Onors de la guèrra
Leis onors de la guèrra son un ensemble de privilègis acordats a una armada vencuda durant una ceremònia de redicion. Aqueleis onors simbolizan lo coratge de l'armada vencuda e sa reconoissença per lei venceires. En generau, una garnison que quita sa ciutadèla a lo drech de sortir amb sei drapèus au son de sei tambors avans de se constituir presoniera de guèrra. En certanei cas, lei vencuts pòdon obtenir lo liure passatge vèrs son territòri e gardar una partida de seis armas e de sei municions. Leis onors de la guèrra èran frequents durant lei Temps Modèrnes, mai fan totjorn partida dei tradicions actualas de la guèrra modèrna.
Istòria[modificar | Modificar lo còdi]
Leis onors de la guèrra normaus èran acordats per lo camp venceire, generalament per reconéisser lo coratge de son adversari a l'eissida d'un sètge. Aquò permetiá ai defensors d'obtenir una capitulacion onorabla. L'armada vencuda sortiá alora de sa posicion en defilant amb sei drapèus, sa fanfara e sei baionetas fixadas[1]. Tradicionalament, la fanfara jogava una musica enemiga, mai aquò èra pas obligatòri[2]. Après lo defilat, l'armada vencuda deviá empielar seis armas e remetre sei possessions governamentalas au venceire. Pasmens, leis oficiers èran frequentament autorizats a conservar seis armas de ponh e sei bagatges personaus. De còps, quand la defensa èra encara capabla de tenir, lei defensors obtenián lo drech de rejónher son territòri amb seis armas e sei resèrvas. Per exemple, en 1793, la garnison francesa de Maiança foguèt liberada en cambi de la promessa de pas combatre leis armadas coalizadas durant un an[3]. Pasmens, leis onors de la guèrra èran pas sistematicament ofèrts per lei venceires. D'efiech, un generau victoriós podiá refusar d'acordar aquelei privilègis a una armada jutjada pauc combativa. Per exemple, en 1756, a la batalha de Fort Oswego, lei Francés refusèron leis onors de la guèrra a una garnison britanica qu'aviá rapidament capitulat après la mòrt de son cap[4].
Leis onors de la guèrra èran frequents durant lei Temps Modèrnes car lei sètges èran pas rars. De mai, en causa dei limits de la logistica dau periòde, èra riscat de perseguir un sètge còntra un adversari susceptible de negociar sa redicion. Pasmens, la practica dispareguèt pas amb l'aveniment de la guèrra modèrna. Ansin, en 1940, leis Alemands leis acordèron ai Francés aguent defendut Lilla[5]. Un an pus tard, lei Britanics leis imitèron a l'eissida de la batalha d'Amba Alagi en permetent ais Italians de desfilar avans de se rendre[6]. Uei, leis onors de la guèrra fan totjorn partida dei lèis de la guèrra. Per exemple, èran descrichs dins un manuau publicat per l'armada estatsunidenca en 2015.
Annèxas[modificar | Modificar lo còdi]
Liames intèrnes[modificar | Modificar lo còdi]
Bibliografia[modificar | Modificar lo còdi]
- (en) Morris Greenspan, The Soldier's Guide to the Laws of War, Washington DC, Public Affairs Press, 1969.
- (en) John W. Wright, « Sieges and Customs of War at the Opening of the Eighteenth Century », The American Historical Review, 1934, vol. 39, n° 4, pp. 629-644.
Nòtas e referéncias[modificar | Modificar lo còdi]
- ↑ (en) Morris Greenspan, The Soldier's Guide to the Laws of War, Washington DC, Public Affairs Press, 1969, p. 10.
- ↑ (en) Barbara W. Tuchman, The First Salute: A View of the American Revolution, Random House, 2011.
- ↑ Per respectar aquela promessa, foguèt mandada en Vendèa.
- ↑ (en) Fred Anderson, Crucible of War: The Seven Years' War and the Fate of Empire in British North America, 1754-1766, Knopf Doubleday, 2007, p. 153.
- ↑ (en) John Keegan, The Second World War, Nòva York, Penguin, 1990.
- ↑ (en) J. F. C. Fuller, The Second World War, 1939-45 : a strategical and tactical history, Nòva York, Da Capo Press, 1993, p. 102.