Loís Alibèrt : Diferéncia entre lei versions

Un article de Wikipèdia, l'enciclopèdia liura.
Navigar dins l'istoric
← Cambiament precedentDiferéncia seguenta →
Contengut suprimit Contengut apondut
VisualWikitext
Vivarés (discussion | contribucions)
57 567 modifications
mCap resum de modificació
correccion dels ligams
Linha 2 : Linha 2 :
[[Imatge:Alibèrt.PNG|170px|right]]
[[Imatge:Alibèrt.PNG|170px|right]]


'''Loís Alibèrt''' ([[1884]]-[[1959]]) (''Louis Alibert'' en francés) foguèt un [[lingüista]] occitan, autor especialament d'una [[Gramatica occitana segon los parlars lengadocians|gramatica]], e accessoriament d'un diccionari, que fondan la [[nòrma classica]] de l'occitan.
'''Loís Alibèrt''' ([[1884]]-[[1959]]) (''Louis Alibert'' en francés) foguèt un [[lingüista]] occitan, autor especialament d'una [[Gramatica occitana segon los parlars lengadocians|gramatica]], e accessòriament d'un diccionari, que fondan la [[nòrma classica]] de l'occitan.


Nasquèt a [[Bram]], en [[Lauragués]], lo [[12 d'octobre]] de [[1884]], dins una familha de païsans ont se parlava [[occitan]].
Nasquèt a [[Bram]], en [[Lauragués]], lo [[12 d'octobre]] de [[1884]], dins una familha de païsans ont se parlava [[occitan]].
Linha 12 : Linha 12 :
A la fin de las annadas 1920, jos l'influéncia de [[Prospèr Estieu]], [[Antonin Perbòsc]] e sustot de [[Pompeu Fabra]], perfecciona l'escrich e l'oral per desvolopar la '''[[nòrma classica]]''', inspirada de l'usança anciana e adaptada a la lenga modèrna. Es demest los fondators de la [[Societat d'Estudis Occitans]], en 1930, que ne ven gaireben lo solet animator. Sa '''''[[Gramatica occitana segon los parlars lengadocians|Gramatica occitana segón los parlars lengadocians]]''''' poguèt pasmens paréisser qu'a [[Barcelona]], mercé a l'ajuda dels catalans, en [[1935]]-[[1937]].
A la fin de las annadas 1920, jos l'influéncia de [[Prospèr Estieu]], [[Antonin Perbòsc]] e sustot de [[Pompeu Fabra]], perfecciona l'escrich e l'oral per desvolopar la '''[[nòrma classica]]''', inspirada de l'usança anciana e adaptada a la lenga modèrna. Es demest los fondators de la [[Societat d'Estudis Occitans]], en 1930, que ne ven gaireben lo solet animator. Sa '''''[[Gramatica occitana segon los parlars lengadocians|Gramatica occitana segón los parlars lengadocians]]''''' poguèt pasmens paréisser qu'a [[Barcelona]], mercé a l'ajuda dels catalans, en [[1935]]-[[1937]].


Durant la [[Segonda Guèrra Mondiala]], Alibèrt se mostrèt partisan del [[regim de Pétain]] e de la collaboracion. Amb la femna, foguèt jutjat e condemnat a la prison per "atteinte à la sûreté de l'Etat" en [[1946]]<ref>veire sa bibliografia a l'adreça http://www3.webng.com/lengadoc/alibert.htm</ref>.
Durant la [[Segonda Guèrra Mondiala]], Alibèrt se mostrèt partisan del [[regim de Pétain]] e de la collaboracion. Amb la femna, foguèt jutjat e condemnat a la prison per "atteinte à la sûreté de l'Etat" en [[1946]]<ref name=brun>[http://www.jfbrun.eu/lengadoc/alibert.htm Biografia per Joan Frederic Brun]</ref>.


Se mostrèt fòrça discret dins l'emergéncia de l'[[occitanisme]] de l'après guèrra. Sembla que joguèt pas cap de ròtle actiu dins la fondacion de l'[[Institut d'Estudis Occitans]] (IEO) en [[1945]]. Per contra, l'IEO adoptèt la [[nòrma classica]] en se basar sus sa gramatica, revista en [[1950]].
Se mostrèt fòrça discret dins l'emergéncia de l'[[occitanisme]] de l'après guèrra. Sembla que joguèt pas cap de ròtle actiu dins la fondacion de l'[[Institut d'Estudis Occitans]] (IEO) en [[1945]]. Per contra, l'IEO adoptèt la [[nòrma classica]] en se basar sus sa gramatica, revista en [[1950]].
Linha 18 : Linha 18 :
Moriguèt a [[Montpelhièr]] lo [[16 d'abril]] de [[1959]] e foguèt enterrat a Bram.
Moriguèt a [[Montpelhièr]] lo [[16 d'abril]] de [[1959]] e foguèt enterrat a Bram.


A partir de sos manuscrits inedits, Robèrt Lafont e Raimond Chatbèrt<ref>veire la bibliografia a l'adreça http://www3.webng.com/lengadoc/alibert.htm</ref> publiquèron un diccionari postum e inacabat, lo ''[[Dictionnaire occitan-français d'après les parlers languedociens]]'' ([[1966]]), qu'es d'una qualitat tecnica pro bassa e fòrça mens bona que la de la gramatica de [[1935]].
A partir de sos manuscrits inedits, Robèrt Lafont e Raimond Chatbèrt<ref name=brun/> publiquèron un diccionari postum e inacabat, lo ''[[Dictionnaire occitan-français d'après les parlers languedociens]]'' ([[1966]]), qu'es d'una qualitat tecnica pro bassa e fòrça mens bona que la de la gramatica de [[1935]].


==Sas òbras==
==Sas òbras==

Version del 30 abril de 2010 a 21.06

Loís Alibèrt (1884-1959) (Louis Alibert en francés) foguèt un lingüista occitan, autor especialament d'una gramatica, e accessòriament d'un diccionari, que fondan la nòrma classica de l'occitan.

Nasquèt a Bram, en Lauragués, lo 12 d'octobre de 1884, dins una familha de païsans ont se parlava occitan.

Al mes de desembre de 1912, se maridèt amb Maria Lator. Aguèron un filh que moriguèt a la guèrra en 1943. S'installèt coma farmacian a Montreal d'Aude e i demorèt de 1912 a 1942.

Sòci del Felibritge (Escòla mondina, puèi l'Escòla occitana), foguèt cap redactor de La Tèrro d'Oc. Comencèt de s'interessar a la normalizacion linguistica de l'occitan après la Primièra Guèrra Mondiala. Dins Le lengodoucian literari, fa servir una grafia sucursalista e l'article local le.[1]

A la fin de las annadas 1920, jos l'influéncia de Prospèr Estieu, Antonin Perbòsc e sustot de Pompeu Fabra, perfecciona l'escrich e l'oral per desvolopar la nòrma classica, inspirada de l'usança anciana e adaptada a la lenga modèrna. Es demest los fondators de la Societat d'Estudis Occitans, en 1930, que ne ven gaireben lo solet animator. Sa Gramatica occitana segón los parlars lengadocians poguèt pasmens paréisser qu'a Barcelona, mercé a l'ajuda dels catalans, en 1935-1937.

Durant la Segonda Guèrra Mondiala, Alibèrt se mostrèt partisan del regim de Pétain e de la collaboracion. Amb la femna, foguèt jutjat e condemnat a la prison per "atteinte à la sûreté de l'Etat" en 1946[2].

Se mostrèt fòrça discret dins l'emergéncia de l'occitanisme de l'après guèrra. Sembla que joguèt pas cap de ròtle actiu dins la fondacion de l'Institut d'Estudis Occitans (IEO) en 1945. Per contra, l'IEO adoptèt la nòrma classica en se basar sus sa gramatica, revista en 1950.

Moriguèt a Montpelhièr lo 16 d'abril de 1959 e foguèt enterrat a Bram.

A partir de sos manuscrits inedits, Robèrt Lafont e Raimond Chatbèrt[2] publiquèron un diccionari postum e inacabat, lo Dictionnaire occitan-français d'après les parlers languedociens (1966), qu'es d'una qualitat tecnica pro bassa e fòrça mens bona que la de la gramatica de 1935.

Sas òbras

  • Le lengodoucian literàri, 1923
  • Gramatica occitana segón los parlars lengadocians, 1935-1937, reedicion corregida per Raimond Chatbèrt, Montpelhièr, CEO, 1976, reedicion IEO, Tolosa, 2001
  • Les troubadours de l'Aude, 1941 (Revista Pyrénées n° 2)
  • Origine et destin de la langue d'Oc, 1942 (Cahiers du Sud)
  • Participacion a la redaccion de la Tèrro d'Oc, 1908-1930
  • La réforme linguistique occitane et l’enseignement de la langue d’oc (publicat sens nom d'autor per l'IEO (1950)
  • ambe Pèir Bec, L'application de la réforme linguistique occitane au gascon, IEO, Tolosa,1952
  • Sur quelques toponymes catalano-occitans dans l'Aude, 1956 (Revue internationale d'onomastique n° 2)
  • Toponymes de l'Aude, 1957 (Revue internationale d'onomastique n° 4)
  • Sept élégies de Tibulle traduites en languedocien, 1928
  • Dictionnaire occitan-français d'après les parlers languedociens, 1966 (postum)

Vejatz tanben

Ligams intèrnes

Ligams extèrnes

Referéncias

  1. ↑ Jacme Taupiac, L’occitan modèrne, IEO, Sector de linguistica, 2001
  2. ↑ 2,0 et 2,1 Biografia per Joan Frederic Brun
Recuperada de « https://oc.wikipedia.org/w/index.php?title=Loís_Alibèrt&oldid=711618 »