Vejatz lo contengut

Montanhac d'Auvinhon

Un article de Wikipèdia, l'enciclopèdia liura.
(Redirigit dempuèi Montanhac sus Auvinhon)
Vilatge d'Occitània
Montanhac d'Auvinhon
Montagnac-sur-Auvignon
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
Vista de Montanhac.
Geografia fisica
geolocalizacion
Coordenadas 44° 09′ 42″ N, 0° 27′ 38″ E
Superfícia 22,69 km²
Altituds
 · Maximala
 · Mejana
 · Minimala
 
196 m
180 m
48 m
Geografia politica
País  Gasconha Agenés
Estat Bandièra de França França
Region
75
Navèra Aquitània
Departament
47
Òut e Garona
Arrondiment
474
Nerac
Canton
4725
L'Albret (Nerac avant 2015)
Intercom
244700498
Albret Comunautat
Cònsol Jean-Louis Tolot
(2020-2026)
Geografia umana
Populacion
Populacion totala
(2018)
635 ab.
Evolucion de la populacion
Evolucion de la populacion

649 ab.
Densitat 26,97 ab./km²
Autras informacions
Còde postal 47600
Còde INSEE 47180

Montanhac d'Auvinhon (Montagnac-sur-Auvignon en francés) es ua comuna agenesa de Gasconha situada dens lo departament d'Òut e Garona e la region de Navèra Aquitània, ancianament d'Aquitània.

Comunas a l'entorn.

La prononciacion es [muŋtaɲat d'awbi'ɲuŋ]. las fòrmas ancianas son : decima de Montanhac au sègle XIII, parrochia de Montanhaco, en latin, au sègle XIII, castri de Monteynaco, en latin, en 1305, Montagnac (mapa deu sègle XVII)[1].

Per Dauzat, Negre, Astor (los dus darrèrs citats per Bénédicte Boyrie-Fénié), Montanhac deriva deu nom latin d'òme Montanius, damb lo suffixe -acum[2],[1], latinizacion deu sufixe celtic -ācon. Montanhac èra donc probablament ua anciana grana proprietat antica qu'avèva per mèste Montanius.

Bénédicte Boyrie-Fénié precisa que lo nom de persona a l'origina es lo cognomen Montanius o lo nomen Montanius, mes, dens l'article de Montanhac de Leda, evòca tanben un article de Pierre-Henry Billy, en 2003, Toponymie de la Vallée du Dropt, p. 72, que hè deus Montanhacs o Montinhacs possibles oronimes (montanea + -acum). E justament los dus Montanhacs son sus ua tuca[1]. Son idèas que venen de Michel Roblin 50 ans abans [3].

Bénédicte Boyrie-Fénié crei que lo determinant deriva « d'ua plan anciana basa idronimica (preindoeuropèa) *arva »[1]. Pr'aquò, shens parlar de nòsta aiga, Xavier Delamarre tracta los resultats d'Albinā com formacions celticas e a prepaus deu nom d'òme Albinios, precisa que la soca alb- es indoeuropèa e celtica; lo nom latin Albinus vòu dire mei o mensh « lo blanc », au lòc que lo nom celtic Albinos correspón a « celèst », associat au Monde d'Amont[4], variantas coërentas damb la simbolica religiosa indoeuropèa.

Administracion

[modificar | Modificar lo còdi]
Lista deus cònsols successius
Periòde Identitat Etiqueta Qualitat
març de 2001 2026 Jean-Louis Tolot   agricultor, ancian rugbiman
junh de 1995 2001 Didier Bonne    
  1995      
Totas las donadas non son pas encara conegudas.
modificar « persona »
 v · d · m 
Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 612, totala: 622

1793 1800 1806 1821 1831 1836 1841 1846 1851
1 204 1 127 1 040

1856 1861 1866 1872 1876 1881 1886 1891 1896
- - - - 922 - - - -

1901 1906 1911 1921 1926 1931 1936 1946 1954
- - 684 - - - - - -

1962 1968 1975 1982 1990 1999 2006 2007 2008
551



Cercar
497
561
570
590
600
2009 2010
594
604
599
609
Fonts
Base Cassini de l'EHESS (recercar) - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE
Evolucion de la populacion 1962-2008
Evolucion de la populacion 1962-2008


Lòcs e monuments

[modificar | Modificar lo còdi]

Personalitats ligadas damb la comuna

[modificar | Modificar lo còdi]

Véser tanben

[modificar | Modificar lo còdi]

Ligams extèrnes

[modificar | Modificar lo còdi]
  1. 1,0 1,1 1,2 et 1,3 Bénédicte Boyrie-Fénié, Dictionnaire toponymique des communes. Lot-et-Garonne, ed. CAIRN e Institut Occitan, Pau, 2012, p. 183-184
  2. Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 475
  3. Michel Roblin, Le Terroir de Paris aux époques gallo-romaine et franque : peuplement et défrichement dans la Civitas des Parisii (Seine, Seine-et-Oise), éd. A. et J. Picard, Paris, 1951, 381 p.; rééd. A. et J. Picard, Paris, 1971, XIV-491 p.
  4. Xavier Delamarre, Noms de lieux celtiques de l'Europe ancienne, ed. Errance, 2012, p. 44