Vejatz lo contengut

Valirac e Maumosson

Un article de Wikipèdia, l'enciclopèdia liura.
Vilatge d'Occitània
Valirac e Maumosson
Baliracq-Maumusson
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
La maison comuna.
Geografia fisica
geolocalizacion
Coordenadas 43° 32′ 48″ N, 0° 15′ 14″ O
Superfícia 6,06 km²
Altituds
 · Maximala
 · Mejana
 · Minimala
 
224 m
210 m
120 m
Geografia politica
País Bearn Armas de Bearn
Parçan Vic Vilh
Estat Bandièra de França França
Region
75
Navèra Aquitània
Departament
64
Pirenèus Atlantics Armas deu Departament deus Pirenèus Atlantics
Arrondiment
643
Pau
Canton
6411
Tèrras deus Luis e Costalats deu Vic Vilh (Garlin abans 2015)
Intercom
246400014
CC deus Luis en Bearn
Cònsol Sylvain Sergent
(2014-2026)
Geografia umana
Populacion
Populacion totala
(2019)
121 ab.
Evolucion de la populacion
Evolucion de la populacion

123 ab.
Densitat 22,94 ab./km²
Autras informacions
Còde INSEE 64090

Valirac e Maumosson[1] (Baliracq-Maumusson en francés) qu'ei ua comuna bearnesa administrada peu departament deus Pirenèus Atlantics de la region de Navèra Aquitània, ancianament d'Aquitània.

Comunas a l'entorn.

La prononciacion qu'ei [bali'rak]. Las fòrmas ancianas que son Vallirag/Valliracum cap a 1100, Balirag en 1443, Baliracq (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau), Baliracq-Maumusson en 1828, data de la fusion de las duas comunas [2].

Gerhard Rohlfs, citat per Grosclaude, qu'explica Valirac per lo nom latin d'òmi Valerius, dab lo sufixe galloroman -acum [2].

Dauzat qu'explica Valiracqu'explica Valirac per lo nom galloroman d'òmi *Balarius, deu gallic Balaros, o per lo nom latin d'òmi Valerius, dab lo sufixe galloroman -acum [3].

Miquèu Grosclaude que tròba *Balarios mia pas pro au bon resultat; Valerius que seré milhor e Valerus, tanben latin e atestat, que convién exactament. Valirac qu'ei « la proprietat de Valerus [2].

La prononciacion qu'ei [mawmu'sun]. Las fòrmas ancianas que son Maumussou en 1774, Maumusson (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau), Baliracq-Maumusson en 1828, data de la fusion de las duas comunas [4].

Maumosson que vien d'un shafre, vienut nom de persona, puish nom de lòc. Maumús qu'ei un adjectiu qui a lo sens de « reguèrc, botèc, qui hè botèc, qui hè lo mus, qui ei pas aimable »; que's ditz tanben « estar de maumús »; l'ajustadís deu sufixe -on a pas arren d'estonable. Solament que i a ua dificultat : Grosclaude qu'escriu Maumusson, shens comentaris, per ua prononciacion [mawmu'sun] [4]. Que cau compréner ? benlhèu la prononciacion qu'ei [mawmy'sun]. A verificar sus plaça.

Las comunas de Valirac e de Maumosson que s'apleguèn en 1828 [5].

Administracion

[modificar | Modificar lo còdi]
Lista deus cònsols successius
Periòde Identitat Etiqueta Qualitat
2014 2026 Sylvain Sergent    
març de 1989 2014 Yvan Duviau    
1947 1989 Albert Sansous    
  1947      
Totas las donadas son pas encara conegudas.
modificar « persona »
 v · d · m 
Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 139, totala: 140


1962 1968 1975 1982 1990 1999 2006 2007 2008




Cercar
Cercar
120
126
132
135
2009 2010
139
142
145
148
Fonts
Base Cassini de l'EHESS - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE
Evolucion de la populacion 1962-2008
Evolucion de la populacion 1962-2008


Lòcs e monuments

[modificar | Modificar lo còdi]

Personalitats ligadas dab la comuna

[modificar | Modificar lo còdi]

Véser tanben

[modificar | Modificar lo còdi]

Ligams extèrnes

[modificar | Modificar lo còdi]
  1. Toponimia Occitana (Institut d'Estudis Occitans) : IEO_BdTopoc : http://bdtopoc.org
  2. 2,0 2,1 et 2,2 Michel Grosclaude, Dictionnaire toponymique des communes du Béarn, Escòla Gaston Febus, 1991, p. 99
  3. Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 49
  4. 4,0 et 4,1 Michel Grosclaude, Dictionnaire toponymique des communes du Béarn, Escòla Gaston Febus, 1991, p. 106
  5. http://cassini.ehess.fr/fr/html/fiche.php?select_resultat=2537