Rossargue (omonimia)
Rossargue o Rossarga (mist. Roussargue[1] o Roussargo[2]; fr. Roussargue) es un toponime occitan que pòt significar:
- Rossargue, un planastèu (548 m)[3] ò una montanha de la cadena de Santa Bauma,[1] entre lei comunas de Ròcavaira, Gèmas, e Auriòu.[4] Plusors luòcs dins son entorn tènon lo meteis nom.
- La Tèsta de Rossargue,[1][5] cima (700 m[nt 1]) de la precedenta.[5]
- Lo Còl de Rossargue (727 m)[nt 2], desservida per la rota D2[3][5].
Nòtas e referéncias
[modificar | Modificar lo còdi]Nòtas
[modificar | Modificar lo còdi]- Rossargue apareis jos lo nom de Roacanicum en 1001.[7]
- Dins la Carta de Cassini, Roussargue apareis coma una abitacion dins la vau au nòrd-nòrd-èst de la montanha; dins la Carta d'Estat Major, l'abitacion apareis jos lo nom de Gd. Roussargue e la cima oèst (evidentament la mai nauta au sègle XIX) jos lo nom Tête de Roussargue. Lei Mapas 1950 mòstran l'abitacion jos lo nom Roussargue, la cima oèst jos lo nom Tête de Roussargue, e que la cima èst es devengut la mai nauta que l'oèst (coma uèi [2024]).
- ↑ La mapa d'Estat Major ditz que la nautor èra 860 ò 848 m (cimas oèst e èst); lei Mapas deis annadas 50 dison 706 e 749 respectivament; lei fònts modèrnas (2024) dison 700 m e ~750 m. Sembla que "La Tèsta de Rossargue" referís a la cima oèst; sabi (Utilizaire:Briantin de Montrei) pas que s'apela la cima orientala.
- ↑ 727 m segon la mapa IGN, 728 m sego la Revue de Provence d'1899.
Referéncias
[modificar | Modificar lo còdi]- ↑ 1,0 1,1 et 1,2 Mistral, Frederic (1878–1886). Lou Tresor dóu Felibrige (TDF). Rafèla d'Arle: Cultura Provençala e Meridionala.
- ↑ Publicacions mistralencas: [1] e [2]
- ↑ 3,0 3,1 et 3,2 (1899) Revue de Provence. 1, p. 11-12, 21 e 101.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 et 4,3 Base Adresse Nationale
- ↑ 5,0 5,1 5,2 et 5,3 (Lei mapas de Cassini, d'Estat Major, e deis annadas 1950 (en linha a GéoPortail)
- ↑ Enquèsta a Miquèu Arnaud, president de l'IEO Provença: "i a dos mainatges: lo Gròs Rossarga e lo Pichon Rossarga". Enquèsta per ~~~~
- ↑ Ernèst Negre «Le suffixe anicum en pays d’oc», p. 17-32.
