Miranda (arquitectura)

Jol teulat de la nau e de la crozada de la basilica de Sant Sarnin de Tolosa, las mirandas tornadas après la « desrestauracion » de las intervencions de Viollet-le-Duc.

Ostal d'Assesat a Tolosa: las fenèstras del darrièr estatge èran a l’origina des mirandas obertas.

En arquitectura, se nomena miranda, del latin mirari, una partida nauta dins lo bastit amb una o mai baias destinadas a veire e gaitar a l'entorn. La miranda pòt designar un uèlh de buòu e en país catalan, per extension, una baia permetent d'i veire.

Arquitecture e urbanisme medievals

De vilas e vilatges pòrtan un nom venent de miranda, considerat coma ostal fòrt e en seguida un ensemble fortificat amb foncion, per sa situacion geografica o son arquitectinica, de pòste de gaita: es lo cas de Marmanda, Mirmanda, e plan segur Miranda (Gèrs).

Arquitectura occitana

Subretot en Ocitaniá (Provença, Lengadòc, Gasconha…) atal se nomena l'obertura, mai sovent de cindre, realizada en seriá en naut d’un edifici, jol teulat, non tampat per una fenèstra o una grasilha. Es una de las caracteristicas de l’arquitectura occitana a partir del sègle XIII. Las mirandas connectadas per un camin de ronda avián sovent un ròtle defensiu.

L’exemple mai representatiu èra a la basilica de Sant Sarnin de Tolosa ont las mirandas regnavan jol teulat de la nau e crozada. Supprimidas per Viollet-le-Duc dins una restauracion de 1860, tornèron amb la « desrestauracion » de 1985.

Dins los ostals e quitament los rics ostals de familhas de Tolosa e del Lengadòc, las mirandas avián per utilitat de ventilar los estatges nauts ont se servaca lo pastèl. Sens autra foncion pas qu'estetica e la vista del « païsatge », la « miranda tolosana » fa partit del repertòri arquitectural de l’epòca classica coma definit per l’arquitècte Nicolas Bachelier.

Annèxes

Articles connèxes

• Gotic miègjornal

Bibliografia

wikt:Miranda