Robèrt Lafont

Nimes, ciutat natala de Lafont

Robèrt August Cesar Lafont (Robert Lafont en francés) (Nimes, 16 de març de 1923 - Florença (Itàlia), 24 de junh de 2009) èra un intellectuau occitan e pus particularament un lingüista, un escrivan, un istorian, un especialista de la literatura e un teorician politic. Èra una dei pus grandei figuras istoricas de l'occitanisme. Foguèt president de l'Institut d'Estudis Occitans de 1959 a 1962.

La Generalitat de Catalonha creèt en 2010 un prèmi Robèrt Lafont pr'amor de recompensar las personalitats o institucions importantas per l'occitanisme, que son primièr ganhador foguèt lo lingüista Pèire Bèc.

Èra maridat amb l'escrivana, traductritz e ensenhaira italiana Fausta Garavini.

Somari

1 Biografia
- 1.1 Lo començament del militantisme occitan e la guèrra
- 1.2 La madurason intellectuala e sociala
2 Lingüistica
3 Istòria
4 Politica
5 Literatura
6 Liames extèrnes
7 Filmografia

Biografia[modificar | modificar la font]

Robèrt Lafont nasquèt a Nimes en 1923 dins una familha protestanta dau país de la Vaunaja dau costat de sa maire Alícia Virginia Noguièr. Après lo divòrci de sei parents anèt viure en cò de sos grands dins un vilatjon de l'èst de Nimes, Cauviçon. Partiguèt dins son adolescéncia en 1936 amb son paire, qu'èra foncionari de Finanças, a Lons-le-Saunier, e aquel exilh li faguèt recuperar mai fòrtament l'occitan.

Lo començament del militantisme occitan e la guèrra[modificar | modificar la font]

De 1940 a 1943 estudièt lei letras classicas a Montpelhièr. Durant aquel periòde, de 1941 a 1942, se faguèt membre dau Felibritge a Nimes en 1941 e 1942, avans de crear lo movement Joventuts occitanas. Dempuèi l'estiu de 1943 fins au mes de mai de l'an seguent, aguèt de trabalhar ai camps de la joventut francesa d'en primièr a Mauriac e puèi a Lescar (Bearn). Ne fugiguèt e se jonhèt a un grop de resistents en Cevena. Durant lo mes d'agost, participèt a la liberacion de Nimes. En seguida d'aquò trabalhèt qualques meses dins lo cabinet dau prefècte de Gard avans d'èsser mobilizat, en 1945, dins lei Fòrças francesas d’ocupacion en Alemanha.

La madurason intellectuala e sociala[modificar | modificar la font]

Quand arribèt la Liberacion, venguèt membre del novèl Institut d'Estudis Occitans qu'èra estat creat en febrièr de 1945. Aquel meteis an, lo 3 de decembre, se maridèt amb Andrée-Paule-Louise Chauchard, una professora de francés originària d'Andusa. Amassa aguèron dos enfants, Suzanne e Michel.

Lafont coneguèt l'influéncia de las idèas federalistas portadas per Carles Camprós e sa revista Occitània, e de l'òbra de Mistral, e editèt en agost de 1946 un jornal: l'Ase negre que reivindicava aquelas orientacions. Pasmens al cap d'un cèrt temps, l'escrivan comencèt a s'alunhar del federalisme proudhonian.

Tre 1949, aprèp que capitèt l'agregacion en letras classicas, Robèrt Lafont faguèt de professor a Bedarius, a Seta, a Arle e finalament al licèu de Nimes ont trabalhèt fins a 1964. A l'encòp que trabalhava dins l'ensenhament segondari, tre 1951, èra dintrat a l'Universitat de Montpelhièr ont trabalhava amb Camprós e i ensenhava l'occitan. Venguèt universitari d'un biais definitiu en 1964. Acabèt sa tèsi, La Phrase occitane, que foguèt publicada en 1967. En 1972, venguèt titular de la cadièra de "Lenga e Literatura occitana" de l’Universitat Pau Valèri de Montpelhièr.

Lingüistica[modificar | modificar la font]

Dins l'òbra lingüistica abondosa de Lafont, se pòt destacar:

Un gròs trabalh de codificacion e de restauracion dau provençau segon la nòrma classica, e pus generalament, una teorizacion de la nòrma classica a l'escala de tota la lenga que contribuís a l'occitan larg (estandardizacion).
Una analisi lucida de la diglossia e dei vias per ne sortir, amb una introduccion pioniera de la sociolingüistica dins lo domeni occitan tre 1970 (ben en avança sus l'ensems de l'estat francés).
Una teoria completament novèla en lingüistica: la praxematica.

Òbras representativas:

(fr) Phonétique et graphie du provençal, Institut d'Estudis Occitans, 1951.
(oc) L'ortografia occitana: sos principis (1971)
(fr) Le travail et la langue (1978) estudi sociolingüistic
(fr) Éléments de phonétique de l'occitan (1983, reedicion en 2004, Vent Terral)