Carles Camprós
|
Carles Camprós |
||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
| Naissença | 30 de junh de 1908 Marselha | |||
| Decès | 3 d'abril de 1994 Gaujac | |||
| Activitat(s) | Escrivan, Activista occitan, Professor | |||
| Lenga d'escritura | Occitan | |||
Carles Camprós, en francés Charles Camproux (Marselha, barri de la Bèla de Mai, 30 de junh de 1908 – Gaujac, 3 d'abril de 1994[1]) foguèt un important poeta, erudit e teorician politic occitan.
Biografia[modificar | modificar la font]
Carles Camprós visquèt una enfància malaisida a Marselha, e acabèt per dintrar a l'orfelinat Dom Bosco a Montpelhièr. Vengut professor, a Mende puèi a Narbona, s'engatgèt dins l'occitanisme politic qu'èra fòrça critic rapòrt a un Felibritge aflaquit. Dins las annadas 1920, tròba de figuras màgers de la novela joinessa occitana (Pau Ricard, Jòrgi Rebol) e fonda mai d'una organizacion de joventut e mai d'una revista que la pus coneguda, Occitania serà dins las annadas 1930 l'organ principal dels occitanistas. Aquel meteis an participèt a la creacion de la Societat d'Estudis Occitans qu'i obrèt sus las questions filologicas e n'aparèt las tèsis lingüisticas, elaboradas per Loís Alibèrt. En 1935 sortis a Narbona Per lo camp occitan que sera font de debat politic per tota una generacion ("una doctrina de l'intranacionalisme a l'internacionalisme, la d'un crestian social, feròtjament antifaissista, proudhonian, espiritualista e umanista" segon Joan Maria Petit). En 1935, formèt lo Partit Federalista Provençal (PFP), que farà campanha a las eleccions pel Front Popular e definirà Provença coma "minoritat nacionala". Mas capitèron sonque de participar a qualques actes protocollaris de la comuna de Marselha.
Pendent la Segonda Guèrra Mondiala venguèt presonièr dels alemands e passèt de meses dins un stalag, ont creèt una Universitat de Camp qu'i donava de conferéncias sus Frederic Mistral, los trobadors, etc. Se n'escapèt mercé a un foncionari alemand legeire d'Occitania. Tornat en Erau, dintrèt dins la luta armada clandestina e a l'encòp es encargat de corses de literatura d'Òc a Montpelhièr.
Après la guèrra, Camprós intervenguèt mai que mai dins lo domeni pedagogic e trabalhèt per far penetrar l'occitan dins l'universitat.
Un omenatge de mantun lingüista al filològ se faguèt en 1978 jol títol Mélanges Camproux, e mai tard son gendre, l'escrivan Joan Maria Petit, escriguèt mantun article e una biografia sus Carles Camprós.
Son òbra[modificar | modificar la font]
Literatura[modificar | modificar la font]
Poèmas[modificar | modificar la font]
- Poemas sens poesia - Tolosa - Edi. IEO - 1942 (Reedicion dins Òbra poëtica occitana paregut en 1984)
- Poëmas de Resistencia - 1943-1944 (Reedicion dins Òbra poëtica occitana paregut en 1984)
- Bestiari - Tolosa - Edi. IEO - 1947 (Reedicion dins Òbra poëtica occitana paregut en 1984)
- Òbra poëtica occitana - Tolosa - Edi. IEO - Col. Messatge - 1984
Pròsa[modificar | modificar la font]
- Soleu Roge - Albi - Edi. Vent Terral - Col. Paratge - 1984
Estudis mediavals[modificar | modificar la font]
- Histoire de la littérature occitane - París - Edi. Payot - 1953
- Vocabulaire courtois chez P. Cardenal -Annales de l'I.E.O - 1963
- Le Joy d'Amor des Troubadours - Montpelhièr - Edi. Causse & Castelnau - 1965
- Présence de Pèire Cardenal - Annales de l'I.E.O - 4ème série – Tome II – n° 5 - 1970
- Peire Cardenal : Tròces causits - Montpelhièr - CEO (Centre d'estudis occitan) - 1970
- Histoire de la littérature occitane - París - Edi. Payot - 1971
- Cardenal et Rutebeuf, poètes satiriques - Montpelhièr - Revue des Langues Romanes - 1971
- La cançon de la crosada : tròces causits - Montpelhièr - CEO - 1972
- La mentalité 'spirituelle' chez Pèire Cardenal - Edi. Cahiers de Fanjeaux - P. 287 a 314 - 1975
Politica[modificar | modificar la font]
- Per lo camp occitan - Narbona - 1935
Lingüistica[modificar | modificar la font]
- Étude syntaxique des parlers gévaudanais - París - Edi. PUF - 1958
- Essai de géographie linguistique du Gévaudan - París - Edi. PUF - 1962
- Petit atlas linguistique discursif du Gévaudan - Montpelhièr - Edi CEO - 1978
- Les langues romanes - París - Edi. PUF - Col. Que sais-je ? - 1979
Referéncias[modificar | modificar la font]
- ↑ [Revue des Langues Romanes (1994)]