Vejatz lo contengut

Montlaur (Aude)

Aqueste article es redigit en lengadocian.
Un article de Wikipèdia, l'enciclopèdia liura.
Pels articles omonims, vejatz Montlaur.

Montlaur
Montlaur
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
Vista generala.
Armas
Geografia fisica
Coordenadas 43° 07′ 50″ N, 2° 33′ 31″ E
Superfícia 33,92 km²
Altituds
 · Maximala
 · Mejana
 · Minimala
 
552 m
208 m
135 m
Geografia politica
Region ist Armas de Lengadòc Lengadòc
Parçan Corbièras Armas de Lengadòc
Estat Bandièra de França França
Region Occitània
Departament Aude Escut del Departament d'Aude
Arrondiment Carcassona
Canton Canton de La Montanha d'(A)laric (La Grassa avant 2015)
Intercom Carcassona Agló
Comuna Val de Danha
Geografia umana
Populacion
(2018)
561 ab.
Densitat 16,54 ab./km²
Autras informacions
Còde postal 11220
Còde INSEE de seccion 11251
Divèrs comuna delegada e caplòc

Montlaur (Montlaur en francés, ancianament Mont Laur) es una anciana comuna lengadociana situada dins lo departament d'Aude e la region d'Occitània, ancianament de Lengadòc-Rosselhon.

Lo 1èr de genièr de 2019 fusionèt amb Pradèlas en Val dins la comuna novèla de Val de Danha. N'es comuna delegada e caplòc.

Comunas a l'entorn.

Las fòrmas ancianas son Villula de Mata (Montlaur a presa la plaça d'aquela localitat) en 1110, in montem qui vocatur Mathus en 1242, Castrum de Montelauro en 1215, Decimale ecclesiae sanctae Eulaliae quae est ecclesia parrochialis de Montelauro en 1269, De Montelauro in Carcasserio en 1283, Sancta Eulalia en 1329, Archidiaconus minor cum ecclesia de Montelauro en 1347, De Monte Lauro en 1357, Le lieu de Mourlaur en 1486-sègle XVII, Mounlau en 1622, Montlaur en 1781. La prononciacion occitana es Mounláu, Moulláu [1], dins la grafia de l'abat Antòni Savartés, donc [mun'law], [mul'law].

Segon Dauzat e Rostaing, Mata ven del preceltic mat, « montanha ». Montlaur es format de mont, del latin mons, montem e d'un determinant que pòt èsser l'eretièr de Laurus, nom d'un sant, puslèu que l'eretièr de laurus, « laurièr, laur » (Dauzat e Rostaing) [2], probablament Laurus, un nom de sant e de persona en general (los Féniés) [3].

Es un castèl e un ostal, un ancian priorat del vocable de Sant Julian, unit a l'abadiá de La Grassa. Aperteniá dempuèi 1693 a las Bernadinas de Lombèrs en rèire-fèu, jos la dependéncia del capítol de La Grassa. Las fòrmas ancianas son Villa quae dicitur Domnova en 1106, Dompnova en 1237, Ecclesia Beati Juliani quae ecclesia parrochialis de Domnova en 1269, Villanova Vallis Danie al sègle XIII, Domnobo en 1325-sègle XVII, Ecclesia parrochialis de Dompnova quae vix sufficit en 1347, Domnove appelée Laval Frège al sègle XVII, Donnove en 1787 [4]. I a un nom equivalent dins la comuna de Tuissan. Latin domus nova, « ostal novèl » ?

Vinòsols es una localitat despareguda entre Montlaur e La Grassa. Las fòrmas ancianas son : Cellula... quae dicitur Vinosolus en 837, Vinazouls al sègle XVIII, Binozouls (cadastre de Montlaur, section A) [5].
Es un dels quatre lòcs d'Aude ambe finala -òsols, que son accentuats sus l'abans-darrèra sillaba finala malgrat una finala consonantica, ambe Artòsols (Sant Martin de Les), Conòsols, Limòsols (Bèlcaire)[6].
Per exemple, Delamarre explica Conòsols per un cuno-ialon, « vilatge del can / gos, o del lop » [7]. La finala -òsols o -òsol es probablament le resultat local de -ialon, « clarièra, al sens de lòc desbosigat per installar un vilatge e donc vilatge[8] », coma endacòm mai -uèjols; lo nom es probablament lo meteis que Vineuil (Endre), Vignoux-sur-Barangeon, de uīno-ialo : « le vinhièr, le vinhal ».

Administracion

[modificar | Modificar lo còdi]
Lista dels cònsols successius
Periòde Identitat Etiqueta Qualitat
març de 2001 31 de decembre de 2018 Antonin Andrieu   còssol de Val de Danha (2019-(2026)
  2001      
Totas las donadas non son pas encara conegudas.
modificar « persona »
 v · d · m 
Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 516, totala: 531

1793 1800 1806 1821 1831 1836 1841 1846 1851
903 933 973

1856 1861 1866 1872 1876 1881 1886 1891 1896
- - - - 881 - - - -

1901 1906 1911 1921 1926 1931 1936 1946 1954
- - 948 - - - - - -

1962 1968 1975 1982 1990 1999 2006 2007 2008
748
713
572
534
461
522
529
530
537
547
2009 2010
538
548
530
545
Fonts
Base Cassini de l'EHESS - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE
Evolucion de la populacion 1962-2008
Evolucion de la populacion 1962-2008


Lòcs e monuments

[modificar | Modificar lo còdi]

Personalitats ligadas amb la comuna

[modificar | Modificar lo còdi]

Véser tanben

[modificar | Modificar lo còdi]

Ligams extèrnes

[modificar | Modificar lo còdi]
  1. Abbé Sabarthès, Dictionnaire topographique du département de l'Aude, 1912, p. 251, legir en linha https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k110095d/f343.item.texteImage
  2. Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 471
  3. Bénédicte Boyrie-Fénié, Jean-Jacques Fénié, Toponymie des Pays Occitans, edicions Sud-Ouest, 2007, p. 249 e 360
  4. Abbé Sabarthès, Dictionnaire topographique du département de l'Aude, 1912, p. 117-118, legir en linha https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k110095d/f209.item.texteImage
  5. Abbé Sabarthès, Dictionnaire topographique du département de l'Aude, 1912, p. 34, legir en linha https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k110095d/f126.item.texteImage
  6. L. Alibèrt, Notes de toponymie audoise, revista Folklore-Aude , p. 134-135, octobre de 1938
  7. Xavier Delamarre, Noms de lieux celtiques de l'Europe ancienne, ed. Errance, 2012, p. 131 e 341
  8. Xavier Delamarre, Dictionnaire de la langue gauloise, ed. Errance, 2003, p. 185