Sant Mitre dei Barris
|
Vila d'Occitània | 
|
|
Sant Mitre dei Barris | ||
|---|---|---|
 | ||
| ||
| ||
| Geografia fisica | ||
| ||
| Coordenadas | 43° 27′ 21″ N, 5° 00′ 54″ E | |
| Superfícia | 21,02 km² | |
| Altituds · Maximala · Mejana · Minimala |
141 m 90 m 0 m | |
| Geografia politica | ||
| País | Provença  | |
| Estat |  França | |
| Region 93 |
Provença Aups e Còsta d'Azur  | |
| Departament 13 |
Bocas de Ròse  | |
| Arrondiment 134 |
Istre | |
| Canton 1349 |
Istre Sud | |
| Intercom 241300409 |
de l'Ouest de l'Étang de Berre | |
| Cònsol | Béatrice Aliphat (2008-2014) | |
| Geografia umana | ||
| Populacion Populacion totala (2018) |
5 800 ab.  5 909 ab. | |
| Densitat | 279,26 ab./km² | |
| Autras informacions | ||
| Còde postal | 13920 | |
| Còde INSEE | 13098 | |
.svg)
Sant Mitre dei Barris (Saint-Mitre-les-Remparts en francés) es una comuna provençala situada entre l'Estanh de Bèrra e la Mar Mediterranèa dins lo departament dei Bocas de Ròse e dins la region de Provença-Aups-Còsta d'Azur. Fondada a la fin dau sègle IX coma refugi per d'abitants victimas d'incursions sarrasinas, se renforcèt pauc a pauc per venir un pichon vilatge agricòla, relativament prospèr, au nòrd dau Martegue. Pasmens, foguèt durament tocat per l'ivèrn de 1709 e per la pèsta de 1720. Au sègle XIX, l'exòdi rurau agravèt aqueu declin que durèt fins a la creacion de la zòna industriala de Fòs. Dempuei aquela data, Sant Mitre es venguda una pichona vila periurbana de quauquei miliers d'abitants.
Geografia[modificar | modificar la font]
Geografia fisica[modificar | modificar la font]
Lo territòri de Sant Mitre, d'una superficia de 21 km², a una forma rectangulara qu'es enquadrat per l'Estanh de Bèrra au nòrd e a l'èst, per lei còlas que marcan la separacion amb lo Martegue au sud e per leis estanhs e lei zònas umidas de Castelhon a l'oèst. La partida orientala es dominada per de còlas e de seuvas de tipe mediterranèu (pineda, garriga) amb quauquei zònas agricòlas. La partida occidentala es pus umida amb l'Estanh dau Porrat (situat en dessota dau nivèu de la mar) e l'Estanh de Citis. Pasmens, la seuva mediterranèa predomina sus leis autors. La partida urbanizada se situa au centre dau territòri e se desvolopa principalament lòng de la rota entre Istre e lo Martegue.
I a quauquei rius sus lo territòri de Sant Mitre mai son debit es fòrça limitat. Au nivèu geologic, lei sòus de la comuna son principalament compausats de calcari e d'argiela. Lei dos estanhs occidentaus ocupan de depressions geologicas cavadas per lei vents. Aperavans, i aviá un tresen estanh, situat au sud. Foguèt assecat durant lo sègle XVIII per aumentar la superficia dei tèrras agricòlas.
Clima[modificar | modificar la font]
Sant Mitre a un clima mediterranèu caracterizat per d'ivèrns doç e d'estius cauds e eissuchs, localament influenciat per lo magistrau qu'es un vent freg e eissuch que bofa dempuei lo nòrd. Segon l'estacion meteorologica d'Istre, lei temperaturas i son donc doças amb de valors mejanas compresas entre 6,3°C e 23,9°C e un ensolelhament fòrça important. Lei precipitacions son relativament feblas amb una valor mejana annuala de 606 mm. An generalament un caractèr chavanós.
Istòria[modificar | modificar la font]
De la Preïstòria a la fondacion de Sant Mitre[modificar | modificar la font]
Lo territòri comunau de Sant Mitre es ocupat dempuei la Preïstòria coma l'indican divèrsei descubèrtas dins la region. Pasmens, l'istòria anciana de la vila es dominada per aquela de l'oppidum de Sant Blasi, una importanta ciutat fortificada que se formèt a partir dau sègle VII avC a l'extremitat nòrd dau plan de Castelhon. Protegit per de bauç sus tres costats, construguèt un barri d'inspiracion ellenistica, probablament en causa de l'influéncia dei Grècs de Marselha. Après divèrseis incendis e un periòde de declin entre 450 e 200 avC, l'oppidum venguèt un dei centres majors de la preséncia celtoligura a l'oèst de l'Estanh de Bèrra. De relacions comercialas amb de marchands fenicians, grècs e etruscs son atestadas. Dins aquò, lei relacions amb Marselha se degradèron car l'oppidum faguèt partida dei vilas destruchas durant l'intervencion romana dins lo sud-èst de Gàllia vèrs 125-120 avC.
Durant l'epòca imperiala, l'endrech foguèt abandonat en despiech de quauquei temptativas de reocupacion parciala. Aquò durèt fins au sègle IV apC quand la crisi de l'Empèri Roman necessitèt de restaurar d'abitats fortificats. La vila es alora dicha Ugium dins lei tèxtes. Foguèt cristianizada sensa dificultat e au mens doas glèisas i foguèron bastidas. Pasmens, foguèt pilhada e cremada per lei Sarrasins en 874.
Après aquela crisi, la glèisa Sant Pèira foguèt restaurada a la fin dau sègle X mai la vila foguèt en partida abandonada. Pasmens, en 1231, un barri novèu foguèt tornarmai edificat. Protegissiá un abitat fortificat dich Castèuveire dins lei documents. Mens ben protegit que lei vilas precedentas, l'endrech foguèt destruch per lei tropas de Ramon de Turena en 1390. L'oppidum foguèt alora definitivament abandonat e la màger part dei subrevivents s'enfugiguèron vèrs Sant Mitre.
De l'Edat Mejana a l'exòdi rurau[modificar | modificar la font]
La fondacion de Sant Mitre es generalament datada de la destruccion d'Ugium per lei Sarrasins a la fin dau sègle IX. D'efiech, lei subrevivents fondèron un pichon abitat fortificat a l'emplaçament de la vila anciana actuala. La posicion defensiva de l'endrech demorèt precària mai, au sègle XII, èra pron renfòrçada per èsser mencionada sota lo nom Castrum Sancti Mitrii. Au sègle XIII, la preséncia d'un castèu de pèira, proprietat de l'Arquevescat d'Arle, es establida. Puei, a la fin dau sègle XIV, la destruccion de Castèuveire favorizèt la creissença demografica de Sant Mitre. L'arquevesque autorizèt l'extension dei construccions e dau perimètre fortificat amb la construccion d'un barri de 12 m d'autor e de 1,5 m d'espessor que foguèt acabat en 1407.
De l'Edat Mejana a la Revolucion Industriala, Sant Mitre venguèt un vilatge agricòla especializat dins la cultura dau blat, de la vinha e de l'olivier. La venda de sau e de quermès completava aquela basa. Permetiá tanben una certana prosperitat que conoguèt son apogèu au sègle XVII. En particular, lo vilatge se desvolopèt en defòra de sei fortificacions e la populacion passèt un milier d'abitants (1 080 en 1621, 1 325 en 1787).
Pasmens, au començament dau sègle XVIII, plusors ivèrns fregs entraïnèron la destruccion deis oliviers. Puei, leis epidemias, especialament aquela de pèsta negra en 1720-1722, decimèron la populacion. L'industrializacion creissenta de la region agravèt aqueu declin qu'accelerèt durant lo sègle XIX. Dins leis ans 1950, solament 630 estatjants foguèron recensats.
Sant Mitre dempuei leis ans 1970[modificar | modificar la font]
La crisi de Sant Mitre s'acabèt dins leis ans 1970 amb la creacion de la zòna industriala de Fòs. D'efiech, dins aqueu quadre, venguèt una vila periurbana situada dins un espaci naturau relativament preservat entre Istre e lo Martegue. Dempuei aquela data, la populacion aumenta regularament per agantar 5 870 abitants en 2013. Uei, sembla s'estabilizar a l'entorn d'aquela chifra.
Cultura[modificar | modificar la font]
Arqueologia[modificar | modificar la font]
Amb l'oppidum de Sant Blasi, Sant Mitre dispausa d'un important patrimòni arqueologic. D'efiech, l'endrech es un deis abitats urbans pus ancians d'Occitània. De mai, presenta de trachs originaus car foguèt bastida per de populacions celtoliguras influenciadas per lei Grècs. Plusors construccions de la vila son donc clarament d'inspiracion ellenistica, especialament sei fortificacions. La zòna es tanben famosa per sa necropòli constituida de centenaus de tombas cavadas dins la ròca. Enfin, lo site permet tanben d'estudiar l'abitat medievau ancian gràcias ai roïnas d'Ugium.
Arquitectura[modificar | modificar la font]
En fòra dau site arqueologic de Sant Blasi, lo patrimòni arquitecturau de Sant Mitre es dominat per lo periòde finau de l'Edat Mejana. Lo monument pus conegut es lo barri de la premiera partida dau sègle XV. Una partida importanta es dins un bòn estat de conservacion. Divèrseis edificis religiós e l'Ostau dei Cònsols de la vila complètan aquel ensemble. Enfin, dins fòrça ostaus ancians, demòran de detalhs decoratius datant dau periòde de prosperitat dei sègles XVI e XVII.
Annèxas[modificar | modificar la font]
Liames intèrnes[modificar | modificar la font]
Personalitats liadas a la comuna[modificar | modificar la font]
- Beuillard (Christian), premier cònsol de 1989 a 2012.
- Brauquier (Louis), escrivan e poèta.
- Fournier (Marius), premier cònsol de 1957 a 1989.
- Rostaing (Charles), capolier dau Felibritge.
Bibliografia[modificar | modificar la font]
- (fr) Jean Chausserie-Laprée, Martigues, terre gauloise, entre Celtique et Méditerranée, Éditions Errance (2005).
.svg){kind=small}