Idrazina
L’idrazina es un compausat quimic, de formula bruta N2H4, que sa temperatura de fusion es de 2°C e sa temperatura d'ebullicion es de 114°C. A 25°C, dins lei condicions de pression normalas, es un liquid incolòr de densitat 1,01 amb una odor similara a aquela de l'amoniac. Es miscible a l'aiga e ai solvents polars.
Lo nom « idrazina » foguèt inventat en 1875 per lo quimista alemand Emil Fischer (1852-1919). La premiera sintèsi foguèt prepausada en 1887 per un autre Alemand, Theodor Curtius (1857-1929). Pasmens, lo produch obtengut èra impur e foguèt necessari d'esperar fins a 1895 per trobar, gràcias au Neerlandés Lobry de Bruyn (1857-1904), un biais de sintetizar de l'idrazina pura.
Après aquelei descubèrtas, Friedrich Raschig (1863-1928) prepausèt lo premier procès industriau de produccion en 1906-1907. Dich procès Olin Raschig, es basat sus una reaccion entre de cloraminas e d'amoniac. Divèrsei melhoraments permetèron d'aumentar la produccion ò d'utilizar de matèrias pus simplas. Per exemple, lo procès Atofina-PCUK utiliza d'acetona e de peroxid d'idrogèn per produrre d'iminas que reagisson amb un excès d'acetona per obtenir d'acetona azina e, finalament, d'idrazina après idrolisi. Au començament dau sègle XXI, la produccion mondiala d'idrazina èra estimada a 260 000 tonas.
La màger part de la produccion es utilizada per la fabricacion de polimèrs espandits. Lo rèsta es orientat vèrs divèrsei sectors de la quimia organica (sintèsi de medicaments) e la quimia inorganica (produccion d'explosius ò de carburants de fusada).
L'idrazina es una substància fòrça toxica tant per la santat umana que per l'environament. D'efiech, pòu atacar lo fetge, lei rens e lo sistèma nerviós centrau. Pòu entraïnar de problemas cronicas e una exposicion favoriza lo desvolopament de cancèrs dei paumons, dau fètge, de la mèussa e de la tiroïda.