Abadiá Santa Maria de La Grassa
  | |||||||
| Donadas | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Tipe | Abadiá | ||||||
| Localizacion geografica | |||||||
| Estat | França | ||||||
| Division territoriala francesa | França metropolitana | ||||||
| Region francesa | Occitània | ||||||
| Departament | Aude | ||||||
| Arrondiment francés | Arrondiment de Carcassona | ||||||
| Canton francés | cantó de La Grassa (ca)  | ||||||
| Comuna francesa | La Grassa | ||||||
 | |||||||
| monument istoric catalogat (1923) monument istoric catalogat (1932) monument istoric catalogat (1958) monument seleccionat per la missió d'identificació de patrimoni immobiliari en perill (2020) (ca) | |||||||
| Plans | |||||||
 | |||||||
| Activitat | |||||||
| |||||||
| Site web | abbayedelagrasse.fr | ||||||
L'abadiá Santa Maria de La Grassa es una abadiá situada dins la comuna de La Grassa en Lengadòc.
Monastèri benedictin del sègle VIII fins a la Revolucion francesa, l'abadiá tornèt a la vida monastica en 2004 a la recrompa dels canonges regulars de la Maire de Dieu. L'abadiá es classificada al monuments istorics dempuèi lo 23 de julhèt de 1923[1].
Istòia
[modificar | Modificar lo còdi].jpg)
Lo monastèri primitiu, de data de fondacion desconeguda, tornèt èsser bastit per l’abat Nebridius en 779 en un luòc alara nomenat « Novalius ». La novèla abadiá recebèt la proteccion de Carlesmanhe a partir d'aquela data. Son aleujéncia aguèt un grand ròtle dins lo rai temporal e esperital de l'abadiá pendent lo sègle IX a XI. Sas possessions s’espandiguèron de l’Albigés fins a Saragossa. La carta data del 19 de genièr de 779 e es conservada als archius departementals d'Aude[2]. Un manuscrich titolat « La legenda de Filomena » de la primièra mitat del sègle XIII, que dos exemplars en latin e dos en lenga d'òc existisson encora ara, descriu la fondacion del monastèri, los miracles e la consecracion miraculosa de la glèisa[3],[4].
Dins los sègles XII e XIII, pendent la repression contra los Catars, los abats de Santa Maria joguèron un ròtle d’apasiment. Mercé a eles las ciutats de Besièrs e de Carcassona tornèron en patz amb lo rei e la Gleisa. Loís IX de França lor será reconeissent.
A partir del sègle XIII fins al XV, l'abadiá coneguèt un periòde de declin a causa de son tròp de riquessas puèi de la guèrra de Cent Ans. Una primièra reforma esperitala es alara introducha al sègle XIII per l'abat Augièr de Gogenx. La glèisa abadiala actuala se tornèt bastir e transformada per se protegir dels pilhards e de las atacas forastièras. De barris foguèron bastits al sègle XIV.
Al sègle XVI, lo primièr abat comendatari, Felip de Levís, evesque de Mirapeis, comencèt la construccion d’un grand cloquièr que demorèt inacabat a sa mòrt en 1537. Al sègle XVII, la vida religiosa rebiscolèt amb l'arribada a La Grassa de la reforma de Saint Maur en 1663.
Puèi, al sègle XVIII, l’evesque de Carcassona, Armand Bazin de Bezons, veguèt abat de La Grassa. Jol seu vam los monuments monastics foguèron ronovats e enriquits d’una cors d’onor, d’un bastit conventual e de clastras d'estil classic dins un bèl gres ocre rogenc. Aquela òbra dona a La Grassa l’originalitat d’èsser ara una de las raras abadiás de la region juxtapausant armoniosament de partidas medievalas e classicas. Just abans la Revolucion, l'abadiá gausisiá dels servicis d'un organista[5] e d'una sèrp encargada d'acompanhar lo cant plan dels monges[6].
En 1792, malgrat l’oposicion dels abitants de La Grassa, l’Estat raubèt los bastits e caçèt los monges. Mas aquó provoquèt una degradacion de l'abadiá. L’edifici foguèt pilhat e vendut en dos lòts separats. Aqules lòts foguèron comprats per la familha Berlioz per partida mai pichona, e las familha Sarrail e Gout de Bize per la granda[7]. Aquela separacion demora fins ara.
La partida granda
[modificar | Modificar lo còdi]Seviguèt d'espital militar e de casèrna dels gendarmas fins a 1880[8], puèi quatre religiosas de la congregacion de las filhas de Nòstra Dama de las Sèt Dolors s’installèron dins la partida mai granda de l’abadia[9]. Après dos ans de trabalh, un ostal de retirada i fuguèt inaugurada en 1896 e una ceremonia marquèt la novèla obertura al culte de la glèisa amb l'evesque de Carcassona, monsenhor Billard. Per manca de vocacions, l'ospici de las religiosas a La Grassa tanquèt en 1976.
En 1979, la Comunautat de la Teofania comprèt la partida granda. Faguèt de grandas òbras per lotjar la comunautat. L'associacion foguèt fin finala dissolguda en 1991 e l'abadiá mesa en venta.
Après quelquas annadas d'abandon, la familha Pregizer compra los bastits en 1995 e comencèt, jos la man dels monuments istorics, d'importantas òbras. Totas las parets bastidas amb los sègles son casudas e fan pareisser l'esplendida arquitectura d'origina del palais abadial. Al meteis temps, l'estudi prealable realizat amb la DRAC, es l'escasença de far un relevat coma jamai se faguèt que permet d'examinar pel primièr còp la vista arquitectonica del monument e pausa las basas d'un plan de restauracion[10]. Per balhar l'abadiá a sa foncion d'origina, la familha Pregizer decidiguèt de vendre lo bastit a una comunautat de canonges jos la règla de sant Augustin.
En 2004, aquela comunautat dels canonges regulars de la Maire de Dieu acqueriguèt los bastits[11] amb lo sosten de Monsenhor Jacques Despierre, alara evesque de Carcassona.
La partida pichona
[modificar | Modificar lo còdi]S'agís de la partida medievala en cors de restauracion. L’orfelinat de las òbras socialas dels Medalhats militars ocupa aquela partida de l’edifici, dempuèi lo començament del sègle XX. La vila de La Grassa la comprèt en 1981. Depuèi 2004 es la proprietat du Conselh general d'Aude que permet la visita dempuèi 2007.
La comunautat dels camonges
[modificar | Modificar lo còdi]
La comunauta dels canonges regulars de la Maire de Dieu foguèt fondada pel paire Wladimir, primièr paire abat de la comunautat, a Gap. En 2004, mudèt cap a La Grassa. Lo 3 de novembre de 2006 lo segond abat de la comunautat, lo paire Emmanuel Marie de Saint-Jean, 60n abat de l'abadiá de La Grasse, recebèt de las mans de Monsenhor André Fort, evesque d'Orleans, los insignes de sa carga : la Crossa, la Mitra e l'Anèl.
Dins l'abadiá viu donc la comunautat dels canonges regulars de la Maire de Dieu. Aqueles son de religioses, en majoritat prèires, vivent en comunautat jos la règla de sant Augustin, ligats a un monastèri o a una glèisa. Aqueles prèires vòdan lor vida a la liturgia e a l’apostolat. Aquò fa donc un triptic : vida comuna, vida contemplativa e vida apostolica.
Aqueles òmes vivent integralament la realitat de la consecracion comunautària e personala a la Verge Maria.
Lo « Te Deum per La Grassa »
[modificar | Modificar lo còdi]Las òbras de renovacion de l'abadiá avent costat fòrça argent, una jova compositritz, Jeanne Barbey, decidiguèt de far ajuda en escrivent un « Te Deum ». Aquela òbra, jogada pel primièr còp lo 15 de genièr de 2006 dins la glèisa de Sant Eugèni e Santa Ceselha de París en preséncia de mai 1 500 personas, coneguèt un grand succés, e contribuís atal a desvelopar lo rai de l'abadiá.
Bibliografia (fr)
[modificar | Modificar lo còdi]- Marcel Durliat, Daniel Drocourt - L'Abbaye de Lagrasse - pp.104-124, in Congrès archéologique de France. 131e session. Pays de l'Aude. 1973 - Société Française d'Archéologie - París - 1973
- Bruno Tollon - L'Abbaye de Lagrasse aux XVIIe et XVIIIe siècles - pp.125-129, in Congrès archéologique de France. 131e session. Pays de l'Aude. 1973 - Société Française d'Archéologie - París - 1973
- Collectif, dir. A.S.M.V.A.L. - L'Abbaye de Lagrasse - Mille ans de sculptures - Nouvelles Presses du Languedoc - Sètes - 2008
- Collectif, dir. A.S.M.V.A.L. - Auger de Gogenx (1279-1309), dans Les Cahiers de Lagrasse 1 - Nouvelles Presses du Languedoc - Sètes - 2010
Notas e referéncias
[modificar | Modificar lo còdi]- ↑ Modèl:Base Mérimée
- ↑ Magnou-Mortier : Recueil des chartes de l'abbaye de la Grasse, tome I, 77-1119, 1996, pp. 3-4.
- ↑ lagrasse.fr.
- ↑ emile.simonnet.free.fr.
- ↑ (fr)LASSALE, Louis (1746-ap.1791) Basa Musefrem
- ↑ (fr)http://philidor.cmbv.fr/ark:/13681/1hdkx5xyrvgnzebqi6j6/not-435637v ROUCH, Guillaume (1749-ap.1799)] Basa Musefrem
- ↑ ADA: 1V 193.
- ↑ ADA: 4N78 : Letra del ministèri de l'interior.
- ↑ ADA : 82J 42: Las monjas comprèron la proprietat a la familha Gout de Bize.
- ↑ (fr)Étude historique de l'Abbaye de Lagrasse, B. Chédozeau. 2003.
- ↑ La visita es possibla (paganta).