Arnaut Danièl

Arnaut Daniel - Bibliotèca Nacionala, MS cod. fr. 12473, 13.

Arnaut Danièl (Arnaud Danièl en nòrma mistralenca^[1]; Arnaut Daniel en occitan ancian), nascut en Rabairac^[2] devers 1150, èra un trobador occitan de Peiregòrd de la fin del sègle XII. Foguèt membre de la cort de Ricard Còr de Leon e d'Anfós lo Cast.

Biografia[modificar | Modificar lo còdi]

Se sabon pas tròp de causas de la vida d'Arnaut Danièl, es conegut mai que mai per los comentaris ulteriors. Segon una vida, Danièl èra nascut dins una familha nòbla al castèl de Rabairac, pr'aquò las fonts contemporanèas semblan indicar qu'èra sovent desmonedat. Raimond de Durfòrt diguèt d'el que menava la mala vida d'un jogaire: "Arnautz l'escoliers, Cui coffondon dat e tauliers E vay coma penedensiers Paupres de draps e de deniers". Las criticas se limitèron pas a son biais de viure mas ataquèron tanben son estil. Aital lo monge de Montaudon critiquèt son biais tròp fosc de compausar e afirmèt dins una de sas òbras: "us fols motz c'om non enten". Èra un dels del trobar clus. S'es pas conservada cap de melodia dels dètz-e-uèch poèmas qu'escriguèt entre 1180 e 1200. Pasmens se considera qu'es lo creador de la sestina, una formula estrofica emplegada puèi per Dante o mai recentament Ezra Pound.

Sa mestressa èra Audierna^[3].

L'influéncia d'Arnaut Danièl[modificar | Modificar lo còdi]

Delai la celebritat que foguèt seuna long de sa vida, l’influéncia d’Arnaut Daniel foguèt fòrça granda dins la literatura pòstmedievala coma per exemple dins los escriches d'autors de lenga catalana coma Cerverí de Girona, Andreu Febrer e Jordi de Sant Jordi. Lo trobador de Rabairac foguèt mai que mai remirat per los poetas italians de la fin de l'Edat Mejana e de la Renaissença. D'el, Dante e Petrarca escriguèron que "grand mestre d’amor", foguèt "lo melhor faure del parlar mairal", que son estil "fai encara onor al país que lo vegèt nàisser".

Divulgacion de l'òbra d'Arnaut Danièl[modificar | Modificar lo còdi]

Segon Martí de Riquer^[4], l'òbra del trobador èra pas agradiva pels primièrs romanistas formats segon un "esperit francés tradicional". Foguèt un estudiós italian U. A. Canello qu'en 1883 publiquèt una edicion critica de las poesias de l'autor lemosin. Puèi, en 1910, una segonda edicion nasquèt, elaborada per Pierre Lavaud que faguèt conéisser e apreciar la produccion d'aqueste trobador.

Òbras[modificar | Modificar lo còdi]

Son estadas servadas solament 17 composicions d'aqueste trobador. Arnaut daissèt de poemas erotics (que los manuscrits son gardats a la Bibliotèca Nacionala de França). Arnaut passa per èsser l’inventaire de la sextina, cap-d’òbra d’acrobacia literària plan adoptat a sa seguida. La sextina impausa que los sieis vers de cada coblada s'acaban per sieis rimas dispausadas alternativament segon la combinason 6-1-5-2-4-3. La setesma e darriera coblada, compausada de sonque tres vers, deu comportar los sieis mots clau del poema. N'en vaiquí un extrach:

Quand me soveni de la cambra Ont a mon dam sai que nulhs òm non intra Ans me son tots plus que fraire ni oncle, Non ai membre non fremisca, neis l'ongla Aicí com' fai l'enfant denant la verga Tal paur ai no'l siá tròp de l'arma Del cors li fos, non de l'arma E consentis m'a celat dins sa cambra ! Que plus me nafra'l còr que còps de verga Car lo sieus sers lai ont ilh es non de intra Tots temps serai amb lieis com' carns e ongla E non creirai chastic d'amic ni d'oncle