Latin
| ' | |
 | |
| Locutors | desconegut |
|---|---|
| Tipologia | SOV [1] Flexionala |
| Familha lingüistica | Lengas indoeuropèas |
| Estatut oficial | |
| Oficial de |  Vatican |
| Còdis de lenga | |
| Glottolog | lati1261 |
| Mòstra | |
Article primièr de la Declaracion dels Dreches de l'Òme Article 1 Omnes homines liberi æquique dignitate atque iuribus nascuntur. Ratione conscientiaque præditi sunt et alii erga alios cum fraternitate se gerere debent. | |
Lo latin qu'ei ua lenga anciana deu grop indoeuropèu, deu sosgrop italic com l'òsc, l'ombrian. A l'origina, ne's parlava a l'entorn de Roma dins lo Laci. La conquista romana d'Itàlia, puish de las regions riberesas deu Bacin Mediterranèu e, au nòrd, dinc a Ren e Danubi, qu'estó l'encausa de l'espandiment extraordinari deu latin. S'en Orient, lo grèc conservè la plaça de lenga oficiau e de la cultura aquesida arron las conquistas d'Alexandre, en Occident qu'assumí lo medish ròtle, penetrant Gàllia, Espanha, Illíria, Africa e Dàcia peu biaish de l'administracion imperiau, de la difusion de la cultura dominanta dens los elèits provinciaus, deus camps de legionaris e deu comèrci.
Arron la caduda de l'Empèri Roman, qui avó lòc en 476, lo latin qu'evoluí de faiçon diferenta dens cada grana region d'Occident, segon las costumas lingüisticas deus pòbles dejà en plaça (substrat) o deus invadidors (superestrat), e pòc a pòc que'n gessín lengas navèras, emparentadas mes diferentas, qui forman lo grop de las lengas romanicas. Aqueth grop de lengas que compren l'occitan, lo catalan, lo francés, lo castelhan o espanhòu, l'aragonés, l'asturian, l'italian, lo portugués, lo galèc, lo sarde, lo romanés, lo romanch, lo ladin, lo friolan e lo francoprovençau o arpitan.
Vejatz tanben[modificar | modificar la font]
- Evolucion del latin:
- Declinason del latin