Bernat de Claravals

Bernard de Claraval

Bernard de Fontaine, conegut coma Bernard de Clairvaux en francés(castèl de Fontaine-lès-Dijon, (Borgoña), 1090 — Abadía de Claraval, Ville-sous-la-Ferté, Champaña-Ardenas, França, 20 d'agost de 1153) foguèt un monge cisterciense francés e abad de la abadía de Claraval.

Amb el, l'òrdre del Císter s'espandiguèt per tota Euròpa e ocupèt lo primièr plano de l'influéncia religiosa. Participèt en los principales conflictes doctrinales de la siá epòca e s'impliquèt en los afars importants de la Glèisa. En lo cisma de Anacleto II se mobilizèt per defendre al que foguèt declarat veritable papa, s'opausèt al racionalista Abelardo e anèt l'apassionat predicador de la segonda Crosada.

Es una personalitat essenciala en l'istòria de la Glèisa catolica e la mai notabla de lo sieu sègle. Exerciguèt una granda influéncia en la vida politica e religiosa d'Euròpa.[1]

Las siás contribucions an perfilat la religiosidad crestiana, lo cant gregoriano, la vida monástica e l'expansion de l'arquitectura gotica.[2]

La Glèisa catolica o canonizó en 1174 coma sant Bernardo de Claraval, e o declarèt Doctor de la Glèisa en 1830.

Biografia

Ostal natal de Bernardoen Fontaine-lor-Dijon.

Nasquèt dins lo castèl de Fontaine-lor-Dijon, en Borgoña, França en l'an 1090 amb lo nom de pila de Bernard de Fontaine. Foguèt lo tresen de sèt frairs. Lo sieu paire èra cavalièr del duque de Borgoña e o eduquèt dins l'escòla clerical de Châtillon-sud-Seine. Après la mòrt de la siá maire, entrèt dins l'Òrdre del Císter.

Aquesta òrdre èra estada de fondats paucs ans abans per Roberto de Molesmes jos detla nòrma de sant Benito. Aviá pas qu'un monastèri, e per la duretat de la vida qu'amiauen, aviá de paucs membres.[4] Tal monastèri se trobava prèp dins lo sieu ostal paterna. Odón, duque De Borgoña, lo sieu benefactor, contribuiguèt amb lo bastiment d'aqueste primièr monastèri, egalament, li donó de tèrras e de bestials.

Quand als 23 d'ans, en l'an 1113, entrèt coma novicio en l'òrdre del Císter, li acompanhavan 4 frairs, un oncle e qualques amics (fins a 30 personas segontes d'autras fonts). Los aviá provats prèviament pendent sièis meses, en s'assegurant de la siá leiautat e en formant un grop fòrça jonhut.[7] Lo convéncer a tantes foguèt una labor ardua, mai que mai a lo sieu frair Guido, qu'èra maridat e aviá doas filhas, e que daissèt fin finala a la siá familha e entrèt dins l'òrdre. Entrarián posteriorament dins l'òrdre lo sieu paire e lo sieu frair mendre.

L'an 1115, Stephen Harding, lo abad de Císter, davant lo doble problèma de la massiva preséncia del clan dels Fontaine e lo subte hacinamiento qu'avián provocat en lo sieu monastèri, decidiguèt enviar a Bernardo a fondar lo monastèri de Claraval, una de las primièras fondacions cistercienses. Foguèt designat abad del nòu monastèri, doncas qu'exerciguèt fins a la fin de la siá vida.[7] Foguèt l'avesque de Chalons-sud-Marne, lo filosòf Guillermo de Champeaux qui li ordenèt sacerdòt e li bendijo coma abad.[1]

L'inici de Claraval foguèt fòrça dur. Lo regim impausat per Bernardo èra fòrça austero e afectèt la siá salut. Guillermo de Champeaux aguèt d'intervier, delegat pel capítol general del Císter, per susvelhar la salut de Bernardo suavizando la fauta d'alimentacion e la mortificación implacable que s'impausava a se meteis. Aqueste se vegèt obligat a daissar la comunitat e se trasladar a una cabana que li servissiá de enfermería e a on èra atengut per unes curanderos.[9]

Al cors de la siá vida fondèt 68 monastèris distribuits per tota Euròpa. Los inicis foguèron lentes. En los 10 de primièrs ans s'establiguèron pas que tres nòvas fondacions: Tres Fontanas (1118), Fontenay (1119) e Foigny (1121). Tre 1130 s'estendon las primièras abadías per Alemanha, Anglatèrra e Espanha (Moreruela, 1132).[10]

Vision de sant Bernardo,María s'apareis a sant Bernardo.





Filippino Lippi,Badia Fiorentina, Florencia.

Espiritualmente Foguèt un místico e se li considèra òm dels fondadors de la mística medievala. Aguèt una granda influéncia en lo desvolopament de la devocion a la Vèrge María.

Bernardo foguèt un inspirador e organizador de las òrdres militèsses, creades per acuélher e defendre als pelegrins que se dirigissián dins Tèrra Santa e per combatre l'Islam.[11] Aital, aguèt granda influéncia en la creacion e expansion de l'Òrdre del Temple, redigiguèt los sieus estatuts e faguèt la reconéisser en lo Concili de Troyes, en 1128.

En 1130, lo Cisma del antipapa Anacleto o escartèt de la vida monástica en clausura e comencèt una intensa activitat publica en defensa de Inocencio II.[12] Foguèt mobilizat de 1130 a 1137 e faguèt del abad òm dels politics mai influyentes de lo sieu temps.[7]

Participèt en las principalas controvèrsias religiosas de la siá epòca. Sosteniá que la coneissença de las sciéncias profanas es d'escassa valor comparat amb lo de las sciéncias sagradas. Los sieus sentiments front als dialectics se revelèron en los afrontaments que mantenguèt amb Gilberto de la Porré e Pedro Abelardo.

La predicación dins la Glèisa medievala èra essenciala e Bernardo foguèt òm de las siás grandas predicadores. Reclamat constantament per la clerecía locala, realizèt de nombroses viatges pel sud de França, Renania e d'autras regions.[13] Tanben predicó las excelléncias esperitalas de la vida monástica e convenquèt a fòrça per que entrèsson en l'òrdre cisterciense.[14] Se li coneissiá coma Doctor melifluo (boca de mèl), per la siá suavidad e dulzura.

Se desplaçava abitualament a pè, acompanhat d'un monge, que fasiá de secretari e escriviá a lo sieu dictat pendent los desplaçaments.[7]

Bernardo predicó en lo Lengadòc en 1145 als cátaros o albigenses, en essent elogiat, mas en Verfeil, près de Toulouse, se li repoteguèc. Ans après la mòrt de Bernardo, en 1209, los cátaros foguèron declarats herejes, e divèrses cistercienses se ponèron davant de la crosada que reprimiguèt aqueste movement.[16]

En 1145, Eugenio III foguèt nomenat papa. Es lo primièr papa cisterciense e discipol de Bernardo. Aviá coincidit amb el en òm de los sieus viatges e li seguiguèt dempuèi Itàlia fins a Claraval. Passèt ailà 10 ans de vida monástica. En 1140, Bernardo o aviá enviat de torn en Itàlia coma abad de Tre Fontane, la 34.ª Fondacion de Claraval.[17]

La siá màger e mai tragica entrepresa foguèt la Segonda Crosada, cuya predicación foguèt per complèta òbra de Bernardo. Apareguèt ailà amb tota la siá fòrça e amb tota la siá feblesa la siá ideala religiós.[17] Lo sieu fracàs afectèt negativament a la siá influéncia e a la siá figura carismática, excepcionala fins a alavetz tant amb lo poder religiós coma politic.

En 1153, enfermó de l'estomac -reteniá pas lo manjar e las cambas se li conflavan-, demorèt fòrça flaca e moric.[18]

Foguèt canonizado lo 18 de junh de 1174 pel papa Alejandro III, en essent declarat Doctor de la Glèisa per Pío VIII en 1830. La siá fèsta litúrgica se celèbra lo 20 d'agost en l'aniversari de la siá mòrt, en essent lo sant patron de Gibraltar, de Algeciras, dels trabalhadors agricòlas e del Queen’s College de Cambridge. Los sieus atributos iconográficos son la pluma, lo libre, lo can, lo dragon, la colmena e la figura de la Vèrge María.

Principalas intervencions publicas

Organizacion de l'Òrdre del Temple

En l'an 1099, los trauessèrs recuperèron Jerusalem e los luòcs sants de Palestiniana. Los pelegrins èran atacats e panats en los camins. Qualques cavalièrs decidiguèron esperlongar lo sieu vòt e consacrar la siá vida a la defensa dels pelegrins. En 1127, Hugo de Payens sollicitèt al papa Honorio II la reconeissença de la siá organizacion.

Recebèron lo supòrt del abad Bernardo, nebot d'òm dels nòu de Cavalièrs de fondadors e a la pròstre cinquen Grand Maestre de l'Òrdre, André de Montbard. Aital, s'amassèt un concili en Troyes per regular la siá organizacion.[22]

En lo concili, sollicitèron a Bernardo que redigiguèsse la siá nòrma, que foguèt somesa a debat e foguèt aprovada amb qualques modificacions.[23] La nòrma del Temple foguèt doncas una nòrma cisterciense, doncas conten grandas analogías amb la meteissa. Podiá pas èsser d'autra forma, doncas que lo abad èra lo sieu inspirador. Èra tipica de las societats medievalas, amb d'estructuras jerarquizadas, de poders totalitarios, regula l'eleccion que ne comandan e estructura las assembladas per los assistir e, en lo sieu cas, los controtlar.[24] Après aquesta primièra redaccion, aguèt una segonda deguda a Esteban de Chartres, Patriarca de Jerusalem, aperada «nòrma latina» e cuyo tèxt s'es mantengut fins als nòstres jorns.[23]

Bernardo escriguèt en 1130, l'Elògi de la nòva milícia templièra, qu'associèt als luòcs de la vida de Jesús amb infinidad de citas bíblicas. Ensagèt equiparar la nòva milícia a una milícia divina:[25]

Intervencion en lo cisma del antipapa Anacleto en defensa de Inocencio II

Mòrt lo papa Honorio II, se produsiguèt una dobla eleccion papal. La majoritat dels cardenals apiegèron al cardenal Pietro Pierleoni qu'adoptèt lo nom de Anacleto II; del temps qu'una minoritat de cardenals se decantèron per Gregorio Papareschi (Inocencio II).

L'aparicion de dos papas provoquèt lo cisma e afrontèt a mièja cristiandad qu'apiejava a Anacleto II amb l'autra mièja, que defendiá a Inocencio II. Aqueste darrièr comptava amb lo supòrt de Bernardo, que se recorreguèt Euròpa dempuèi 1130 a 1137, en explicant los sieus ponchs de vista a de monarcas, nòblas e prelados.[26]

La siá intervencion foguèt decisiva en lo concili de Estampes, convocat per rei francés Luis VI. Aital meteis, l'influéncia de Bernardo favoriguèt la confirmacion de Inocencio II, en atenhent los supòrts d'Enrique I d'Anglatèrra, l'emperaire alemand Lotario II, Guillermo X d'Aquitània, los reis d'Aragon, de Castelha, Alfonso VII, e las republicas de Génova e Dralha. Fin finala, Anacleto foguèt refusat coma papa e foguèt excomulgado.

Controvèrsia amb Abelardo

Abelardo, Òm dels primièrs escolásticos, s'èra iniciat en la dialectica e manteniá que s'avián de cercar «los fondaments de la fe amb de similituds basadas en la rason umana». Argumentava aital:

Aquestas nòvas idèas de Abelardo foguèron refusadas que pensavan per el de forma tradicionala, entre eles lo abad. Aital en 1139, Guillermo de Saint-Thierry trobèt 19 proposicions supausadament heréticas de Abelardo e Bernardo de Claraval las remetèt en Roma per que foguèsson condemnadas. En lo sínodo de Sens li exigiguèron a Abelardo retractarse e al o far pas, lo papa confirmèt al sínodo de Sens e o condemnèt per hereje a perpetuo silenci coma ensenhaire.

Bernardo en carta a Inocencio II (Contra d'errors Petri Abaelardi), refutó los supausats errors de Abelardo, doncas considerava que la fe a de pas qu'èsser acceptada:

Para Bernardo, la vertat qu'i a après la cresença en Dieu es un fach dirèctament infundido per la divinidad e doncas incuestionable. Contra la pretension dels racionalistas que la teologia aviá de s'apiejar en de pròvas, afirmèt en un argument fòrça conegut:

L'opinion de Bernardo, sul marrit emplec que fasiá Abelardo de la rason, se ganhèt lo supòrt de místicos e irracionalistas, que foguèron cossent damb el.[29]

Predicación De la Segonda Crosada

Bernardo de Claraval predicando la Segonda Crosada en Vézelay en 1146.

En la Segonda Crosada, assumiguèt lo papièr politic mai important de la siá vida, al se convertir en lo predicador de la nòva guèrra santa. Lo fracàs de la meteissa li supausèt lo declinar de la siá influéncia politica.[7]

Cinquanta ans abans, pendent la Primièra Crosada s'establiguèt en Palestiniana un reialme feudal governat per de nòbles franceses. En 1144, las armadas de l'Islam prenguèron la vila crestiana de Edesa. En 1145, Luis VII de França prepausèt la crosada e demandèt a Bernardo que la predicase. Aqueste respondèt que sonque lo papa li podiá encargar aquesta predicación. Lo rei realizèt la peticion al papa.[30] Foguèt alavetz, quand lo papa Eugenio III, qu'èra estat monge en Claraval e discipol de Bernardo, demandèt al Sant que predicase la crosada e las indulgéncias que d'ela se derivavan.[31]

Lo Bernardo que predicó la Crosada mostrèt una personalitat desparièra a çò qu'èra estat fins a alavetz. El entendiá la vida interiora coma union de l'arma umana amb Dieu e identificava la vida interiora amb la vida de tota la glèisa, de tot lo «còs místico», en essent la siá concepcion de la crosada basicament mística. Considerava que la Glèisa Catolica podiá cridar a las armas a las nacions crestianas per salvaguardar l'òrdre establit per Dieu. Sembla qu'aguèt pas besonh de comprene l'Islam. Segontes el, se Dieu jutjava de besonh que las armadas defendèsson lo sieu reialme, se lo meteis papa li ordenava predicar la Crosada, èra clar per el que se tractava d'una mission divina. Per transmetèt tant als crestians que se tractava d'una guèrra santa, doncas la concebiá aital el.[32]

En un escrit posterior al papa, sosquèt aital sobre la crosada: «O m'ordenèretz e aubediguèri. L'autoritat que me'n comandava faguèt fecunda la miá obediencia. Dobriguèri los mieus pòts, parlèri e se multipliquèron los trauessèrs, de sòrt que demorèron vuèjas las vilas e de castèls, e se trobariá dificilament un òme per cada sèt de femnas».[33]

La predicación realizada en Alemanha, o anèt en contra de la volontat del papa, e ganhèt per la causa a l'emperaire Conrado III e a de nombroses princes. Segontes Maschke, «Bernardo es fòrça mai fogoso coma predicador que coma òme d'Estat e coma politic de la Glèisa, electriza dins los pòbles de Cogant, infundiéndoles la sola volontat d'anar a la Crosada».[34]

Los trauessèrs foguèron derrotats per l'Islam, çò que provoquèt un grand pessimisme en tota la cristiandad. San Bernardo, qu'èra estat lo principal animador e eth quau aviá alugat dins los pòbles, foguèt cridat embaucador e fals profèta.[31] Lo fracàs de la segonda Crosada dañó prigondament la confidança en lo pontificat e se parlèt dobertament que la fe crestiana aviá sofèrt un dur revés.[34]

Bernardo demorèt fòrça afectat, malgrat aiçò pensèt qu'èra estat almens criticat el e pas Dieu. O escriguèt aital en De Consideratione, dirigit al papa Eugenio III.[31]

Lo sieu Òrdre del Císter

Abad del Císter

Als 23 d'ans, en l'an 1113, entrèt en l'òrdre del Císter. Dos ans après, Esteban Harding, lo abad de Císter, li envièc a fondar una de las primièras fondacions cistercienses, lo monastèri de Claraval, que ne foguèt designat abad, doncas qu'ocupèt fins a la fin de la siá vida.

L'òrdre, alavetz, èra dins formacion. Esteban Harding èra lo tresen abad qu'aviá l'òrdre, e en 1119 dotèt al Císter d'una quita nòrma, la Carta de caridad, que s'establissián en el las nòrmas comunitàrias de totala praubesa, de obediencia als avesques e de dedicacion al culte divin amb dejación de las sciéncias profanas.

Bernardo participèt personalament en la formacion de l'esperit cisterciense e anèt lo artífice de la granda difusion de l'òrdre cisterciense, en passant de l'unic monastèri quand entrèt a 343 quand moric, que 168 n'apertenián a la filiación de Claraval e 68 foguèron fondats per el meteis.[35]

L'enòrma influéncia qu'atenguèron los cistercienses s'aguèt d'a Bernardo que trascendió largament a l'òrdre.[36] es estat la figura mai destacada de l'Òrdre e es venerat coma fondador.

Císter Foguèt una concepcion de la vida monástica medievala totalament distinta a Cluny. La nòrma cisterciense èra, en la practica, una critica de la de Cluny.[35] Aquesta critica als cluniacenses, la concretèt Bernardo en 1124, en lo sieu escrit Apología a Guillermo:

Tre la Apología a Guillermo, la nòrma cisterciense apareguèt coma una reaccion contra los excèsses cluniacenses.[37] Se pendent lo sègle XI los monges cluniacenses avián assumit un grand protagonisme dins la glèisa, en ocupant los sieus mai nautes cargues e en exercint la siá influéncia sobratz lo poder civil, dins lo sègle XII aqueste papièr lor correspondèt o exercir als cistercienses.

Inspirador De l'arquitectura cisterciense

Claustro De la abadía de Fontenay.

Lo sieu Apología a Guillermo establiguèt tanben los critèris teorics que s'emplegarián après en lo bastiment de totas las abadías cistercienses. En aqueste escrit, Bernardo critiquèt durament l'escultura, la pintura, los adornos e las dimensions excessivas de las Glèisas dels cluniacenses. En partint de l'esperit cisterciense de praubesa e ascetismo rigorós, arribèt a la conclusion que los sieus monges, qu'avián renonciat a las bontats del mond, precisavan pas de brica d'aquò per soscar en la lei de Dieu. La critica la despleguèt envolopa dos aisses. En primièr luòc, la praubesa volontària: las esculturas e adornos èran una despensa inutila: despilfarran lo pan dels paures. En segond luòc, refusava tanben las images pr'amor que distrasián l'atencion dels monges, los escartavan de trobar a Dieu a travèrs de l'Escritura.

Quand, en 1135, avián unas 90 abadías e aumentavan a un ritme de 10 nòvas per an, Bernardo aguèt de pensar que l'òrdre èra assolidada e amb un creissement desmedido en essent urgent un modèl de abadía que garantiguèsse la uniformidad de l'Òrdre. Aguèt de tanben soscar que l'òrdre podiá pas seguir amb las efímeras de bastiments de fusta e adòbe, en precisant de monastèris en pèira que serviguèsson a las generacions futuras de monges.

Aiçò o concretèt en lo bastiment en pèira de las doas primièras abadías, Claraval II (tre 1135) e Fontenay (començada en 1137), que se bastiguèron de forma simultánea. En las doas intervenguec de forma decisiva, doncas que de Claraval èra la siá abad e Fontenay èra filiala siá. El foguèt lo inspirador d'ambedós bastiments e de las siás solucions formalas. Per el, l'arquitectura cisterciense aviá de rebatre lo ascetismo e la praubesa absoluta amiada fins a un desposeimiento total que practicavan jornalièrament e que constituissiá l'esperit del císter. Feniguèt aital en definint una estetica de simplificacion e desnudez que preteniá transmetre los ideales de l'òrdre: silenci, contemplación, ascetismo e praubesa.

Aquestas primièras abadías se bastiguèron en estil romanic borgoñés, qu'aviá atengut tota la siá plenitud: (bóveda de canon apuntat e bóveda de cuic). Posteriorament, quand en 1140, sorgiguèt l'estil gotic en la benedictina abadía de sant Denis, los cistercienses acceptèron rapidament qualques concèptes del nòu estil e comencèron a bastir en los dos d'estils, en essent frequents las abadías a on convivon dependéncias romanicas e goticas de la meteissa epòca. Amb lo pas del temps, lo romanic s'abandonèt.

Al prescindir de tot çò superfluo, l'estil cisterciense atenguèt unes espacis desnudos, conceptuales e originales qu'o fa plenament identificable.

Influéncia en lo papa cisterciense Eugenio III

Eugenio III èra filh esperital de Bernardo.[38] Coma s'es explicat, abans d'èsser escuelhut papa, foguèt 10 ans dins Claraval en essent monge jos detla autoritat esperitala de la siá abad Bernardo. Après, pendent d'autres 5 ans, foguèt abad d'un monastèri filial de Claraval, doncas, contunhava de manténer aquesta relacion de dependéncia esperitala.

En essent ja papa, mantenián frequenta correspondéncia entre eles, en li demandant Eugenio, que li escriguèsse un tractat sobre las obligacions d'èsser papa. Lo abad o faguèt aital e escriguèt lo tractat De Consideratione en 5 libres. Lo primièr o escriguèt en 1149, lo segond en 1150, lo tresen après lo desastre de la crosada en 1152 e los dos darrièrs de contunh.[39] Es lo sieu tractat mai conegut e e mai se o escriguèt pel papa Eugenio, en la practica, o fasiá tanben per totes los papas posteriors.[40] En fach, se coneis l'importància que fòrça papas an donat a aqueste tèxt.

Bernardo contunhava de se sentir lo sieu paire esperital, o manifestèt aital repetidament en lo prefaci de De Consideratione: «l'amor que vos profeso vos considèra pas coma Senhor, vos reconeis per filh sieu entre las insignias e lo esplendor de la vòstra excelsa dignitat...Vos aimèri quand èras paure, parièr vos ai d'aimar fach paire dels paures e dels rics. Pr'amor que vos coneissi plan, pas per èsser estat fach paire dels paures daissatz d'èsser paure d'esperit».[41]

En aqueste escrit, insistís en lo besonh de la vida interiora e de l'oracion per aqueles qu'an las màgers responsabilitats de la Glèisa. Escriguèt envolopa lo perilh de se daissar amiar pels afars d'Estat e descuidar l'oracion e las realitats de çò de naut.[42]

Sobre los poders del papa, li escriguèt en defendent la supremacía del poder esperital e lo drech de la Glèisa a emplegar las armadas seglares[43] Se basava en los mots que los apostòls diguèron a Jesús quand o capturèron, de recuelhudas en l'Evangèli de sant Lucas, qu'el interpretèt per fondamentar de nòu «la doctrina de las doas d'espasas», presenta en la pensada crestiana dempuèi los inicis de l'Edat mejana:[44]

Li escriguèt tanben que lo poder del papa es pas illimitat:

Èra convencut que totes los cargues de la Glèisa procedissián dirèctament de Dieu e o escriguèt aital al papa:

La siá doctrina

Misticismo

Crist abraçat a sant

BernardoFrancisco Ribalta, Musèu del Prat.

Òbra principala del misticismo españoly d'una granda expressivitat devocional.[47]

Foguèt lo primièr que formulèt los principis basics de la mística, en contribuint a la configurar coma còs esperital de la Glèisa catolica.[48]

La siá devocion a l'umanitat del Redentor se tractèt d'una innovacion basada en lo Crist dels Paires e de sant Pablo.[49] La siá forma de se ligar a Crist, amièc a de nòvas formas de espiritualidad basadas en la imitación de Crist.[50]

La siá teologia mística aguèt coma fin principala mostrar lo camin de l'union esperitala amb Dieu.[51] La siá doctrina de recèrca d'union a Dieu s'inspirèt en l'estudi de las escrituras e dels paires de la Glèisa,[52] aital coma en la siá pròpria experiéncia religiosa.[53] L'esquèma de la mística bernardiana prepausa ascender dempuèi çò mai prigond del pecat original fins a çò mai anautit de l'amor, l'union mística amb Dieu. En aqueste ascens enumeró 4 gras d'amor, descriches en lo sieu tractat De l'amor de Dieu:[54]

L'influéncia de la pensada de Bernardo sobre misticismo e devocion mariana en las òrdres religiosas europèas foguèt fòrça importanta. Observatz-vos los quadres de devocion d'aqueste article que correspondon a de comandas de franciscanos, capuchinos e cartujos d'Itàlia e Espanha, qualqu'un d'eles realizat gaireben cinc cents ans après la siá mòrt.

Devocion mariana

En lo cogant crestian e tre fins del sègle XI, se desvolopèt masivamente lo culte popular a la Vèrge María. Bernardo aguèt un papièr important en la propagación d'aqueste culte mariano. La siá teologia sobratz María anèt rapidament acceptada pels fisèles e los sieus sermones se difonèron per tota la cristiandad. Lo mai conegut, es Del acueducto:

La figura de María s'entendiá pas coma uèi. Aital lo abad mostrèt los sieus dobtes sobratz l'Inmaculada Concepcion: ...Amb tota certitud, sonque la gràcia faguèt neta a María de la contagion originala... La fèsta de l'Inmaculada Concepcion es una fèsta que desconeisson los ritos de la Glèisa, ni recomanda la tradicion anciana.[59] se pòt pas afirmar que patrocinès l'Assumpcion de María (en aquò coincidissiá amb lo corrent antiasuncionista qu'alavetz predominaba).[60]

Las fonts de la siá doctrina

Un manuscrit espanhòl del sègle XIII de sermones de Bernardo de Claraval.

Las siás fonts foguèron fondamentalament las Sagradas Escrituras e tanben las fonts de la tradicion crestiana. Ambedoas anèron totjorn los sieus grandes arguments.[61]

Bernardo cresiá en «la revelacion verbala» del tèxt bíblico. Aquesta cresença, considerada uèi errónea per la teologia catolica, la heredó d'Originas, lo sieu mèstre en Exégesis. Aital, en cada mot de la Bíblia cercava d'interpretacions e senses desconeguts e ocultos. Quand compreniá pas unas frasas o un sens del tèxt, s'umiliava e demandava a Dieu que li illuminès, doncas entendiá que cnjse Dieu aviá ponut aqueste mot o aquesta frasa e pas d'autra, o fasiá per una rason concrèta. Aquesta fe en la revelacion verbala li originèt d'importants periòdes místicos que demorèron apletats en los sieus escrits.[62]

La siá recèrca de l'interpretacion del tèxt sagrat, sens se limitar al sens pretengut per l'escrivan sagrat, per obténer d'el la justificacion de las siás experiéncias personalas, aprigondís en la reflexion e en la contemplación de la meteissa forma que la Glèisa primitiva e en seguint la tradicion mística dels paires grècs de l'Escòla catequística d'Alexàndria.[63]

Resulta esclarecedor çò que pensavan d'el los dos principales artífices de la Reforma Protestante. Martín Lutero diguèt que «Bernardo supèra a totes los autres Doctors de la Glèisa» e Juan Calvino o vantèt: «Lo abad Bernardo parla lo lengatge de la meteissa vertat».[64]

Los libres de la Bíblia que citèt mai e doncas que s'identificava amb el mai son: lo libre dels Salmos 1519 còps; las cartas de Pablo 1388 còps; l'Evangèli de Mateo 614 còps; l'Evangèli de Juan 469 còps; l'Evangèli segontes sant Lucas 465 còps; lo Libre de Isaías 358 còps e lo Cantar de los Cantèsses 241 còps.[65]

La segonda font per el èra la Tradicion. En lo sieu temps aviá doas escòlas teológicas contràrias: l'escòla anciana o tradicionala, qu'el n'èra lo principal exponente, e l'escòla modèrna, patrocinada per Abelardo, basada en d'especulacions e en la critica filosófica de las idèas. Bernardo considerava estéril la filosofia, doncas argumentava qu'en servís brica a l'òme per aténher la siá fin darrièra. Despreciaba A Platón e Aristóteles. En cèrta escasença diguèt: «Los mieus mèstres son los apostòls, eles m'an pas ensenhat a liéger a Platón ni a ejercitarme en las disquisiciones de Aristóteles».[66] Malgrat aiçò, aviá una concepcion neoplatónica de l'arma umana, que considerava èra creada a image e semblança de Dieu e destinada a una union perfiècha amb El.[67]

Los Paires de la Glèisa que seguissiá mai, èran es quaus se consideravan alavetz los mèstres mai autorizats de la Glèisa: se declarèt fisèl discipol de sant Ambrosio e de sant Agustín, los cridèt las doas de colomnas de la Glèisa e escriguèt que s'escartariá dificilament de la siá semblar (en la Tractada envolopa lo bautismo). En moral, la siá referéncia èra Gregorio Magne.[66] Copièt, sens o citar, amb frequéncia a Casiodoro en los sieus comentaris sobratz los Salmos. Fòrça bèlas pensadas que descriguèt Bernardo, en realitat son de Casiodoro.[66] Entre los Paires grècs, citèt sovent a d'Originas (li encantava la siá exégesis alegórica) e a Atanasio. Aviá una granda devocion a Benito de Nursia e a la siá unica òbra, la Régula monasteriorum (la nòrma dels monges). Aquesta òbra èra la mèstra de lo sieu còr e de lo sieu intelecto, e èra convencut que, coma la Bíblia, èra un libre dirèctament inspirat per Dieu.[68]

Quatre de las siás òbras an de similituds amb d'autras de la literatura patrística:

1. Los sermones envolopa lo «Cantar de los cantèsses». En lo Concili de Sens, Berenguer d'Escòcia li recriminèt aver copiat descaradamente a d'Originas, Ambrosio, Rexio de Autun e Beda lo Venerable.
2. Los 17 sermones sobratz lo salmo 90 son copiats de la doctrina de sant Agustín
3. Las 4 homilías de alabanzas de la Vèrge María an plagios de Ambrosio e de sant Agustín
4. Sobre la gràcia e lo liure albedrío es un resumit de la doctrina de sant Agustín.[69]

Escrits

Los sieus escrits son pas nombroses, ocupan sonque los tomos 182 e 183 de la Patrología latina de Migne (recuèlh dels escrits dels Paires de la Glèisa e d'autres escrivans eclesiastics publicats entre 1844 e 1865). Aquesta chifra es pichona comparada amb d'autres Paires de la Glèisa. Las siás nombrosas activitats li permetèron pas un trabalh vast. Per çò de general, son d'òbras d'escasença, rapidas, sollicitadas per tresens.[70] Mòstran a l'òme d'accion, al renovador del Císter, a un reformador de la societat laica e religiosa e defensor del papado, rebaton tanben la seguretat de la personalitat religiosa mai influyente del sègle XII, coma sant Agustín dins lo sègle V o Sant Tomás dins lo sègle XIII.[71]

Daissèt una produccion d'unas 500 de cartas, de l'òrdre de 350 sermones e divèrses tractats doctrinales.

Prèmi lácteo a sant

BernardoAlonso Cano, Musèu del Prat.

Lo sant agenolhat recep un chorro de lach de las popas d'una estatua de la Vèrge.[72]

Los sieus escrits mai coneguts son los sermones —lo sermón en los monastèris de l'Edat mejana aviá fòrça influéncia en la formacion religiosa e intellectuala del monge[73] —. Après los tractats, breves mas d'enòrma valor esperitala per la Glèisa catolica, en desvolopant una doctrina precisa e coerenta.[53]

Empleguèt un elegant latin e anèt dels escrivans mai notables de la siá epòca, al bòrd de Pedro Abelardo e Gilberto de la Porée.[74]

Iconografía De sant Bernardo

Se sap pas cossí èra sant Bernardo, existisson pas de retraits reales. I a òc multitud de representacions figuradas, que correspondon abitualament a de quadres de pietat e devocion.

En aqueste article se presentan cinc exemples.

Lo quadre, aperat Prèmi lácteo a sant Bernardo, foguèt pintat per Alonso Cano entre 1646 e 1650 pels capuchinos de Toledo.[72] Existís d'autre quadre semblant, que se representa pas aicí, pintat per Murillo e tanben en lo Musèu del Prat, a on s'apareis la Vèrge a sant Bernardo per li ofrir lach de las siás popas coma prèmi per la siá defensa mariana.[75]

La legenda de la lactatio aguèt d'èsser fòrça coneguda en Espanha, en essent inclusa en lo Cançonièr d'Úbeda. Un motiu similar mencionèt lo rei Alfonso X lo Savi en los sieus Cantigas de Santa María (54 e 93), «en narrant lo prodigio de la resurrección d'un monge cisterciense, qu'obrèt la Vèrge en li donant lach de lo sieu seno».[76]

Lo quadre de Francisco Ribalta, Crist abraçat a sant Bernardo, foguèt pintat entre 1625 e 1627 per la cartuja italiana de Portocoeli, que trabalhèt per el Ribalta en los sieus darrièrs ans.[47]

Divina Comèdia

En la Divina Comèdia, Bernardo de Claraval apareis plaçat en lo Paradís dempuèi lo Cant XXXI, en substituint a Beatriz.[77] En vertut de lo sieu esperit contemplativo e de la siá devocion a María, es Bernardo qui guida al Dante pendent la darrièra part de lo sieu viatge: mòstra al poèta la candida ròsa dei beati —la ròsa paradisíaca sedença de totes los bienaventurados, Cant XXXII— e o convida a tornar a María lo sieu agach coma la cara que se sembla mai a Crist.[78]

Veneración

Bernardo de Claraval es venerat dins la Glèisa catolica, la Glèisa anglicana e la Glèisa Luterana (figura en lo Calendari de Santos Luterano).

Nòtas e de referéncias

Bibliografia

• Amato, Angelo (2000). María e la Trinidad: espiritualidad mariana e existéncia crestiana.[1] Salamanca: Secretariado Trinitario. ISBN 84-88643-55-1. Consultat lo 12 d'agost de 2014. 
• Barthelet, Philippe (2001). San Bernardo. Madrid: d'Edicions Mot. ISBN 84-8239-587-4. Consultat lo 12 d'agost de 2014. 
• Baldeón-Santiago, Alfonso, Monge de Viaceli (2000). Las paginas mai bèlas de sant Bernardo. Burgos: Montanha Carmelo. ISBN 84-7239-579-0. 
• Chanwick, Henry e Evans, G.R. (1994). Lo Cristianisme I. Edicions Folio. ISBN 84-7583-669-0. 
• Anhèl, Miguel (2004). Murillo. 2005 Unitat Editoriala. ISBN 84-89780-73-0. 
• Díaz Ramos, Gregorio (1953). Òbras complètas de sant Bernardo. Madrid: Bibliotèca d'Autors Crestianes. 
• Durán, Rafael M. (1953). Iconografía Espanhòla de sant Bernardo, pág. 36. Monastèri de Poblet. 
• Hofstatter, Hans H.; Pixa, Hannes (1971). Istòria Universala Comparada. Preni IV. Barcelona. Plaça e Janes. ISBN 84-01-60627-6. 
• Leroux-Dhuys, Jean-Francois (1999). Las abadías cistercienses. Pág. 27. Köln: Könemann Verlagsgesellschaft mbH. ISBN 3-8290-3117-3. 
• Glantz, Margo (2006). Assages sobratz literatura coloniala. Mexic: Fons de Cultura Economica. ISBN 978-968-16-7865-4. «[...] Una granda abnegación, caridad e umilitat, aquestas suavidad e dulzura illimitadas d'a on li ven lo epíteto de Doctor melifluo, de qualitats soslinhadas per sor Juana en las siás Letras [...]». 
• Martín Lalanda, Javier (1994). Elògi de la nòva milícia templièra. Madrid: Siruela. 84-7844-183-2. 
• Martín, José Luís (2004). Istòria d'Espanha. Preni 4. Madrid: Espasa Calp. ISBN 84-670-1577-2. 
• Merton, Thomas (1956). San Bernardo, lo darrièr dels Paires. Madrid: Patmos. 
• Mundy, John H. (1980). Euròpa en la Nauta Edat mejana (1150-1309). Madrid: Aguilar. ISBN 84-03-12071-0. 
• Pérez Sánchez, Alfonso (1996). Lo Musèu del Prat. Fondacion d'Amics del Prat e Fonds Mercator. ISBN 90-6153-363-5. 
• Pernoud, Régine (1994). Elògi de la nòva milícia templièra. Madrid: Siruela. 84-7844-183-2. 
• Ribadeneyra, Pedro (1953). Òbras complètas de sant Bernardo. Madrid: Bibliotèca d'Autors Crestianes. 
• Divèrses (2004). Istòria Universala. Preni 10. Madrid: MDS books/ Mediasat group. ISBN 9788434562301. 

Enlaces Extèrnes

• Còrs.org (Luòc catolic qu'inclutz uèch dels sermones de sant Bernardo).
• MscPeru.org (Analisi de la vida, òbra e doctrina de sant Bernardo).
• EnciclopediaCatolica.com (Biografia).
• Abbaye-Saint-Benoit.ch (Òbras complètas; en francés)
• Zenit.org (Benedicto XVI, l'eiretatge de sant Bernardo).
• Usatgièrs.iponet.Es («Longitud, nautor e amplada de Dieu», per Bernardo de Claraval; en lo Libre V del De Consideratione).
• us.geocities.com («San Bernardo», per René Guénon).
• Vatican.Va (catequesis de Benito XVI envolopa santa Bernardo en l'audiéncia del 21 d'octòbre de 2009).
• Tot sus San Bernardo de Claraval
• Godofredo Lo Monge (Gaufrido Monacho), de Claraval: Vida de San Bernardo.
  • Tèxt bilingüe latin - francés, amb indèx electronic, entratge e d'anotacions en aqueste idiòma, en lo luòc de Philippe Remacle (1944 - 2011). Lo tèxt latin es lo de la patrología de Migne. Lo tèxt francés es extrach de l'òbra de Guizot Collection dones mémoires relatifs a l'Histoire de France (ed. En París).
• Guillermo de Saint-Thierry (1075 - 1148): Vida de San Bernardo.
  • Libre I: tèxt bilingüe latin - francés, en lo meteis luòc, extrach de la meteissa òbra de Guizot.