Bernat Gui

Bernat Gui Bernardus Guidonis
Bernat Gui presentant son obratge a Joan XXII
Bernat Gui presentant son obratge a Joan XXII
Naissença	1261 Roièra ara comuna de La Ròcha l'Abelha
N. a
Decès	1331 Laurós
D. a
Causa de decès
Assassinat/ada per
Luòc d'enterrament
Lenga mairala
Fogal ancestral
País de nacionalitat
Paire
Maire
Oncle
Tanta
Grands
Bèlamaire
Bèlpaire
Fraire
Sòrre
Conjunt
Companh/a
Filh/a
Religion
Membre de
Familha nòbla
Membre de l'equipa esportiva
posicion de jòc
tir (esquèrra/drecha)
grad dan/kyu
Grop etnic
Orientacion sexuala
Profession
Emplegaire
Domeni d'activitat
Escolaritat
Diplòma
Director de tèsi
Estudiant de tèsi
Foncion politica
Residéncia oficiala
Predecessor
Successor
Partit
Tessitura
Label discografic
Lista de cançons
Discografia
Mission de l'astronauta
Distincions e prèmis
Branca militara
Grad militar
Etapa de canonizacion
Familha nòbla
Títol de noblesa
Títol onorific
Comandament
Conflicte
Jorn de la fèsta
País d'origina	Lemosin
Nacionalitat
Profession	Inquiqitor
Ocupacion
Luòc de trabalh
Distincions
Mestressas	{{{mestressas}}}
Religion
Estudis
Títol	evèsque de Tui en Galícia ({{{començamentderenhe}}} - {{{finderenhe}}}) evèsque de Lodeva
Dinastia	{{{dinastia}}}
Servici	de {{{començamentdecarrièra}}} a {{{findecarrièra}}}
Grad militar	{{{gradmilitar}}}
Arma	{{{arma}}}
Coronament	{{{coronament}}}
Investitura	{{{investitura}}}
Predecessor	{{{predecessor}}}
Successor	{{{successor}}}
Conflictes	{{{conflicte}}}
Comandament	{{{comandament}}}
Faches d’armas	{{{faitsdarmas}}}
Omenatge	{{{omenatge}}}
Autras foncions	{{{autrasfoncions}}}

Bernat Gui (nom latin Bernardus Guidonis), nascut en 1261 dins l'anciana parròquia de Roièra ara dins la comuna de La Ròcha l'Abelha (Lemosin), e mòrt en 1331 a Laurós (Lengadòc) foguèt un dominican francés, evèsque de Lodeva e de Tui (Galícia). Es subretot conegut per son ròtle d'inquisitor de l'eretgia en Lengadòc.

Biografia

Dintrèt dins los òrdres a l'edat de detz e nòu ans (1280) venent novici al convent dominican de Limòtges. Ven prior d'Albi detz ans mai tard (1294), puèi de Carcassona, de Castras et de Limòtges. Fin finala, nomenat inquisitor de Tolosa en 1308 e ocupa aquesta foncion fins a 1323.

Mediòcre teologian, dona tota sa mesura dins sas novèlas foncions. Pendent sa carga, afrontèt las tres grands tipes d'eretgias de son apòca: le catharisme (1307–1323), lo vedisme (1316–1322) e los Beguins e Beguinas (1319–1323).

Aparten a la tresena generacion d'inquisitors, que l'institucion torna trobar son pes e son eficacitat après un periòde de contestacions. N'es tanben lo grand ordonator juridic. Es l'autor del primièr dels manuals d'Inquisicion, la Practica Inquisitionis hreticae pravitatis, redigit entre 1319 e 1323. Conegut per la severitat de sas senténcias, envia entre fòrça autres al lenhièr Pèire Autièr, dertièr « bon òme » eretic actiu en Lengadòc (abril de 1310). Participèt tanben al procès du franciscan e opausant a l'Inquisicion Bernart Deliciós (1319).

Son Liber sententiarum (Libre de las senténcias) recampa los actes d'11 sermons generals (nomenats sermo generalis) e sas 916 decisions de justícias prisas, pendent son mandat d'inquisitor a Tolosa, contra 636 personas (decisions individualas o al subjècte de tota una comunautat). Los sermons tòcan lo primièr objctiu de l'Inquisiction qu'es la conversion dels eretics e non lor  anientament. Al contrari a l'imatge de l'inquisitor implacable, aqueste registra mòstra la varietat de sas sanccions: 30 % de las decisions son de liberacions de pena, unes 6 % son de condamnacions al lenhièr (subretot de relapses), mai de 50 % son de condamnacions a la preson (preson perpetuala am pausa de fèrres pels cas mai greus) o la peniténcia al portar de la crotz jauna.

Sas promocions coma evèsque li son autrejada pel papa Joan XXII en premi dels servicis renduts coma inquisitor. Recep atal en 1324 lo modèste evescat de Lodeva.

Istorian e agiograf de son òrdre, es l'autor de fòrça obratges de granda importança que entre autres un celèbre manual titulat Practica Inquisitionis hæreticae pravitatis (Manual de l'inquisitor) portant suas las practicas e los metòdes de l'inquisicion a l'usatge de sos fraires.

Redigís tanben un arbre de la genealogia dels reis dels Francs. Cinc edicions foguèron produchas entre 1313 e 1331. Es lo primièr còp que s'aplica a una genealogia reiala las representacions reservadas a las genealogias biblicas.

Òbras literàrias

• 
  Bernat Gui donant son obratge a Joan XXII.
• 
  Pagina enluminada de la Cronica dels reis de Franàa.
• 
  Joan XXII recebant l'ovratge de Bernat Gui.

• Flors de las cronicas
• Cronica abreujada dels emperaires
• Cronica dels reis de França
• Catalòg dels evèsques de Limòtges
• Tractat suls sants del Lemosin
• Tractat sus l'istòria de l'abadiá de Sant Agustin de Limòtges
• Cronica dels priors de Grandmont
• Cronica dels priors de l'Artija
• Cronica dels evèques de Tolosa
• Sanctoral o miralh dels Sants
• Viada dels Sants
• Tractat suls seissenta dotze discípols e suls apòtols
• Tractat sus l'epòca de la celebracion dels concilis
• Compilacion istorica sus l'òrdre dels Dominicans
• Practica de l'Inquisicion

Dins la ficcion

Es un dels principals personatges del roman Lo Nom de la ròsa d'Umberto Eco, ont luta contra l'etetgia dolcinana dins la querèla politico-teologica sus la « pauretat de Jèsus » qu'opausa lo papa Jeon XXII, que n'es lo mandat, a l'emperaire roman germanic Loís de Bavièra e los franciscans menats per Michele da Cesena e Ubertin de Casale.

Veire tanben

Bibliografia

• Bernard Gui et son monde, Cahiers de Fanjeaux, 16, 1981 (réédité en 1995), Privat, Toulouse ISBN 2708934155 ;
• Bernard Guenée, Entre l'Église et l'État. Quatre vies de prélats français à la fin du Moyen Âge, Paris, Gallimard, 1987 [p. 49–85] ;
• Agnès Dubreil-Arcin, Vies de saints, légendes de soi. L'écriture hagiographique dominicaine jusqu'au « Speculum sanctoral » de Bernard Gui (+ 1331), Turnhout, Brepols, 2011.
• Anne-Marie Lamarrigue, Bernard Gui, 1261-1331 : un historien et sa méthode, Honoré Champion, Paris, 2000 ISBN 2745302035.
• Julien Théry (éd., trad. et introduction), Le Livre des sentences de l'inquisiteur Bernard Gui, Paris, CNRS, 2010.

Articles connèxes

• Bernat Deliciós
• Inquisicion
• Pèire Autièr

Liames extèrnes

• Un inquisiteur à Toulouse : Bernard Gui (1261-1331), sur le site de l'historien Laurent Albaret