Sètge de Tolosa (1211)
|
Sètge de Tolosa (1211)
| |
|---|---|
| Informacions generalas | |
| Data | 15 - 29 de junh de 1211 |
| Luòc | Tolosa |
| Eissida | Victòria de Tolosa |
| Belligerants | |
 Crosats
|
 Comtat de Tolosa Comtat de Fois Comtat de Comenge Vescomta de Bearn
|
| Comandants | |
 Simon IV de Montfòrt  Tibald Ier de Bar
|
Ramon VI de Tolosa
|
Lo primièr sètge de Tolosa es una operacion militara de Simon IV de Montfòrt dins la tòca de conquerir lo comtat de Tolosa sul comte Ramond VI.
Las causas[modificar | Modificar lo còdi]
En 1211, lo comte Simon de Montfòrt acabava la prisa de contraròtle de las vescomtats Trencavel (Besièrs, Albi, Carcassona e Rasés) penant las principalas plaças fòrtas (Menèrba, Termes e Cabaret). La luta contra los catars i podèt èsser plan menada, mas demrava de regions que lo catarisme demorava fòrça enrsigat. Èran de possessions del comte Ramon VI de Tolosa (Tolosan, Roergue, Carcin, …).
Ramon aviá tentat de se far perdonar al concili de Sant Geli, mas lo legat del papa Arnaud Amalric aviá decidit de lo far tombar e l'aviá fach condamnar e aviá confirmat son excomunicacion. Segon las règlas de la Glèisa e de la feudalitat, los bens d’un excomuniat apartenenián al primièr senhor capable de las conquerir. Atal Arnaud Amalric aviá incitat Simon de Montfòrt a lo far, qu'aviá començat per prene La Vaur.
Lo sètge[modificar | Modificar lo còdi]
Ramon de Tolosa, prevesent lo sètge, aviá fach encendiar Castèlnòu d'Arri puèis aviá menat los païsans, las culhidas e lo bestial per de nòire a l'avitalhament de Simon de Montfòrt. Simon de Montfòrt beneficiá d’un bataillon de crosats, menats per Tibald Ir, comte de Bar e de Luxemborg. Lo camin anant a Tolosa e venant de Carcassona èra gardada pel castèl de Montferrand, tenut per Baudoïn de Tolosa, lo fraire de Ramon VI. Mas ne dispausava d’efectius insufisents, se rendèt aprèp dos assalts e faguèt aleujança prèp de Montfòrt. D’autras fortalesa se rendèron aprèp Montferrand, e Simon de Montfòrt aprochava de Tolosa dins la primièra mitat del mes de junh de 1211.
Los cònsols envièron une delegacion prèp de Simon de Montfòrt e del legat Arnaud Amalric, protestant contra lo sètge que se preparava, afirmant lo ligam de la populacion a la fe romana e fasent remembrar que cinq mila d’entre eles avián contribuit a la presa de La Vaur. Los caps de la crosada lor demandèron alara de caçar lor comte, çò a que los cònsols respondèron que podavan pas, essent tenguts pel jurament de fidelitat, e que la Glèisa lor aviá pas ordonat de rompre lo jurament. Arnaud Amalric lor declarèt que se rebutèron pas lor comte, los crestians de Tolosa seran assimilats a d'eretics o a de recelaires d’eretics. Amb aquò, la delegacion dintrèt en vila e tota la populacion tolosenca decidiguèt de far front comun fàcia als crosats.
Lo 15 de junh, Simon e son armada se presentèt à Montaudran per passar l’Ers, mas una armada amassada pels comtes de Tolosa, de Fois e de Comenge lo barrèron le passatge. Podent pas forçar lo passatge, Simon de Montfòrt fenhèt la retirada e traversèt per un autre pont que los Tolosens avián pas acabat de destruïre e ataquèt l’armada dels tres comtes que deguèt fugir. A la fin de la jornada, l’armada de Simon de Montfòrt e del comte de Bar s’installèt devans la vila de Tolosa.
Sens maquina de guèrra, Simon de Montfòrt faguèt aterrir los valats e faguèt bastir de grandes targas per aparar los seus soldats quand s’aprochavan dels barris. Los Tolosencs faguèron una sortida per prene aquelas targas, mas n'emportèron pas que doas e daissant qualques mòrts sul camp de batalha. Contra l’avís del comte de Tolosa, lo cap dels rotièrs organizèt una sortida al moment de la sèsta, mas l’alèrta foguèt donada per Simon de Nòufle e los rotièrs foguèron rebutats.
Al tèrme de dos setmanas, lo sètge aviá pas avançat, l'avitalhament de l’armada totjorn mai dificil. Atal Simon de Montfòrt se rendèt compte que capitará pas, e levèt lo sètge lo 29 de junh.
Consequéncia[modificar | Modificar lo còdi]
Aquel sètge èra un escaç per Simon de Montfòrt que, per se venjar del comte de Fois que sostengava lo comte de Tolosa e que massacrèt de crosats a Montgey, efectuèt una cavalgada dins lo comtat de Fois per aflaquir aquel darrièr. Tornant dins las vicomtats Trencavel, trapèt aqueles darrièra al bòrd de la revòlta, e aprenguèt que Ramon VI de Tolosa amassèt una armada per lo combatre. Vencedor al Sètge de Castèlnòu d'Arri, Montfòrt deguèt reconquerir las seunas vescomtats de Carcassona, de Besièrs e d’Albi abans de poder tornar a l’ofensiva e d'emportar la Batalha de Murèth. Se fach, aquel escaç a Tolosa faguèt pas que retardar la victòria de Simon de Montfòrt.
Annèxes[modificar | Modificar lo còdi]
Bibliografia[modificar | Modificar lo còdi]
- (fr)Dominique Paladilhe, Simon de Montfort, Librairie Académique Perrin, 1988 (réimpr. 1997), 324 p. (ISBN 2-262-01291-1), p. 154-160
- (fr)Georges Bordonove, La Tragédie Cathare, Paris, Pygmalion – Gérard Watelet, coll. « Les Grandes Heures de l’Histoire de France », 1991, 462 p. (ISBN 2-85704-359-7), p. 217-223
Nòtas e referéncias[modificar | Modificar lo còdi]