Vejatz lo contengut

Bergüei e Vièlanava

Un article de Wikipèdia, l'enciclopèdia liura.
(Redirigit dempuèi Vergüei-Vièlanava)
Vilatge d'Occitània
Bergüei e Vièlanava
Bergouey-Viellenave
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
Glèisa de Vièlanava
Geografia fisica
geolocalizacion
Coordenadas 43° 25′ 26″ N, 1° 03′ 19″ O
Superfícia 11,37 km²
Altituds
 · Maximala
 · Mejana
 · Minimala
 
166 m
70 m
14 m
Geografia politica
País Baisha Navarra
Parçan Lauhire
Estat Bandièra de França França
Region
75
Navèra Aquitània
Departament
64
Pirenèus Atlantics
Arrondiment
641
Baiona
Canton
6409
Canton deu País de Bidaishe, Micse e Ostabarés (Bidaishe abans 2015)
Intercom
246401541
CA deu Bascoat
Cònsol Félix Noblia
(2020-2026)
Geografia umana
Populacion
Populacion totala
(2019)
116 ab.
Evolucion de la populacion
Evolucion de la populacion

121 ab.
Densitat 10,99 ab./km²
Autras informacions
Gentilici bergüeiòt, bergüeiòta
Còde postal 64270
Còde INSEE 64113

Bergüei e Vièlanava o Vergüei (Verguei, per Bénédicte Boyrie-Fénié[1]) e Vièlanava (Burgue-Erreiti en basco, Bergouey-Viellenave en francés) qu'ei ua comuna de Baisha Navarra e en Lauhire, istoricament dens lo ducat de Gramont. Qu'ei administrada peu departament deus Pirenèus Atlantics e la region de de Navèra Aquitània, ancianament d'Aquitània.

Los sons abitants que son los bergüeiòts.

Qu'ei traversada per l'arriu de Bidosa.

Las comunas tòcatocantas que son Aranco au nòrd-èst, La Bastida a l'èst, Arrauta-Sharrita a l'oèst e Ilharre, Labets-Biscai e Mansparrauta au sud.

Predominància lingüistica

[modificar | Modificar lo còdi]
Mapa de las sèt províncias bascas (1), 1863
Mapa de las sèt províncias bascas (2), 1863

Las duas versions de la Carte des sept provinces basques montrant la délimitation actuelle de l'euscara en dialectes, sous-dialectes et variétés (Mapa de las sèt províncias bascas qui mòstra la delimitacion actuala de l'euscarà en dialèctes, sos-dialèctes e varietats) dessenhadas en 1863 per lo prince Loís Lucian Bonaparte que plaçan Bergüei e Vièlanava hòra de l'aira bascofòna.

Lo Recueil de linguistique et de toponymie des Pyrénées (Recuelh de lingüistica e de toponimia deus Pirenèus) realizat en 1887 per Julian Sacaze que dona per Bergüei e per Vièlanava ua version en gascon, compausada d'ua traduccion de dus tèxtes mitologics, puish ua lista deus microtoponimes de la comuna.

Le Recueil des idiomes de la région gasconne (Recuelh deus idiòmas de la region gascona) realizat en 1894 per lo lingüista Edouard Bourciez que dona per Bergüei e per Vièlanava ua version de la parabòla deu hilh prodigue traduita en gascon.

La mapa deu Pays Basque français (País Basco francés) dessenhada en 1943 per Maurice Haulon que hè paréisher la "démarcation actuelle entre la langue basque et les dialectes romans" (demarcacion actuau enter la lenga basca e los dialèctes romanics) e qu'enclutz las ancianas comunas de Bergüei e de Vièlanava dens l'aira gasconofòna.

La prononciacion qu'ei [bɛr'gwej]. Las fòrmas ancianas que son Bergui, cap a 982, Sancta Maria de Bergui aus sègles XI-XII, Bergay en 1150-1167, Bergoy en 1286, Berguy en 1292 e 1304, Bergoey en 1397, Bergouye (mapa deu sègle XVII, shens data), Vergouc (mapa de 1714), Vergouct (mapa de 1733) [2].

Per Dauzat, lo nom que sembla aquitanic; qu'i ved lo basco berho, « ahorèst », e un sufixe collectiu -gui [3].

Segon J.B. Orpustan,(citat per Bénédicte Boyrie-Fénié), lo -u- de las fòrmas mei ancianas que s'ei diftongat en [we], probablament au contacte de -i. Lo nom que pòt estar tant d'origina romanica com basca. Que vien benlhèu de -ibar-goi, « lo haut de la vath » (goi benlhèu escriut gai au sègle XII). Lo nom qu'ei quasi semblable a aran-goien (Arranco) e com per Arranco, possible per la topografia. Lo i- iniciau qu'a patit d'ua aferèsi, d'origina romanica o per analogia dab bai- (Baiona, Baigòrri. Lo nom actuau basco qu'ei Burgu, « borg », per atraccion paronimica [2].

Bénédicte Boyrie-Fénié qu'accèpta l'evolucion fonetica prepausada per J.B. Orpustan, mès que constata l'etime ibar supausat ei totaument absent de las fòrmas ancianas. Aqueras son semblablas a las de Vergüei (Lanas). Bénédicte Boyrie-Fénié que pensa lo nom deriva deu romanic vergan (deu latin virga « branca plegadissa »), qui dona vergonhar « tèrra que convien au vime », qui's tròba tanben dens lo mot verguilh « lòc on i a sauç » e dens lo basco bergo, bergu « branca a har panèrs ». Las duas comunas que son probablament lòcs on creishen ua varietat de sauç diferenta de la que lo gascon nomenta sauç (deu latin salice). Dens l'aute article B. Boyrie-Fénié qu'ajusta : lo nom que passè de [ber'gyj] (qui contien lo sufixe basco -ui present dens Balestui estudiat per Coromines) a [ber'gwej] [2].

Vièlanava qu'ei atestada en 1247 dab lo nom de Villanuèva. Segon Dauzat e Rostaing, ua vila nava qu'ei ua aglomeracion navèra, creada a l'Edat Mejana per un senhor o ua comunautat religiosa, mès shens que siin mentavudas las franquessas autrejadas aus poblants de las Vilafrancas [4].

Bénédicte Boyrie-Fénié en parla pas dens lo Dictionnaire toponymique des communes. Landes et Bas-Adour, mès la toponimia qu'i sembla totaument gascona, hòra d'un arriu, Minhurièta Erreka, situat a la termièra de l'anciana comuna, en direccion de Labets-Biscai. Consultar lo paragrafe Predominància lingüistica.

Vergüei e Vièlanava de Bidosa que hasèvan part deu ducat de Gramont. Las roïnas deu purmèr castèth deus Gramont (sègle XIau) que son enqüera visiblas a Vièlanava de Bidosa. Arancon, Vergüei e Vièlanava de Bidosa que s'unín lo 1 de genèr de 1973 entà formar ua sola comuna, mes Arancon tornar vadó independent lo 15 de noveme de 1977.

Administracion

[modificar | Modificar lo còdi]
Lista deus maires successius
Periòde Identitat Etiqueta Qualitat
2020 2026 Félix Noblia    
març de 2001 2020 Pascal Larrodé    
junh de 1995 2001 Elise Bergeret    
  1995      
Totas las donadas non son pas encara conegudas.
modificar « persona »
 v · d · m 
Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 125, totala: 129

1793 1800 1806 1821 1831 1836 1841 1846 1851
460 444 383

1856 1861 1866 1872 1876 1881 1886 1891 1896
- - - - 362 - - - -

1901 1906 1911 1921 1926 1931 1936 1946 1954
- - 280 - - - - - -

1962 1968 1975 1982 1990 1999 2006 2007 2008
122



Cercar
112
111
111
116
118
2009 2010
122
123
127
129
Fonts
Base Cassini de l'EHESS (recercar) - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE
Evolucion de la populacion 1962-2008
Evolucion de la populacion 1962-2008


L'agricultura e lo neurissatge que son la basa economica de la vila.

Las hèstas que s'i celèbran lo 15 d'agost e las hèstas patronaus a la fin de julhet.

Monuments e lòcs toristics

[modificar | Modificar lo còdi]
  • au sègle XIIau, los Gramont que i bastín un castèth, uei lo dia aroïnat.
  • los ostaus ancians Sallahart 1585, Apathe 1673 e Barnetche.
  • lo pont d'estil roman suber Bidosa : que compta quate arcs e, com d'autes ponts d'estil roman deu Bascoat francés (Sent Estève de Baigòrri...), qu'ei modèrne ; las purmèras mencions que'n son deu sègle XIIau ; las rèstas mei ancianas, que son deu XVIIau.
  • lo molin suu pont de Vièlanava que data deu sègle XII ; qu'estó reabilitat au XVIIau.
  • lo lavador.
  • la glèisa de Sent Jacme (sègle XIIIau), reabilitada au sègle XIX. Que's tròba au ras deu Camin de Sant Jaume. Qu'ei monument istoric peu portic romanic, per la sacristia deu sègle XVau e peus veiriaus de sant Jaume e de Joana d'Arc.
  • la glèisa de l'Assompcion (sègle XIX) : qu'a tres veiriaus, un confessionau, ua Via Crucis e cinc estatuas.
  • las estèlas discoïdaus deu cementèri.

Personalitats ligadas dab la comuna

[modificar | Modificar lo còdi]

Véder tanben

[modificar | Modificar lo còdi]

Nòtas e referéncias

[modificar | Modificar lo còdi]
  1. Bénédicte Boyrie-Fénié, Dictionnaire toponymique des communes. Landes et Bas-Adour, ed. Institut occitan e CAIRN, Pau, 2005, p. 258-259
  2. 2,0 2,1 et 2,2 Bénédicte Boyrie-Fénié, Dictionnaire toponymique des communes. Landes et Bas-Adour, ed. Institut occitan e CAIRN, Pau, 2005, p. 258-259
  3. Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 73
  4. Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 723