Guiraut Riquièr

Guiraud Riquièr, en occitan ancian Guiraut o Giraut Riquier (Guiraud Riquier, Riquié o Richié (a. [n-oc.]) en nòrma mistralenca^[1]; Narbona cap a 1230-1292), foguèt un dels darrièrs trobadors occitans, considerat coma un dels màgers, òme del pòble; i visquèt del sieu mestièr de poèta a la cors del vescomte Amalric IV. Puèi, s'exilièt per vint ans en Castelha a la cort d'Anfons X lo Savi. Aperaquí en 1279 tornèt en Occitània en cò del comte Enric II de Rodés, un dels darrièrs luòcs qu'aparava encara los trobadors e son art. Guiraut balhava lo nom Belh deport ("Bèl depòrt") a sa dòna^[2]. Compausèt un partiment amb lo trobador d'origina jusieva Bonfilh. Après la Crosada dels Albigeses, s'acabava l'edat d'aur trobadorenca; l'epòca èra a las influéncias religiosas sostengudas per l'Inquisicion, e Guiraut daissèt alara lo fin'amor per se virar cap a la poesia religiosa. Poèta e musician de trobar classic, daissèt una òbra de dètz mila vèrs amb mai de cent poesias (vers, cansos, tensos, retroenchas, pastorelas, albas, descorts...).