Estibina
L’estibina es un minerau gris plomb amb de coloracions rojas ò jaunas. D'una duretat de 2 e d'une densitat compresa entre 4,61 e 4,65, es compausada de sulfur d'antimòni (Sb2S3) que forma de cristaus prismatics lòngs. Pòu egalament formar d'agregats fibrós ò de massas compactas. Son esclat es metallic. Sa temperatura de fusion es relativament bassa (550 °C). Es ansin possible de fondre una mòstra d'estibina amb una bogia[1]. Quimicament, l'estibina es solubla dins l'acid cloridric concentrat.
Geologicament, se forma dins lei venas idrotermalas de temperatura bassa ò coma precipitats dins certanei fònts caudas. Es sovent associada amb lo realgar, l'aurpiment, lo cinabre e la calcita. Lei jaciments principaus se tròban en China, en Mexic, en Bolívia e en Peró. En Occitània, l'estibina es un minerau frequent en Massís Centrau onte foguèt sovent esplechada dins de minas artesanalas[2]. Dins aquò, au sègle XIX, una mina vertadiera existiá a Malbòsc en Ardècha[3]. L'estibina es ansin lo minerau principau per la produccion d'antimòni.
Liames intèrnes[modificar | Modificar lo còdi]
- Antimòni.
- Bismutinita, minerau similar.
Bibliografia[modificar | Modificar lo còdi]
- (fr) Christian Vialaron, Les Mines d'Antimoine en Haute-Loire, Les Éditions du Piat, 2021.
- (de) Zeitschrift für Kristallographie, vol. 142, 1976, p. 447.
Nòtas e referéncias[modificar | Modificar lo còdi]
- ↑ Aquela experiéncia permet de la diferenciar de la bismutinita qu'es un minerau fòrça similar a l'estibina.
- ↑ Aquò èra frequent avans lo sègle XIX e durèt fins a la Segonda Guèrra Mondiala car permetiá de defugir lo STO.
- ↑ L'esplecha foguèt sarrada en 1893 car la qualitat dau jaciment èra tròp febla.