Solipsisme

Lo solipsisme (del latin solus, sol e ipse, esper se) consistís a pensar que solament existís lo ieu e que tot lo rèsta, inclusent lo monde exterior o lo sensible, son d'emanacions mentalas d'aquel ieu. Es una manifestacion extrèma de l'idealisme e afirma que, en podent pas èsser segur de la realitat del que l'entorna, la persona solament se pòt fisar a sa pròpria pensada (coma lo cogito ergo sum de Descartes). Pel principi del Rasor d'Occam, l'explicacion pus simpla es aquela que evita de multiplicar los concèptes sens necessitat es la mai valida e alara se unicament es fisabla la pròpria existéncia, cal pas pensar que i aja res d'extèrne, tot es una pura projeccion del cervèl, coma un miratge o un sòmi (contunhant atal lo subjècte barròc). Los autres, lo còrs, tot aquò qu'es en relacion amb l'espaci e lo temps son puras pensadas que lo subjècte considèra, quand lo recep, coma reals.

I a pas cap de filosofia que se fonda sul solipsisme estricte, totes los pensadors admeton un minimum de realitat exteriora, que supausa l'objècte de la reflexion.