Pau Ricard

Pau Ricard dins lo Petit Journal (1938)

Pau Ricard (en francés Paul Louis Marius Ricard, Marselha, 1909-Sinha, 1997) es un entrepreneire e òme politic occitan.

Biografia

PPau Ricard es l’amic d’un autre marselhés Carles Camprós, d’un an son ainat. Totes dos son amics d’enfança, Ricard es originari dal quartier marselhés de Santa Marta, Camprós es originari de La Bèla de Mai. Motivats per l’occitanista felibre Jòrgi Rebol, ja fondator de l’Accion Sociala e Felibrenca Lou Calen, se lànçan amb el en 1934 dins lo Partit Federalista Provençau. De notar que lo partit es parierament nomenat Partit Prouvençau sus las afichas electoralas. A prepaus, de notar l’unitat sus las questions graficas, Ricard ò Rebol escrivián Partit Prouvençau dins la grafia mistralenca, Camprós escriviá Partit Provençau dins la grafia classica de Perbòsc. Lo principal èra de defendre ensèms un avenir politic per Occitània e non de se batre sus de questions de grafia.

Ben a d’aise per menar de projects, Pau Ricard es lo president natural d’aquela chorma de marselheses. Aquel partit es lo vertadier primier movement politic dals Païses d’Òc modèrnes. Lo Partit Prouvençau èra la soleta seccion realament activa de la federacion dal Partit Occitanista situada a Marselha mas tanben -via d’associacions estudiantas- a Montpelhier e Tolosa. Fondan la revista L’Araire que deven Occitania après aver rescontrat Max Roqueta. Ricard ajuda la revista e i fai passar de publicitats en occitan: “Bevètz un Ricard, aperitiu d’anís”.

Dins un numèro d’Occitania es desvelopat lo “Programa Occitanista Basic”. Revendica l’autonomia de las regions d’un ponch de vista politic, economic e culturau dins l’encastre d’un sistèma federalista amb la paritat de l’occitan e dau francés lanïs l’ensenhament, per exemple. Son influenciats per Proudhon.

En 1935, Carles Camprós publica un libre clau sus l’avenir politic occitanista Per lo camp occitan. Aquel recuelh d’articles politics publicats dins Occitania prepausa de basas per bastir un avenir d’Occitània. Es per un federalisme inter e intra nacional, sus la basa de la lenga. Ansin redusís lo problèma de la “nacion”. Es una argumentacion per evitar la guerra en Euròpa, que ne’n conoguèt lo perilh amb la mòrt de son paire dal temps de la Premiera Guerra: una Occitània federala dins una França federala dins una Euròpa federala. Amb una organisacion federala, las guerras son impossiblas, aquò èra sa tòca.

En 1936 se presentan a las eleccions legislativas a Brinhòla. An qualques problèmas amb los gendarmas. Ricard e Rebol an un procès per afichatge politic irregular. De pichins embestiaments en soma. Lors afichas èran en negre e blanc mentre que d’afichas en aquèlas colors èran solament reservadas ais afichatges oficials de l’Estat francés. Al Tribunal, refusèron de respòndre en francés. Son defenduts per l’avocat Frederic Mistral nebot. Bèla unitat e sosten dins lo mitan d’Òc. Après aiçò, cambièron e metèron lors afichas a las colors d’Occitània aur e sang, ambé per si trufar de lor malparaia, la mencion de “Aicèsta aficha [...] es plaçada sota la proteccion de la Gendarmariá”.

En 1940 lo pastís es interdich per Petain. Ricard fai alora de resisténcia economica. Comercializa l’aiga Ventadour de la sorça dal Pestrin a Mairàs en Vivarés (Alvernhe), produse de jus de fruchas e distila d’alcòl per la Resisténcia. Compra lo domèni de Mejana en Camarga per i faire de risicultura, de bovina. Evita ansin a sos emplegats de faire lo Servici dal Trabalh Obligatòri.

Après la guerra de 1939-45, Ricard sembla destacar son interés per la politica. Belèu es agut maucorat per lo pauc de monde resistent? Fau notar que Charles Pasqua que trabalhèt dins l’entrepresa Ricard lo vesiá coma un grand sénher, fòra nòrma. Diguèt que Ricard considerava totes los òmes politics coma sensa interés. Belèu Ricard sentiá que seriá ben complicat per tornar presentar sas idèas en politica dins l’après-guerra? La societat èra traumatisada, belèu blocada. Pasmens per simpatiá per d’uns occitanistas continuèt d’ajudar a l’occitanisme, per exemple per de publicacions. Fins a la fin, serà l’amic pròche de Carles Camprós devengut universitari a Montpelhier.

Coma proprietari d’un domèni de mil ectàrias a Sinha, s’engatja encara dins la societat en èstre cònsol de la comuna per 8 ans de 1972 a 1980. Mas la vision de l’òme èra mai granda. Ce que posquèt ren desvolopar en politica, dins un ambient dificil, lo posquèt desvolopar en comèrci per devenir lo segond grop mondial dins lo sector de la fabricacion e la distribucion de vins e alcòls ambé 12 000 salariats. Lo sèti de Ricard es sempre aüra basat a Marselha.

Aicí e ailí, los simbèls parèishon repréner la crotz occitana, que siáia per la crotz sus las tèstas de bovins dal lògo dal Club Taurin Paul Ricard ò, per lo blason de l’isola de Bendòrt. Coma i aguèt un avant-guerra e un après-guerra, i es agut una Occitània avant Ricard e una après Ricard. L’òme, Pau Ricard es talament celèbre qu’en son temps, se creèt un film ambé Fernandèl. S’i parla de la mitologica fondacion dal pastaga a Marselha, per aquel enfant de vendeire de vins. A la manièra de Frederic Mistral que cantava las Isclo d’Or, Paul Ricard fai de sas illas e de son esperit un paraís simbèl de biais de viure occitan a la Ricard.