Chabèrt de Barbairan
| Biografia | |
|---|---|
| Naissença | 1185  |
| Mòrt | 1275 (89/90 ans) |
| Donadas personalas | |
| Activitat | |
| Profession | militar |
| Carrièra militara | |
| Reng | cavalièr |
 | |
Chabèrt de Barbairan (1185; † 1275), èra un cavalièr occitan, faidit nascut a Barbairan en Lengadòc. Senhor de Puèglaurenç e de Querbús e escaissat Lo leon de combat, foguèt un dels darrièrs nòbles catars.
Nasquèt en 1185 al castèl d'Alaric, prèp de Carcassona, al pè de la montanha del meteis nom e ont jason, segon la legenda, las cendres del rei gòt Alaric II. Èra Lo filh de Guilhèm de Chabèrt de Barbairan e de la dòna de Cabanac.
En 1209, lo castèl d'Alaric foguèt conquistat pels crosats. Chabert capitèt de reprendre lo castèl, mas, lo perdèt tornarmai aqueste meteis an. Gaireben un an après, en genièr de 1210, ataquèt e prenguèt lo castèl de Montlaur; pasmens, per Pascas l'aviá tornar perdut davant los crosats.
Chabert se vegèt forçat de se far faidit. Dintrèt al servici de Raimon VI de Tolosa que en aquel moment dirigissiá la luta contra los envasidors, menats per Simon de Montfòrt. Prenguèt part al sètge de Tolosa en 1218, e a la batalha de Basièja en 1219.
En Rosselhon e a Malhòrca
[modificar | Modificar lo còdi]
Qualques ans après, Chabèrt se retròba al servici de Nuno Sanç I de Rosselhon e Cerdanha, coma comandant de la garnison de Perpinhan, vila que defend contra los atacs de Guilhèm II de Montcada e de Bearn. A la cort de Nuno Sanç, encontra Olivièr de Tèrme e Raimon de Trencavel, ambedós, coma el, cavalièrs faidits de Lengadòc.
Nuno Sanç, entre 1229 e 1231, prenguèt part a la Conquista de Malhòrca dirigida pel rei Jacme lo Conquistaire. En aquesta expedicion, Chabèrt se distinguiguèt per son experiéncia e son coratge. Lutèt al costat del rei a la batalha de Portopí (13 de setembre de 1229) e es citat dins las cronicas coma bastidor de maquinas de guèrra de sètge a la ciutat de Malhòrca.
Foguèt recompensat amb de tèrras en Rosselhon e Fenolheda (castèl de Puèglaurenç) e en 1233 se maridèt amb Sibilla Parcols.
Las revòltas de Lengadòc
[modificar | Modificar lo còdi]En 1240, Chabèrt de Barbairan s'uniguèt a Olivièr de Tèrme e Raimon de Trencavel per tal de recuperar l'eretatge paternal d'aqueste darrièr a Carcassona. Pel camin prenguèron las fortalesas d'Aguilar e Montreal e destrusiguèron l'abadiá de Montoliu. Lo 9 de setembre, comencèron lo sètge de la vila de Carcassona, mas aguèron de l'abandonar a causa de l'arribada de las tropas del rei de França.
En 1242, Chabèrt de Barbairan sosten la revòlta de Raimon VII de Tolosa, que tanben voliá recuperar son eretatge. Mas Raimon se rendèt a l'autoritat reiala abans la batalha e Barbairan tornèt en Rosselhon. Pauc de temps après la Glèisa faguèt publica son escumenge.
La darrièra batalha
[modificar | Modificar lo còdi]
En 1247 lo Papa levèt l'escumenge de Barberan mercé a l'intercession de Ramon de Penyafort. Aquò permetèt sa reconciliacion amb la Glèisa, mas pas amb França. Al contrari del sieu ancian companh d'armas, Olivièr de Tèrme, qu'en 1245 s'èra somés al rei de França e que, al sieu retorn de Tèrra Santa, en 1255, participèt activament a l'establiment de la dominacion francesa en Lengadòc.
Ambedós venguèron d'enemics mortals. L'ostilitat culminèt al sètge del castèl de Querbús, defendut per Barbairan e que dempuèi la casuda de Montsegur, onze ans abans, èra considerat coma lo darrièr bastion dels catars. Lo castèl foguèt conquistat e Barbairan deguèt l'abandonar en escambi de sa libertat.
Après lo tractat de Corbeil, ont Fenolheda foguèt cedit al reialme de França, Barbairan tornèt en Rosselhon. Se maridèt per la segonda vegada e sa molhèr, Esclarmonda de Conat tenguèt dos filhs. Lo darrièr còp qu'apareis dins las cronicas es a las nòças del futur rei de Malhòrca, Jaume II.
Literatura
[modificar | Modificar lo còdi]Jordi Costa i Roca: Xacbert de Barberà, lleó de combat (1185-1275) - Biografia. Llibres del Trabucaire, 1989. ISBN 2-905828-18-8