Vejatz lo contengut

Ordisan

Un article de Wikipèdia, l'enciclopèdia liura.
Vilatge d'Occitània
Ordisan
Ordizan
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
Armas
Geografia fisica
geolocalizacion
Coordenadas 43° 06′ 32″ N, 0° 07′ 52″ E
Superfícia 5,89 km²
Altituds
 · Maximala
 · Mejana
 · Minimala
 
633 m
471 m
444 m
Geografia politica
País  Gasconha
Bigòrra Armas de Bigòrra
Estat Bandièra de França França
Region
76
Occitània
Departament
65
Hauts Pirenèus Armas deu Departament deus Hauts Pirenèus
Arrondiment
652
Banhèras de Bigòrra
Canton
6504
Era Hauta Bigòrra (Banhèras de Bigòrra abans 2015)
Intercom
246500482
CC dera Hauta Bigòrra
Cònsol Roland Dethou
(2020-2026)
Geografia umana
Populacion
Populacion totala
(2018)
534 ab.
Evolucion de la populacion
Evolucion de la populacion

552 ab.
Densitat 86,59 ab./km²
Autras informacions
Escais Eths olassèrs
Gentilici ordisanés
Còde postal 65200
Còde INSEE 65335

Ordisan (Ordizan en francés) qu'ei ua comuna d'Occitània, en Gasconha e Bigòrra. Qu'ei administrada peth departament deths Hauts Pirenèus dera region d'Occitània, ancianament de Mieidia-Pirenèus.

Comunas a l'entorn.

Era prononciacion qu'ei [ourdi'za] (grafia fonetica deths autors). Eras fòrmas ancianas que son : D'Ordiza, D'Ordisa, au sègle XII, Ordisaa en 1285, de Ordissano, en latin, en 1300, De Ordizano, en latin, en 1313, De Ordisano, en latin, en 1342 e 1379, Ordisan en 1429, Ourdisan en 1768, Ordizan (mapa de Cassini, ara fin deth sègle XVIII)[1].

Segon Dauzat e Rostaing, Ordisan que vien deth nom galloroman d'òmi *Orditius, inatestat, dab eth sufixe -anum[2]. Un nom galloroman que vòu dire, normaument, dens eth DENLF (Dictionnaire étymologique des noms de lieux en France), un nom d'origina gallica per ua fixacion deth nom ara epòca imperiau.

Miquèu Grosclaude qu'accèpta era proposicion de Dauzat, en cambiant Orditius, shens avertir, en nom latin. Ordisan qu'èra era proprietat d'Orditius[1].

Delamarre que hè d'Ordisan eth resultat deth nom celtic *Orditios, inatestat, dab eth sufixe celtic -ānon : orditiānon. Ordisan qu'ei a costat d'autes noms de lòcs en Ord-, vienuts segon eth autor, deth tèma celtic ordo-, « massuga, martèth », pr'aquò Delamarre precisa pas se Ordisan en hè partida[3]. Un toponime fondat sus un nom celtic d'òmi que pòt estar d'epòca romana o dera epòca dera independéncia.

Administracion

[modificar | Modificar lo còdi]
Lista deus cònsols successius
Periòde Identitat Etiqueta Qualitat
2014 2026 Roland Dethou    
abans 2001 2014 André Gaubert    
Totas las donadas non son pas encara conegudas.
modificar « persona »
 v · d · m 
Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 510, totala: 528

1793 1800 1806 1821 1831 1836 1841 1846 1851
536 529 546

1856 1861 1866 1872 1876 1881 1886 1891 1896
- - - - 459 - - - -

1901 1906 1911 1921 1926 1931 1936 1946 1954
- - 390 - - - - - -

1962 1968 1975 1982 1990 1999 2006 2007 2008
252
263
305
360
441
408
414
432
449
466
2009 2010
466
482
476
492
Fonts
Base Cassini de l'EHESS (recercar) - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE
Evolucion de la populacion 1962-2008
Evolucion de la populacion 1962-2008


  • En 2018 era populacion qu'èra de 534 abitants e era densitat qu'èra de 90,66 ab/km².

Lòcs e monuments

[modificar | Modificar lo còdi]

Personalitats ligadas dab era comuna

[modificar | Modificar lo còdi]

Véder tanben

[modificar | Modificar lo còdi]

Ligams extèrnes

[modificar | Modificar lo còdi]
  1. 1,0 et 1,1 Michel Grosclaude et Jean-François Le Nail, Dictionnaire toponymique des communes des Hautes-Pyrénées intégrant les travaux de Jacques Boisgontier, Conseil Général des Hautes-Pyrénées, 2000 https://www.archivesenligne65.fr/article.php?laref=1157&titre=ordizan
  2. Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 510, a Ordan
  3. Xavier Delamarre, Noms de lieux celtiques de l'Europe ancienne, ed. Errance, 2012, p. 212, 304 e 360