La Ròca d'Antarron

La Ròca d'Antarron; La Roque-d'Anthéron
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
	Armas
	Armas
	Geografia fisica
Coordenadas	43° 42′ 56″ N, 5° 18′ 41″ E
Superfícia	25,49 km²
Altituds; · Maximala; · Mejana; · Minimala	; 484 m; 160 m; 128 m
	Geografia politica;
País	Provença;
Estat	França;
Region; 93	Provença-Aups-Còsta d'Azur;
Departament; 13	Bocas de Ròse ;
Arrondiment; 131	Ais de Provença;
Canton; 1312	Lambesc;
Intercom; 241300276	du Pays d'Aix-en-Provence;
Cònsol	Jean-Pierre Serrus ; (2014-2020)
	Geografia umana
Populacion; Populacion totala; (2018)	5 441 ab. Evolucion de la populacion; 5 554 ab.
Densitat	212,83 ab./km²
	Autras informacions
Gentilici	Rocassiers (en francés)
Còde postal	13640
Còde INSEE	13084
	http://www.ville-la-roque-d-antheron.fr

Vila d'Occitània

La Ròca d'Antarron (La Roque-d'Anthéron en francés) es una comuna provençala situada dins lo departament dei Bocas de Ròse e la region de Provença-Aups-Còsta d'Azur.

Geografia

Istòria

Lo vilatge foguèt citat per lo premier còp en 1037 sota lo nom de Roca. Aquela apelacion varièt fòrça durant lei sègles seguents (Rocca d'An Tarron en 1200, Roccha Tarroni en 1274...) e son etimologia es pas clara. Un senhor locau es atestat au començament dau sègle XIV fins a la cession dei drechs senhoriaus a l'abadiá de Silvacana en 1357. Lo vilatge èra implantat lòng d'una barca a tralha que permetiá de passar Durença en direccion de Cadenet^[1]. Un vilatge fortificat disparegut, lo podii Sanguinetti, èra situat a proximitat sus lo territòri de la comuna actuala^[2].

Durant lo sègle XV, coma dins d'autrei vilatges de la region, l'installacion de colons vaudés foguèt favorizada per la desvolopar. Pasmens, foguèron victimas dei persecucions religiosas menadas durant lei Guèrras de Religion. Dins aquò, aquela importància dei vaudés, rapidament convertits au protestantisme, dispareguèt pas totalament e La Ròca venguèt una plaça de seguretat protestanta après la promulgacion de l'edicte de Nantas. Foguèt ansin tenguda per una garnison protestanta fins ai campanhas de reconquista dei plaças fòrtas protestantas organizadas dins lo corrent deis ans 1620 per Loís XIII e Richelieu.

En 1793, lo premier recensament raportèt 1 228 estatjants. La populacion demorèt estable fins ais ans 1960. Durant aqueu periòde, La Ròca venguèt una etapa de la linha ferroviària Aiguiera-Mairarga. Lo transpòrt de passatgiers foguèt assegurat de 1889 a 1936, mai la linha foguèt definitivament abandonada en 1950. La gara de la Ròca foguèt destrucha durant lei trabalhs de desmontatge.

Durant la Segonda Guèrra Mondiala, lo massís dei Còstas e la region de La Ròca foguèron utilizadas per la Resisténcia per establir de maquís permanents. La Gestapo e la Wehrmacht i foguèron donc fòrça actius. Entre lo 11 e lo 12 de junh de 1944, 3 000 soudats alemands i ataquèron un maquís de 400 òmes que deguèt se dispersar en causa de la manca de municions (62 tuats durant la retirada). Puei, lo 13, leis Alemands fusilhèron 28 resistents capturats dins lo departament (mai que mai au Martegue lo 8) au Fenolhet^[3].

Administracion

Lista dei cònsols successius
Periòde		Identitat	Etiqueta	Qualitat
2014	2020	Jean-Pierre Serrus	LR puèi LREM	cap d'entrepresa
2011	2014	Robert Villevieille	divèrs esquèrra
junh 1995	març 2011	Jean-Louis Turcan	UMP	deputat suplent
març 1989	1995	Pierre Serre
març 1959	1989	Paul Onoratini		conselhièr generau
	1959
Totas las donadas non son pas encara conegudas.

Demografia

modificar « persona »
v · d · m

Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 5425, totala: 5514

1 228

1 319

1 278

1 381

1 506

1 417

1 498

1 544

1 474

1 495

1 584

1 543

1 494

1 603

1 517

1 503

1 428

1 522

1 452

1 555

1 517

1 308

1 277

1 188

1 159

1 121

1 075

1 415

2 282

2 876

3 692

3 923

4 446

4 945

5 013

5 078
5 150

2009

2010

5 143
5 213

5 186
5 256

Fonts

Base Cassini de l'EHESS - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE

Evolucion de la populacion 1962-2008

Luòcs e monuments

Abadiá de Seuvacana

L'abadia´de Seuvacana.
La glèisa de la Ròca d'Antarron.

Personalitats liadas ambé la comuna

Veire tanben

Liames extèrnes

Nòtas e referéncias

↑ Philippe Auran, Guy Barruol e Jacqueline Ursch, D'une rive à l'autre: les ponts de Haute-Provence de l'Antiquité à nos jours, Forcauquier, Les Alpes de lumière, 2006, p. 48.
↑ Guy Barruol, Michèle Bois, Yann Codou, Marie-Pierre Estienne e Élizabeth Sauze, « Liste des établissements religieux relevant de l’abbaye Saint-André du Xe au XIIIe siècle », dins Guy Barruol, Roseline Bacon e Alain Gérard (dir.), L’abbaye de Saint-André de Villeneuve-lès-Avignon, histoire, archéologie, rayonnement, Actes du colloque interrégional tenu en 1999 à l'occasion du millénaire de la fondation de l'abbaye Saint-André de Villeneuve-lès-Avignon, Mana, Alpes de Lumières, Cahiers de Salagon n° 4, 2001, p. 227.
↑ Jacky Rabatel, Une ville du Midi sous l’Occupation, Martigues : 1939-1945, Lo Martegue, Centre de Développement Artistique et Culturel, 1986.

Portal de Provença

[1] Philippe Auran, Guy Barruol e Jacqueline Ursch, D'une rive à l'autre: les ponts de Haute-Provence de l'Antiquité à nos jours, Forcauquier, Les Alpes de lumière, 2006, p. 48.

[2] Guy Barruol, Michèle Bois, Yann Codou, Marie-Pierre Estienne e Élizabeth Sauze, « Liste des établissements religieux relevant de l’abbaye Saint-André du Xe au XIIIe siècle », dins Guy Barruol, Roseline Bacon e Alain Gérard (dir.), L’abbaye de Saint-André de Villeneuve-lès-Avignon, histoire, archéologie, rayonnement, Actes du colloque interrégional tenu en 1999 à l'occasion du millénaire de la fondation de l'abbaye Saint-André de Villeneuve-lès-Avignon, Mana, Alpes de Lumières, Cahiers de Salagon n° 4, 2001, p. 227.

[3] Jacky Rabatel, Une ville du Midi sous l’Occupation, Martigues : 1939-1945, Lo Martegue, Centre de Développement Artistique et Culturel, 1986.

[1]

[2]

[3]