Frederic Mistral

Frederic Mistral
Nom de naissença	(fr) Joseph Étienne Frédéric Mistral
Naissença	8 de setembre de 1830, Malhana, Provença
Decès	25 de març de 1914, Malhana, Provença
Nacionalitat	Francesa
Ocupacion	escrivan
Prèmis
	Prèmi Nobel de Literatura (1904)

Pels articles omonims, vejatz Mistral.

Frederic Mistral, o de maniera completa Josèp Estève Frederic Mistral, o pus rarament Frederic Mistrau (Malhana, 8 de setembre de 1830 - 25 de març de 1914), foguèt un escrivan e lexicograf occitan de Provença. Se revelèt d'ora, tre sei 24 ans, un dei grands menaires istorics dau renaissentisme occitan e a l'encòp un dei creadors d'un dei movements mai importants per lo reviure de la lenga, lo Felibritge.

Per encausa de la riquesa e de la qualitat de sa produccion e subretot per son òbra màger Mirèlha, recebèt lo Prèmi Nobel de Literatura en 1904 amb l'escrivan espanhòu José Echegaray. Après una recèrca prefonda dei mots de la lenga d'òc dins tota la geografia occitana, escriguèt entre 1878 e 1886 lo Tresaur dau Felibritge, qu'es encara actualament lo diccionari mai complet de la lenga occitana.

Biografia

Lo Mas dau Jutge (en 1914) ont nasquèt Mistral

Placa commemorativa dau centenari de la naissença de Mistral

Frederic Mistral nasquèt en 1830 dins una familha de proprietaris agricòlas amonedada que viviá au Mas dau Jutge, a Malhana. Son paire Francés Mistral, sortit d'una vielha familha de Sant Romieg, i possedissiá fòrça tèrras e quand faguèt sei 57 ans se maridèt amb Adelaïda Polinet, filha dau cònsol de Malhana, que venguèt sa segonda femna e que seriá la futura maire de Frederic.

Frederic anèt pas a l'escòla avans nòu ans e s'impregnèt de contunh de l'occitan que se parlava per la campanha. Lei sieus estudis foguèron malaisats au començament que quauqueis escolans se trufavan de son accent e de son biais pagés, pasmens s'interessèt puei ais estudis, mai que mai a la poesia e s'assagèt a la traduccion en provençau d'una eglòga de Virgili.

Anèt au Licèu Dupuy a Avinhon ont Josèp Romanilha èra mèstre d'estudis; Romanilha agiriá puei coma una mena de mentor e d'amic en l'encoratjant a escriure e a estudiar l'occitan.

En 1847 recebèt lo Bachelierat a Nimes e tornèt a Malhana. Entamenèt un poèma de quatre cants que se sonava Lei Meissons <Li Meissoun> que se publiquèt pas alora (mai que foguèt représ pus tard dins Leis Isclas d'Aur <Lis Isclo d'Or>). Escriguèt tanben a l'encòp quauquei poèmas republicans en francés.

Faguèt puei d'estudis de drech a Ais de Provença (de 1848 a 1851) abans de s'avodar completament a l'escritura e a la lenga d'òc. Lei sieunei primierei poesias publicadas apareguèron en 1852 dins un recuelh de poèmas, Lei Provençalas <Li Prouvençalo>, editat per Romanilha. En aqueu temps seis opinions politicas èran favorablas ai republicans mai amb lo pas dau temps vendrián mai moderadas e mai contràrias a son ideologia iniciala.

En 1855, a la mòrt dau paire, s'installèt amb sa maire dins lo centre de Malhana.

La creacion dau Felibritge

En 1854, per tau de donar de vam ai letras occitanas creèt lo Felibritge (en grafia mistralenca: <Felibrige>) a Fòntsegunha amb d'autrei poètas occitans: Teodòr Aubanèu, Josèp Romanilha, Ansèume Matieu, Pau Giera, Anfós Tavan e Joan Brunet. L'espelida de Mirèlha <Mirèio> en 1859 consagrèt Mistral coma un dei poètas màgers de la renaissença de la lenga d'òc, amb un ressòn que passèt lei frontieras dau país, e se ganhèt ansin leis elògis dau poèta francés Alphonse de Lamartine. L'escrivan, dei mai apreciats dins leis auteis esfèras parisencas, faguèt una promocion intensa de l'autor de Malhana que se vegèt lèu convidat a venir a París.

L'epòca gloriosa de Mistral

Dins la capitala francesa lo recebèron amb estrambòrd e venguèt un dei personatges pus presats dei cercles literaris. Lo sieu cap d'òbra venguèt una opèra, mesa en musica per Gounod e la primiera representacion se faguèt a París en 1864. Tornèt puei en Occitània per i escriure Calendau que se publiquèt a Avinhon dos ans puei. Aquela òbra suscitèt de controvèrsias que quauquei critics, coma per exemple lo jornalista Eugèni Garcin, acusèron Mistral de crear de discòrdias entre lo nòrd e lo sud de França.

En 1865 aculhiguèt en cò sieu lo poèta catalan Víctor Balaguer, exiliat en Provença per encausa de sa participacion a la conspiracion dau generau Prim, que pus tard lo deviá mercejar d'aquel acuelh en li fasent present d'una copa d'argent, origina de l'imne provençau Copa Santa <Coupo Santo>, escrich per lo quite Mistral.

Mai tard fondèt lo Musèu Arlatenc (<Museon Arlaten>) a Arle (que s'inaugurèt en 1899), aconselhat per l'etnograf de tria lo doctor Marinhan, amb la tòca de bastir un musèu que poiriá preservar lei tradicions provençalas e gràcias a l'argent que li portèt lo Prèmi Nobel de Literatura, poguèt crompar lo palais actuau per l'assostar.

Lo prestigi de Mistral cresquèt mai e mai fins a tau ponch qu'en octòbre de 1913 lo president Poincaré venguèt vesitar Mistral. Arribat amb lo tren, s'arrestèt en gara de Graveson e aqueu 14 d'octòbre convidèt lo poèta e escrivan occitan a dinnar amb eu dins lo vagon dau president.

Deviá morir l'an seguent, lo 25 de març de 1914 a Malhana.

Òbras literàrias

Son òbra capitala es Mirèlha (en grafia mistralenca: <Mirèio>), que li demandèt 8 ans d'esfòrç. Mirèlha cònta d'un biais epic l'amor d'un jovent, Vincenç, e d'una joventa, Mirèlha. Aquela istòria es comparabla a aquela de Romieu e Julieta, ça que la la lenga occitana baila una riquesa pus granda au tèxt, en mostrar la fòrça dei sentiments.

Mistral lexicograf: Lo Tresaur dau Felibritge

Mistral a escrich Lo Tresaur dau Felibritge <Lou Tresor dóu Felibrige> (1878-1886), que rèsta uei lo jorn lo diccionari mai ric de la lenga occitana, e un dei pus fisables per la precision dei sens, e en generau un dei pus rigorós en lexicografia. Es un diccionari bilingüe occitan-francés, en dos grands volums, englobant l'ensems dei dialèctes d'òc, e en grafia mistralenca.

Mistral e la grafia mistralenca

Contràriament a la grafia classica occitana, qu'auriá fach servir la forma Mirèlha, Mistral utilizèt, sota l'influéncia de son ainat Josèp Romanilha, una grafia pròcha deis abituds francesas, tanben coneguda sota lo nom de grafia mistralenca, que fa servir per exemple <Mirèio>.

Pasmens, abans de chausir definitivament la grafia mistralenca en 1854, liada a la creacion dau Felibritge, Mistral foguèt temptat durant leis ans precedents d'utilizar una grafia diferenta, pus pròcha de la grafia classica (un pauc coma aquela que lo provençau Simon Juda Onorat ja aviá utilizada dins son diccionari de 1846).

Bibliografia parciala

1854 Lei Meissons
1859 Mirèlha <Mirèio>
1867 Calendau <Calendau>
1867 Copa Santa <Coupo Santo>
1876 Leis Isclas d'Aur <Lis Isclo d'Or>
1879-1886 Lo Tresaur dau Felibritge <Lou Tresor dóu Felibrige>, diccionari occitan-francés
1884 Nerta <Nerto>
1890 La Reina Joana <La Rèino Jano>
1899 Lo Poèma dau Ròse <Lou Pouèmo dóu Rose>
1906 Memòrias e racòntes <Memòri e Raconte>
1910 Traduccion de la Genèsi <la Genèsi>
1912 Leis Olivadas <Lis Óulivado>

Traduccions

La rüssida de Mistral foguèt tant importanta que la sieuna òbra lèu passèt lei termieras de l'estat francés e se comenta qu'inspirèt d'autors fòrça celèbres coma Jacint Verdaguer. Ansin, aguèt quauqueis uns dei sieus libres traduchs dins d'autrei lengas.

En catalan:

Una traduccion dau Poèma dau Ròse foguèt facha per Josep Soler i Miquel en 1897 e publicada per l'Avenç.
Maria Antònia Salvà traduguèt Leis Isclas d'Aur e Mirèlha en catalan.

En anglés:

Una traduccion dau Poèma dau Ròse se faguèt ais Estats Units per Maro Beath Jones sota lo títol Anglore, the song of the Rhone en 1937.
Pus recentament, en 1987, sortiguèt Memoirs of Frédéric Mistral, traduch per lo professor de l'Universitat d'Oregon, George Wickes.

En italian:

Diego Valeri foguèt un traductor important deis òbras de Mistral. Comencèt per Leis Isclas d'Aur e Calendau en 1912. Foguèt lo responsable de l'edicion en 1930 de Mirèlha, publicada sota lo títol Mirella (traduccion per Mario Chini). Recentament es Memòrias e Racontes qu'es estat traduch per Barbara Ferri e publicat en 1994 sota lo títol Racconti e leggende provenzali.

En espanhòu:

Nerta foguèt traducha dins aquela lenga per B. Morales San Martín en 1911.
Lo catalan Celestí Barallat i Falguera traduguèt Mirèlha (Mireya) en espanhòu en 1882.

En esperanto;

Mirèlha (Mirejo en Esperanto)

Duran-Dal

La poemo de Rodano

En alemand:

Mireille - Meine Welt publicat en 1903.

En ucraïnian:

Мірейо publicat en 1980; traduch per M. Lytvynecj.

En japonés:

Mirèlha es estat traduch per Sugi Fujio e publicat en 1977 sota lo títol プロヴァンスの少女 - ミレイユ.
Memòrias e racòntes es estat traduch per Sugi Fujio e publicat en 1984 sota lo títol ミストラル「青春の思い出」とその研究.