Russes blancs
Los noms de Russes blancs (en rus: Белые, o pejorativament nomenats pels bolchevics Беляки, Belyak) o de Movement blanc (Бѣлое движенiе/Белое движение, Beloye dvizheniye) designan la partida de la populacion russa avent pas acceptat la revolucion russa, o mai epecificament la presa de poder pels bolchevics, al començament del sègle XX. L'expression fa referéncia a aqueles avent luchats contra lo regim novèl pendent la guèrra civila russa dins las armadas blancas mas designa pasmens pas sonque de personnalitats militaras; al delà del contèxte de la guèrra civila, designa l'ensemble de las personas avent quitat la Russia après la Revolucion d'Octobre, veire après la Revolution de Febrièr. Gaireben sempre, l'expression Russes blancs fa referéncia als oposants monarquistas a la Russia sovietica, partisans del Tsar et de la Russia impériala. Lo tèrme pòt tanben designar los descendents dels primièrs emigrats.
La Guèrra civila[modificar | Modificar lo còdi]
Fidèls al tsar Nicolau II de Russia o al regim del Govèrn provisòri, los Russes de las armadas blancas luchan contra l'Armada roja e contra las « armadas verdas ». Aquestes contrarevolucionaris son menats per d'ancians quadres de l'armada imperiala: Koltchak, Denikin e Wrangel. A recebuts entre autres l'ajuda de las tropas britanicas, francesas e americanas per luchar contra lo « comunisme de guèrra ». Se la Russia es alara plan aclapada la Primièra Guèrra mondiala, la guèrra civila qu'opausa los « Roges » comunistas e los « Blancs » tsaristas (entre autres conflictes intèrnes: revòlta dels païsans, lucha de las nacionalitats perifericas, guèrra contra las autras formacions socialistas) faguèt uèit a detz milions de mòrts.
La coalicion de las armadas blancas essent mal coordonada e pauc sostenguda per la populacion, la guèrra civila es perduda e la majoritat dels Russes blancs s'exilian dins lo rèste de l'Euròpa e del mond.
Après la guèrra civila: l'emigracion blanca[modificar | Modificar lo còdi]
Lo nom de Russes blancs es en seguida donat, de biais generic, a l'ensemble de l' "emigarcion blanca", es a dire la populacion dels russes monarquistas exiliats a la seguda de la revolucion, qu'ajan o non participat activament a las armadas blancas o a la guèrra civila russa. D'intellectuals coma Ivan Iline o d'aristocratas coma lo grand duc Nicolau e lo prince Iossopov èran de figuras dels mitans emigrats russes « blancs ». La comunautat "russa blanca" pòt comprene, al sens mai larg del tèrme, l'ensemble dels exiliats russes e de lors descendents, quitament s'aquestes son nascuts après la revolucion.
Lo nombre exacte de Russes blancs emigrats es pas conegut amb precision. En 1925, lo Burèl internacional del trabalh (BIT) parla d'unas 1 100 000 personas, mas d'autras fonts donan de chifres superiors[1]. Sus un chifre approximatiu d'1 500 000 exiliats, unes 400 000 aurián causit la França. Refugiats politics, los Russes blancs se trapan a l'entorn d'institucions caritativas coma lo Comitat Zemgor e la societat de la Crotz Roja russa (que la direccion fa sesilha a París[2]), e tanben l'Institut Sant Sèrgi (fondat en 1924) e l'Accion crestiana dels estudiants russes (A.C.E.R.) (1926), qu'asseguran a lor comunautat un ligam associatiu, politic e religiós, e tanben una ajuda materiala[3]. Los Russes blancs emigran pertot pel mond, en Euròpa, als EUA, unes en China (la comunautat dicha dels Russes de Shanghai). En França, una legenda dich que los grands ducs serián venguts menaires de taxis alara que la majoritat dels emigrats an trabalhat coma obrièrs dins las usinas Renault, Citroën o dins las usinas metallurgicas del nòrd e l'èst de la França[4].
De Russes blancs abandonèron pas l'activisme politic e militar, dins l'esper de capvirar un jorn lo regim comunista de Russia. Lo general Piotr Nikolaïevitch Wrangel, exiliat, fonda en 1924 l'Union generala dels combatants russes (ROVS). Wrangel morís en 1928, benlèu empoisonat pel Guepeó. Lo cap seguent de la ROVS, Alexandre Kotiepov, es raubat a París per d'agents sovietics. Ievgueni Miller, successor de Kotiepov, es tanben raubat per l'NKVD en 1938, e executat en URSS l'an seguent.
Pendent la Segonda Guèrra mondiala, la ROVS conéis un miègastre, unes de sos membres s'engatjan al costat dels Aliats, d'autres, subretot al sen de l'armada Vlassov, al contrari sostengent l'Alemanha nazia dins l'esper d'un revenge contra los comunistas. L'organizacion, tornada en Russia après lo desmembrament de l'URSS, acaba d'existir de facto en 2000[5].
Un autre movement, l'Union dels solidaristas russes (NTS), foguèt fondat en 1930 a Belgrad: acaba d'existir après la fin de l'URSS.
L'escrivan Vladimir Nabokov, exiliat de Russia amb sa familha après la Revolucion d'Octobre, ven del mitan rus blanc, tot coma l'escrivana Nina Berberova o l'astronòma Otto Struve. D'entre las personalitats francesas eissidas de l'emigracion blanca, i a per exemple las istorianas Marina Grey e Hélène Carrère d'Encausse, los escrivans Vladimir Volkoff, Emmanuel Carrère e Gabriel Matzneff.
Vejatz tanben[modificar | Modificar lo còdi]
Bibliografia[modificar | Modificar lo còdi]
- Obratges istorics
- Nicolas Ross, De Koutiepov à Miller. Le combat des Russes blancs, éditions des Syrtes, 2017, 440 p.
- Obratges romanescs
Articles connèxes[modificar | Modificar lo còdi]
Ligams extèrnes[modificar | Modificar lo còdi]
- Emigracion russa en fotos 1917-1947 d'Andreï Korliakov, istorian e iconograf
- L’Emigration russa al Japon dins l’entre-dos-guèrras
- Potin reabilita los Russes blancs, Le Figaro, 11 avril 2008
Nòtas e referéncias[modificar | Modificar lo còdi]
- ↑ Alexandre Jevakhoff, Les Russes blancs, Taillandier, 2007, page 56
- ↑ Jean-François Fayet, « En l'absence de relations diplomatiques et de puissance protectrice : la protection des intérêts soviétiques durant la période dite de transition », Relations internationales, 2010/3 (n° 143), p. 75-88.
- ↑ Poutine réhabilite les Russes blancs, Le Figaro, 11 avril 2008
- ↑ Alexandre Jevakhoff, émission Au cœur de l'histoire sur Europe 1, 13 janvier 2012
- ↑ « Настоящим объявляю, что председатель РОВСа пор. В.А. Вишневский по соглашению с руководителями местных отделов признал своевременным и необходимым закрытие Союза. » Ordonnance du 31 octobre 2000 de l'union générale des combattants russes signée par le sous-lieutenant D.G.Brauns, secrétaire de l'union.