Barma de Cotier
La barma de Cotier es un site arqueologic d'Occitània, en Velai, que serva de vestigis magdalenians.
Localizacion e istoric de las rechèrchas
[modificar | Modificar lo còdi]Situaa a 2 km au nòrd-oèst de Retornac dins lo departament dau Naut Léger, foguèc descubèrta en 1920 per de peiriers e obstruia per de materials desprendits.
En 1920, lo professor Mayet, de Lion, e l'inspector Matte, dau Puèi, rechampèron divèrs frejaus a la superficia.
P. Bout, professor de sciéncias naturalas, i efectuèc de rechèrchas vèrs 1948 e ne redigissèc dos estudis[1],[2].
M. Virmont, jove professor e membre dau grop arqueologic «Forez-Jarez» a Sant Estève entreprenguèc de rechèrchas en 1968.
Descubèrtas principalas
[modificar | Modificar lo còdi]Las diferentas intervencions permetèron de descurbir mai de 4 000 vestigis arqueologics: sagaias de bana de rangiers, agulhas per cordurar en òs, dents pertusaas utilizaas coma pendents.
Aquestas descubèrtas foguèron atribuias au Magdalenian Inferior e datan adoncas de 15 000 a 18 000 ans avans lo present.
Dins la barma de Cotier, los arqueològs descurbissèron las rèstas dels animals seguents:
- Cuon alpinus (chan de las cavèrnas)
- Lemming colaretat, (genre Dicrostonyx)
- Chionomys nivalis (genre Chionomys)
- Rangier
- Chamoç
- Capra ibex (chabra salvatja dels Alps)
A aquela epòca, lo clima deviá èsser freg dins la region de Retornac.
Visitas
[modificar | Modificar lo còdi]L'industria es expausaa au Musèu Crozatier, au Puèi de Velai e a l'Ofici dau Torisme a Retornac.
La barma de Cotier es pas dubèrta a la visita: l'accès en balç es perilhós e de grasilhas ne verrolhan l'accès.
Sites pròches
[modificar | Modificar lo còdi]Au començament dau sègle XX, existissiá una barma, sonaa d'Orcier, dins lo mèsme balç que la barma de Cotier. Foguèc destrucha per l'esplecha de la peiriera. Un òs uman (benlèu un crani) i sariá estat descubèrt e se podriá trobar au musèu d'arqueologia nacionala a Saint-Germain-en-Laye.
Nòtas e referéncias
[modificar | Modificar lo còdi]- ↑ Bulletin de l'association préhistorique des amis des Eyzies, 1952
- ↑ Bulletin de la Société Préhistorique de France, TL n° 7, p. 437 a 457 e n° 11 e 12, doas paginas.
