Podarcis muralis
| Règne | Animalia |
|---|---|
| Embrancament | Chordata |
| Sosembr. | Vertebrata |
| Classa | Reptilia |
| Sosclassa | Lepidosauria |
| Òrdre | Squamata |
| Sosòrdre | Sauria |
| Infraòrdre | Scincomorpha |
| Familha | Lacertidae |
| Genre | Podarcis |
Podarcis muralis
(Laurenti, 1768)
- Seps muralis Laurenti, 1768
- Lacertus terrestris Garsault, 1764
- Lacerta brongniardii Daudin, 1802
- Lacerta merremia Risso, 1826
- Lacerta muralis elegans Eimer, 1874
- Lacerta muralis var. breviceps Boulenger, 1905
- Lacerta muralis parkeri Mertens, 1926
- Lacerta muralis colosii Taddei, 1949
- Lacerta muralis appenninica Taddei, 1949
- Lacerta muralis var. fusca maculiventris Werner, 1891
LC : Preocupacion menora
L'anglòra (var. claupèire, claveta, lagremusa, grisòla) (Podarcis muralis) es una espècia de saurians de la familha dels Lacertids presenta en Euròpa del sud e que foguèt introdusida en America del Nòrd. Abita los murs vièlhs, muralhas, clapasses o luòcs rocoses.
Descripcion
[modificar | Modificar lo còdi]Es un lausèrt[1],[2] de forma prima, espècia extrèmament polimorfa, amb una variabilitat extraordinària de las escatas, una coloracion fòrça variadissa, brun, grís o verdenca. La fàcia ventrala es clara, jauna, balva o rogenca. La garganta es pigalhada de negre.
Lo mascle mesura 20 cm, excepcionalament 25 cm, la feme 18 cm. Se pòt pas determinar lo sèxe abans la maturitat.
La coa d'aquel lausèrt romp facilament (autotomia), li permetent aital d'escapar als predators. D'efièch, l'extremitat perduda contunha de bolegar e pòt enganar l'atacant. Une coa de remplaçament torna butar mas sens escatas, uniformament grís fosc.
Répartition
[modificar | Modificar lo còdi]
L'espècia s'encontra en Euròpa, d'Espanha al sud cap a Alemanha al nòrd, e de França a l'oèst fins a Grècia e Turquia a l'èst.
Foguèt introduit al Reialme Unit, en Colómbia Britanica en Canadà e en Ohio e Kentucky als Estats Units.
Noms dialectals
[modificar | Modificar lo còdi]sinsòla o shinshòla (del País de Foish al Fenolhedés), lhausardina (Fenolhedés oriental), clau tòrta, clau de Sant Jòrdi, cliu-clau e clau-clau (Peirapertusés e Narbonés).
En lemosin recep los noms engrasòla, (es/en)grinjòla, (es)grisòla, grinsòla, angreussa, rapieta, rapiòta, luserta, lusertina, larmusa/lermusa, sargate, serpauda, serpèta, serpentina, serpoleta, sinsòla.
En auvernhat beleta.
En gascon sisangla, shishangla, sanglanha, sancalina/sangalina, sang(l)arina, sanga(r)leta, singaleta, sicolana, sanglureta, singraula, singrauleta, angròta.[3]
Ligams extèrnes
[modificar | Modificar lo còdi]- Referéncia Fauna Europaea : Podarcis muralis (en)
- Referéncia ITIS : Podarcis muralis (Laurenti, 1768) (fr) ( (en))
- Referéncia Animal Diversity Web : Podarcis muralis (en)
- Referéncia NCBI : Podarcis muralis (en)
Nòtas e referéncias
[modificar | Modificar lo còdi]- ↑ {{{títol}}}. ISBN 978-2-914817-49-3.
- ↑ Matz & Weber, 2002 : Guide des amphibiens et reptiles d'Europe Les Guides du naturaliste, Delachaux & Niestlé, p. 1-292.
- ↑ La lista mai completa de noms es la seguenta: angròta, çarnalha, çarnilha, cernalha, chinchòla, chinsòla, culau, engrajola, engranolha, engrautina, engrinhauda, engrinjòla, engrisòla, engròta, esgrinjòla, grajola, graujòla, grijòla, grinjòla, fissorda, hissangla, luseta, rapieta, sagarlina, sancaleta, sancalina, sancarlina, sangaleta, sangalina, sangarleta, sanglanha, sanglantina, sanglareta, sanglarina, sanglina, sanglòla, sangòina, sangònha, sangrahusa, sangranha, sangrianha, sangrisòla, sanguelina, sanguineta, sangusia, sanluseta, santanhèra, sarelanha, sarlotina, sarrangleta, secalina, segondina, senda, sendan, sendra, sengarlina, sengrialha, senta-causia, sentan, sentra, shancalina, shancalhina, shicolana, shigarlina, shingraula, shishangla, shishangleta, sicolana, sicolaneta, sigarlina, sinaula, sincarlina, sindan, sindon, singardana, singarlina, singlanda, singlantana, singlauta, singlenta, singraula, singrauleta, singraulha, singraulheta, singueneta, singuineta, sinsaròla, sinsòla, sinsoleta, sinzòla L'ALF balha un grand nombre de noms; l'occitan e lo peitavin-santongés distinguisson netament lo lausèrt de l'angròla.
