Vejatz lo contengut

Argentdoble

Un article de Wikipèdia, l'enciclopèdia liura.


Argentdoble

Argent-Double


Caracteristicas
Longor 37,4 km
Bacin ?
Debit mejan 0,948 m3⋅s-1 (La Redòrta)
Regim pluvio-nival
Riu
S'escampa dins Aude
Geografia
Païses traversats França, Occitània

Argentdoble es una aiga occitana de Menerbés, situada dins lo departament d'Aude e la region d'Occitània, ancianament de Lengadòc-Rosselhon.

La font d'Argentdoble es dins la vasta selva domaniala de las Solanas de Nòra, sul penjal sud-èst de la Montanha Negra (extremitat sud-oèst del Massís Central), a l'interior del Pargue Natural Regional del Naut Lengadòc e a 900 m d'altitud [1]. La longor de son cors es de 37.4 km [2].
Après qu'a passat jol Canal del Miègjorn, Argentdoble s'escampa dins Aude en riba esquèrra a La Redòrta, a 38 m d'altitud [1].

Argentdoble travèrsa solament 8 comunas situadas totas dins l'arrondiment de Carcassona e l'ancian canton de Peiriac de Menerbés, de L'Espinacièira (font), Sitor, Caunas de Menerbés, Tròuça, Peiriac de Menerbés, Rius de Menerbés a La Redòrta (jonhent/boca) [2].

Las fòrmas ancianas son : Ribum Argentumdublum en 791, Rivus Argentumduplum en 819, Argentumduprum en 821, Fluvius Argentiduplicis en 844, Argenteduplum en 873, Argendoble en 1408, Argent double en 1781, etc[3] Argentdoble ven del gallic Arganto-dubros, « aiga argentada » de arganton, « argent » e dubron / dubra, « aiga, aigas ». Arganto- passa [quasi sistematicament] a Argento (meteis sens e meteissa origina indoeuropèa) jos l'influéncia del latin e dubros, dubron foguèt comprés lèu coma doble[4],[5], quitament se la fòrma de 821 garda un element de son origina.

  1. 1,0 et 1,1 http://www.geoportail.fr/ Geoportail - Institut national de l'information géographique et forestière (IGN)
  2. 2,0 et 2,1 sandre|Y1430540|Argentdoble
  3. Abbé Sabarthès, Dictionnaire topographique du département de l'Aude, 1912, p. 11, legir en linha https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k110095d/f103.item.texteImage
  4. Xavier Delamarre, Noms de lieux celtiques de l'Europe ancienne, ed. Errance, 2012, p. 59 e 325
  5. Xavier Delamarre, Dictionnaire de la Langue gauloise, ed. Errance, 2na edicion, 2008, p. 53 e 151