Catedrala de Sent Estève de Tolosa
|
Catedrala de Sent Estève de Tolosa | |||
|---|---|---|---|
 | |||
| Vila | Tolosa | ||
| País | .svg){kind=small} Occitània | ||
| Region | Occitània | ||
| Departament | Nauta Garona  | ||
| Culte | Catolic roman | ||
| Tipe | Catedrala | ||
| Estacat a | Arquidiocèsi de Tolosa | ||
| Començament de la construccion |
Sègle XII | ||
| Fin de las òbras | Sègle XVII | ||
| Estil(s) dominant(s) |
Romanic Gotic | ||
| Classat(ada) | Monument istoric (1862) | ||
| Identificants | |||
| |||
La catedrala de Sent Estève de Tolosa se situa prèps del Grand Redond. Las primièras atestacions que mençonan le bastiment son de 1071, quand l'avesque Isarn decidisquèc de tornar bastir l'edifici, qu'èra tombat en roïnas. Son arquitectura es particulara e se compausa d'elements arquitecturals de divèrsas epòcas. La catedrala se tròba al costat de l'ancian palais episcopal, uèi ocupat per la prefectura.
Istòria[modificar | modificar la font]
Segon divèrses istorians, la catedrala seriá estat bastida sus las fondacions d'una capèla erigida per Sent Sarnin, al sègle III, que tornèt bastir Sent Exupèri, cent cinquanta ans pus tard. Es de mal jutjar uèi sens excavacions, que la glèisa visquèt tantas modificacions, de renovacions e de construccions novèlas que se poiriá li donar per escais la «catedrala inacabada». La tradicion atribuissiá la fondacion de la glèisa a Sent Marçal, un discípol de Sent Pèire.
Fosquèc probablament a partir de la descobèrta de las relíquias de Sent Estève, le primièr martir, a Jerusalèm que la glèisa recebèt son nom actual. Èra ja una catedrala quand le rei de França Carles le Calv la confirmèc dins una carta de 844. Jos l'impulsion del papa Gregòri VII e la volontat de fèr progressar la fe, l'avesque Isarn decidisquèc de rebastir la glèisa en 1078.
Fins al sègle XIII, les dessenhs de la glèisa romanica fosquèron modificats de contunh. Atal, una revision de la nautor prevista de l'edifici es visibla per la copa de las fenèstras sus la paret sud, mentre que la paret nòrd, bastida pus tard, presenta pas aquela anomalia. Sus la paret occidentala una rosassa se vei dirèctament inspirada de la de Nòstra Dama de París. En 1211, le comte Ramon VI fasquèc bastir una nau romanica, que subsistisquèc fins a uèi e recebèc puèi le nom de "nau mondina", per ensajar d'apasimar la Glèisa Catolica.
La remodelacion gotica[modificar | modificar la font]
La paret romanica sud fosquèc prolongada per la glèisa gotica. Aqueste trabalh de gigant comencèt en 1272, amb l'avesque Bertran de l'Isla. Coma aquela d'abans, la glèisa gotica visquèt fòrça apondobs, e divèrses projèctes diferents, sovent abandonats. Las duas glèisas fosquèron ligadas al sègle XVI pel futur cardenal Joan d'Orleans.
L'incendi de 1609 e la reconstruccion[modificar | modificar la font]
En 1609, l'arquitècte Pierre Levesville fin finala tornèt plaçar una vòuta sul còr aprèps que le teulat cramèc. Le projècte èra d'una nautor de 40 mètres, la vòuta es uèi pas que de 28 mètres, pasmens demòra pertocanta. Installèc tanbens dins la catedrala de mòbles naus en mesclant atal le barròc al gotic per remplaçar les ancians, desapareguts del temps de l'incendi.
En 1794, la campana bèla que pesava 12 o 13 tonas, la Cardalhac, fosquèc escampada del naut del campanar, s'enfonzèc prigondament en tèrra e se copèc, levat fòrça sisas de palha pausadas sul pòrge. Se tornèc fèr sonque al començament dels ans 2000 la maçonariá d'aquela fenèstra, e a l'encòp le capitèl davant la rosassa romanica.
La catedrala a partir del sègle XIX[modificar | modificar la font]
La catedrala de Sent Estève venguèc monument istoric en 1862.
En 1938 l'estat republican acabèc la darrièra transformacion remarcabla, per la realizacion de la faciada de la crosada al nòrd inacabada, que venguèc necessària per las modificacions arquitectonicas de la carrièra de las Campanas, del pòrge gotic e jardin Saliège.
Le campanar romanic fortificat abriga un trelhon[1] de 17 campanas al clavièr e 5 en voladas.
L'estructura del monument[modificar | modificar la font]
L'originalitat principala de l'edifici es de presentar duas partidas fòrça diferentas: una part romanica enrè, la nau mondina, e una partida gotica, le còr. Aqueste es dus còps mès larg que la nau romanica, e l'andana centrala es en linha copada.
De la glèisa del sègle XI demòra la part inferiora del mur de la faciada septentrionala jol cloquièr.
Galariá[modificar | modificar la font]
Nau romanica, Còr gotic enrè
Capèla de Nòstra Dama dels Ángels
Veiral de la capèla de Santa Crotz
Le còr gotic
Panorama vertical del deambulatòri sud
Orguena de la catedrala
Rosassa dempuèi l'interior de la nau
Fàcia e dintrada nòrd
La Pietat - Gervais Drouet 1648
.jpg)
Nòtas e referéncias[modificar | modificar la font]
Articles connèxes[modificar | modificar la font]
Bibliografia (fr)[modificar | modificar la font]
- Quitterie Cazes, Olivier Testard, Saint-Étienne de Toulouse : de la cathédrale romane à la première cathédrale gothique, pp. 199–211, dans Congrès archéologique de France. 154en session. Monuments en Toulousain et Comminges. 1996, Société Française d'Archéologie, Paris, 2002
- Michèle Pradelier-Schlumberger, Cathédrale Saint-Étienne de Toulouse : la cathédrale gothique, pp. 213–234, dans Congrès archéologique de France. 154en session. Monuments en Toulousain et Comminges. 1996, Société Française d'Archéologie, Paris, 2002
- M. R Rey, La cathédrale Saint-Étienne de Toulouse, pp. 69–86, dans Congrès archéologique de France. 92en session. Monuments en Toulousain et Comminges. 1929, Société Française d'Archéologie, Paris, 1930
- Marcel Durliat, Haut-Languedoc roman, pp. 189–205, Éditions Zodiaque (collection "la nuit des temps" n°49), La Pierre-Qui-Vire, 1978
Ligams extèrnes[modificar | modificar la font]
- (fr) Ficha sul site Structurae.de
- (fr)fotos e infos praticas de la catedrala sul wiki de Tolosa
- (fr)Visitas panoramicas du fons de la catedrala
