Fusiu d'assaut
Lo fusiu d'assaut (var. fusilh d'assaut) es un fusiu militar polivalent permetent a un soudat de tirar d'un biais eficaç fins a 300 mètres en mòde semiautomatic e fins a 30 mètres en mòde automatic. Apareguèt au sen de l'armada alemanda dins lo corrent de la Segonda Guèrra Mondiala e se generalizèt après lo conflicte. Uei, es l'arma de basa dau fantassin dins totei leis armadas modèrnas.
Istòria[modificar | Modificar lo còdi]
Dei premiereis idèas au premier fusiu d'assaut[modificar | Modificar lo còdi]
Lei premiers prototipes[modificar | Modificar lo còdi]
De prototipes d'armas de fuòc similars a un fusiu d'assaut modèrne son mencionats avans la Segonda Guèrra Mondiala. Lo pus conegut es probablament l'Avtomat Fedorova, un fusiu automatic produch a 3 200 exemplaris de 1915 a 1924. Prepausat a l'armada russa, utilizava ja una municion reducha de 6,5 mm que permetiá d'aver una cadéncia de tirs similaras a una mitralhièra amb lo pes d'un fusiu. Pasmens, e l'industria russa èra pas capabla de produrre de quantitats importantas de municions de 6,5 mm. De mai, l'arma èra pesuca (5,2 kg) e son utilizacion se raprochèt finalament d'aquela d'un fusiu mitralhaire leugier.
Lo Sturmgewehr 44[modificar | Modificar lo còdi]
Lo premier fusiu d'assaut vertadier es lo Sturmgewehr 44 alemand intrat en servici dins la Wehrmacht e la Waffen-SS en julhet de 1944. Premiera de sa categoria, aquela arma aviá de defauts coma un pes tròp important (5,2 kg), de problemas d'ergonomia (volum ocupat per lo cargaire, abséncia de proteccion per la man sus lo canon, etc.) e lei capacitats de produccion de sa municion èra tròp limitadas. Pasmens, demostrèt son interès en combinant lei qualitats dau fusiu de combat tradicionau e dau pistolet mitralhaire. Leis oficiers alemands demandèron donc sa generalizacion e 500 000 exemplaris foguèron fabricats, mai solament 300 000 donats ai tropas en causa de la manca de municions.
L'adopcion dau concèpte[modificar | Modificar lo còdi]
Per l'URSS[modificar | Modificar lo còdi]
En URSS, l'interès dau fusiu d'assaut foguèt comprés avans la sortida dau StG 44 alemand. D'efiech, tre mai de 1943, lei Sovietics avián trobat un prototipe de MP-43 e decidit de crear una arma equivalenta. Aquò menèt au desvolopament de la cartocha de 7.62×39mm e, après la guèrra, a la premiera version de la Kalashnikov de Mikhail Kalashnikov (1919-2013). Relativament similar au StG 44, aqueu fusiu corregissiá fòrça defauts de son predecessor tot en demorant simple de fabricacion e d'utilizacion. Ansin, l'Armada Roja l'adoptèt coma arma reglementària. Entre 70 e 110 milions de Kalashnikov, en comptant totei lei versions, son estats produchs dempuei 1947.
Per lei país de l'OTAN[modificar | Modificar lo còdi]
Dins lei país de l'OTAN, lo procès d'adopcion dau fusiu d'assaut foguèt pas unifòrme car plusors visions diferentas èran presentas. Ansin, França adoptèt tardivament l'idèa, a la fin deis ans 1970 solament. Dos armas aguèron un ròtle primordiau dins l'adopcion dau fusiu d'assaut. Lo premier es lo fusiu bèlga FAL qu'utilizava la muncion de 7,62 mm OTAN. Dispausant d'un selector de tir, èra una arma polivalenta que conoguèt un important succès en equipant lei fòrças armadas d'au mens 70 Estats[2]. Lo segond foguèt l'AR-15 estatsunidenc. D'efiech, sa version militara, lo M16, demostrèt l'interès d'una tala arma a l'armada estatsunidenca durant lei combats en Vietnam. De mai, aquela arma utilizava lo 5,56 mm OTAN que venguèt la nòrma dei fusius occidentaus.
La reduccion dei calibres[modificar | Modificar lo còdi]
La poissança e l'eficacitat de la 5,56 mm OTAN impressionèron fòrça dins lei país de l'OTAN. Per un calibre e un pes reduch, aquela municion garda la capacitat d'infligir d'efiechs letaus considerables. Pasmens, simplifica la logistica e permet ai soudats de transportar mai de cartochas sus lo prat batalhier. A partir deis ans 1960, lo calibre dei fusius d'assaut demeniguèt e passèt de 7,62 mm a de calibres inferiors a 5,6 mm. Au sen de l'OTAN, per de questions d'estandardizacion, lo 5,56 mm foguèt adoptat per totei lei membres. Au sen dau blòt sovietic, una municion novèla foguèt concebuda, lo 5,45 × 39 mm M74. Destinada a la version AK-74 dau fusiu Kalashnikov, es un pauc mens eficaça que sa rivala mai se difusèt largament dins leis armadas equipadas de materiaus sovietics.
Lei fusius d'assaut dempuei leis ans 1970[modificar | Modificar lo còdi]
Dempuei leis ans 1970, lei fusius d'assaut an gardat un ròtle centrau dins lo combat d'infantariá. Ansin, demòran l'arma principala dei fantassins e divèrsei desvolopaments son estats observats. Lo premier es l'aparicion de l'arquitectura bullpup que consistís en una inversion de la posicion dau cargaire e de la ponhada. Aquò permet de crear d'armas pus compactas sensa redurre la longor dau canon (e donc la poissança ò la precision). Lo FAMAS francés ò lo Steyr AUG austrian son d'exemples d'aqueu tipe d'armas. Una autra evolucion es la volontat d'integrar de sistèmas electronics au fusiu per aumentar lei capacitats dau fantassin (sistèma FELIN francés, etc.). Pasmens, a l'ora d'ara, aquelei sistèmas son sovent fòrça pesucs. Enfin, a la fin dau sègle XX, de tempativas per concebre una arma novèla integrant fusiu d'assaut e lançaire de granada foguèron menadas dins mai d'un país. Dins aquò, capitèron mau en causa dau còst e dau pes d'aquelei fusius (7 kg per lo PAPOP francés, 6,8 kg per lo XM29 OICW estatsunidenc).
Caracteristicas[modificar | Modificar lo còdi]
Lei fusius d'assaut son d'armas de fuòc leugieras utilizablas coma armament principau per un fantassin. Per aquò, dèvon generalament aver una massa inferiora a 5 kg e una capacitat de tir precís fins a 300-400 m. Dèvon tanben permetre un tir automatic precís fins a 30-40 m. Un fusiu d'assaut comprèn donc :
- un canon relativament lòng per assegurar la precision dau tir e per permetre l'utilizacion de municions relativament poderosas.
- un mecanisme permetent de tirar de municion d'un calibre comprés entre 5 e 8 mm. Aquelei municions son mens poderosas qu'aquelei dei fusius de combat semiautomatics[3]. Pasmens, son pus poderosas qu'aquelei dei pistolets mitralhaires.
- un cargaire de 20 a 30 còps.
- un selector de tir que permet generalament de chausir entre un tir semiautomatic, un tir automatic e una mitralhada de tres còps.
- de sistèmas de mira eficaç fins a au mens 300-400 m. Fòrça fusius modèrnes permèton l'utilizacion de sistèmas optics per melhorar la precision ò la portada.
- un sistèma destinat a lançar de granada. Sus lei modèls ancians, aquelei granadas èran normalament tiradas per lo canon. Sus lei modèls recents, es sovent un modul suplementari fixat en dessota dau canon principau.
-
Cargaires estandards de l'OTAN de 20 e 30 còps -
Selector de tir d'un SiG-550 -
Steyr AUG, exemple de fusiu d'assaut amb un sistèma de mira optic -
Fusiu d'assaut equipat d'un lançaire de granadas -
Granada de fusiu dau FAMAS
Annèxas[modificar | Modificar lo còdi]
Liames intèrnes[modificar | Modificar lo còdi]
Bibliografia[modificar | Modificar lo còdi]
- (en) M. Popenker et al. Assault Rifle: the Development of the Modern Military Rifle and its Ammunition, Wiltshire, The Crowood Press Ltd, 2004.
Nòtas e referéncias[modificar | Modificar lo còdi]
- ↑ Es possible de veire dos defauts de l'arma sus la fotografia : l'abséncia de proteccion per la man au nivèu dau canon necessita de tenir l'arma per lo cargaire e la plaça importanta ocupada per lo cargaire empacha de tirar en posicion cochada.
- ↑ (fr) Gérard Henrotin, Le FN FAL Expliqué, H&L Publishing - HLebooks.com, 2004.
- ↑ Per exemple, entre 1 680 e 1 800 J per lo 5,56 mm OTAN còntra 2 756 J per lo .30-06 Springfield dau M1 Garand.