Altituds; · Maximala; · Mejana; · Minimala	; 346 m; 260 m; 195 m
	Geografia politica;
País	Lengadòc;
Parçan	Rasés;
Estat	França;
Region; 76	Occitània ;
Departament; 11	Aude ;
Arrondiment; 112	Limós;
Canton; 1101	La Piège-au-Razès (Alanha abans 2015);
Intercom; 200071926	CC del Limosenc;
Cònsol	Bernard Ragnère ; (2020-2026)
	Geografia umana
Populacion; Populacion totala; (2018)	261 ab. Evolucion de la populacion; 269 ab.
Densitat	27,15 ab./km²
	Autras informacions
Gentilici	(en francés)
Còde postal	11240
Còde INSEE	11058

Vilatge d'Occitània

Calhau^[1] (Cailhau en francés) es una comuna lengadociana, situada dins lo departament d'Aude e la region d'Occitània, ancianament de Lengadòc-Rosselhon.

Geografia

Perimètre del territòri

Comunas confrontantas de **Calhau**
Ferran	Calhavèl	Montreal
Gramasia		Brugairòlas
Bèlvéser	Campbiure

Toponimia

Las atestacions ancianas son : Callavum villa en 782; Calau en 870; Calavum en 1166; Castrum de Calavo en 1234; In decimario Sancti Christoffori de Calavo en 1251; Locus de Calhavo en 1344; Cailhanum = Cailhavum en 1377; Calhau en 1552; Callau en 1647; Caillau en Razès en 1777; Cailhau en 1781; Calháu (non datada)^[2].
La primièra mencion, a l'epòca es una latinizacion, la segonda es dejà en occitan, mes l'escriba sabiá pas escriure l palatal (lh) e cal doncas interpretar *Calhau.
Loís Alibèrt, dins son diccionari, donava al nom comun calhau una etimologia caclavo ^[3], que foneticament conven perfèctament, mès que poiriá justament èsser pas qu'una reconstruccion (generalament, es *caliavo qu'es citat). Per tornar al toponime, Dauzat l'explica per un pre-indoeuropèu *kal-, « pèira », e sufixe gallic -avum ^[4]. Lo nom, per sa finala, a totas las aparéncias del gallic, mes Delamarre explica pas pel celtic ni lo nom comun ni lo toponime dins sos obratges ^[5]^,^[6]. Dona çaquelà un adjectiu caletu-, « dur » e un nom callio- « esclòp » que poiriá far pensar a una basa pel nom comun calhau ^[7].
Se lo nom del vilatge es en rapòrt ambe'l nom comun, coma aqueste a contunhat a viure en latin tardiu e en occitan, lo nom del vilatge pòt èsser posterior a l'Antiquitat, d'una part, venir pas qu'indirèctament del gallic, d'autra part. Es en substància l'argumentation de Bénédicte Boyrie-Fénié a prepaus de Baishac e Calhau; los dos Calhaus s'explicarián per un terrenh peirós, rocassut ^[8], çò qu'es pas incompatible ambe la situacion del Calhau audenc, sus un puèg, e benlèu ambe la del Calhau bordalés, sus un travèrs; mès pel vilatge audenc, demòra gaire de temps entre l'Antiquitat e 782 per fondar un vilatge novèl, compte tengut del fait que los sègles V, VI e VII an conegut mai de destruccions e d'abandons o despòblaments que de creacions.
Çaquelà, lo toponime Calhau a benlèu una origina completament diferenta de la del nom comun e venir per exemple del nom gallic d'òme Callios, citat per Delamarre, ambe'l sufixe -āvo / -avo ^[9]. Lo nom de persona Callios es benlèu en relacion ambe'l nom de l'esclòp ^[10]. Lo nom latin Callius, utilizat sovent per explicar los noms dels tipes Calhac, Chalhac, Calhan ^[4], es naturalament pas tant evident se lo sufixe es gallic. Mes en conclusion, la multiplicitat de las possibilitats desconselha de se prononciar ambe certitud.

Istòria

Administracion

Lista dels cònsols successius
Periòde		Identitat
2020	(2026)	Bernard Ragnère
2007	2020	Gérard Afflatet
1993	2007	Pierre Caratge
1959	1993	Jean Daunis
	1959
Totas las donadas non son pas encara conegudas.

Abans la refòrma cantonala de 2014, aplicada en 2015, la comuna èra del canton d'Alanha; es ara del canton de La Piège-au-Razès (en francés), que se disiá de Bram abans lo 1èr de genièr 2016.

Demografia

modificar « persona »
v · d · m

Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 265, totala: 274

454

487

482

520

503

504

514

315

511

446

463

417

383

428

472

414

369

393

434

375

344

351

346

316

335

289

265

282

261

251

219

231

239

248

250
259

2009

2010

253
262

255
264

Fonts

Base Cassini de l'EHESS - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE

Evolucion de la populacion 1962-2008

En 2018 la populacion èra de 261 abitants e la densitat èra de 26,74 ab/km².

Lòcs e monuments

Personalitats ligadas amb la comuna

Véser tanben

Comunas d'Aude

Ligams extèrnes

Calhau sul site de l'Insee

Nòtas

↑ https://www.oocities.org/toponimiaoccitana/11b.html
↑ «Dictionnaire topographique de la France».
↑ Louis Alibert, Dictionnaire Occitan-Français d'après les parlers languedociens, Institut d'Études Occitanes, Toulouse, 1966, p. 195
↑ ^4,0 et ^4,1 Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 130
↑ Xavier Delamarre, Dictionnaire de la Langue gauloise, ed. Errance, 2na edicion, 2008
↑ Xavier Delamarre, Noms de lieux celtiques de l'Europe ancienne, ed. Errance, 2012
↑ Xavier Delamarre, Dictionnaire de la Langue gauloise, ed. Errance, 2na edicion, 2008, p. 97
↑ Bénédicte Boyrie-Fénié, Dictionnaire toponymique des communes. Gironde, ed. CAIRN e Institut Occitan, Pau, 2008, p. 70
↑ Xavier Delamarre, Noms de lieux celtiques de l'Europe ancienne, ed. Errance, 2012, p. 290, per lo nom, p. 20 pel sufixe
↑ Xavier Delamarre, Dictionnaire de la Langue gauloise, ed. Errance, 2na edicion, 2008, p. 98, a caliaco-

Portal de Lengadòc

[1] ttps://www.oocities.org/toponimiaoccitana/11b.html

[DicTopFR-2] «Dictionnaire topographique de la France».

[3] Louis Alibert, Dictionnaire Occitan-Français d'après les parlers languedociens, Institut d'Études Occitanes, Toulouse, 1966, p. 195

[Dauzat-4] 4,0 et ^4,1 Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 130

[5] Xavier Delamarre, Dictionnaire de la Langue gauloise, ed. Errance, 2na edicion, 2008

[6] Xavier Delamarre, Noms de lieux celtiques de l'Europe ancienne, ed. Errance, 2012

[7] Xavier Delamarre, Dictionnaire de la Langue gauloise, ed. Errance, 2na edicion, 2008, p. 97

[8] Bénédicte Boyrie-Fénié, Dictionnaire toponymique des communes. Gironde, ed. CAIRN e Institut Occitan, Pau, 2008, p. 70

[9] Xavier Delamarre, Noms de lieux celtiques de l'Europe ancienne, ed. Errance, 2012, p. 290, per lo nom, p. 20 pel sufixe

[10] Xavier Delamarre, Dictionnaire de la Langue gauloise, ed. Errance, 2na edicion, 2008, p. 98, a caliaco-

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]