Sent Jan de las Olèiras

Sent Jan de las Olèiras; Saint-Jean-des-Ollières
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
	Geografia fisica
Coordenadas	45° 38′ 44″ N, 3° 26′ 11″ E
Superfícia	19,56 km²
Altituds; · Maximala; · Mejana; · Minimala	; 792 m; 680 m; 470 m
	Geografia politica;
País	Auvèrnhe;
Estat	França;
Region; 84	Auvèrnhe Ròse Aups;
Departament; 63	Puèi de Doma ;
Arrondiment; 632	Clermont-Ferrand;
Canton; 6339	Saint-Dier-d'Auvergne;
Intercom; 246300594	de Billom Saint Dier;
Cònsol	Jean-Michel LaRoche ; (2008-2014)
	Geografia umana
Populacion; Populacion totala; (2018)	440 ab. Evolucion de la populacion; 451 ab.
Densitat	24,28 ab./km²
	Autras informacions
Còde postal	63520
Còde INSEE	63365

Vilatge d'Occitània

Sent Jan de las Olèiras [sɛ̃.dzã]^[1] (Saint-Jean-des-Ollières en francés) es una comuna auvernhata dau departament dau Puèi de Doma e la region d'Auvèrnhe-Ròse-Aups, ancianament d'Auvèrnhe.

Geografia

Toponimia

Las atestacions son Saint-Jean-des-Olières (1225), Saint-Jean-des-Oliviers (1398) e Saint-Jean-Dezolières (1762).

Istòria

Au sègle XVIII, Sant Joan daus Oliers, comuna paura e tròp poblada dau Puèi de Doma, coneguèt una fòrta emigracion temporària. D’òmes, apelats "picaïres" o "broqueurs", quitavan la region per vendre de marchandisas ambulantas : dentèlas, ribans, lenceriá... Amb lor sac, se passejavan per tota França, jos de falsas identitats : pelegrins, incendiats, prèires refugiats. Lor habilitat èra granda, fabricavan de papièrs faus e evitavan los gendarmas. Quitavan sovent lo vilatge amb de guides oraus que detalhavan itineraris, ressorsas localas e noms de personas generosas.

Pasmens, dins lor país, los picaïres èran de ciutadans respectats. Pauc de crimes, d’impòsts pagats regularament, las tèrras èran ben valoradas. Amb los beneficis (300 a 500 francs per an), bastissián d’ostals reconeissables a lor teulat a quatre pans. En 1843, se comptava encara mai de 200 picaïres. Las autoritats, inquietas, renforçavan la susvelhança : en 1768 ja, lo subdelegat de Thiers senhalava una "pepinièra de mendiants" dins lo canton. En 1843, lo maire de Sant Dièr d’Auvernha demandèt l’instalacion d’una brigada de gendarmas.

Tre 1850, la Pica dispareguèt completament. Ne demorèt solament qualques marchands fins a la Primièra Guèrra mondiala. Totun, dins los serons d’ivèrn, los ancians contavan lors aventuras amb passió, e los joves los imitavan. Lo fenomèn dels picaïres, entre necessitat economica e engenh popular, marquèt prigondament la memòria locala.