Ressonància magnetica nucleara
La Ressonància magnetica nucleara (o RMN) es un fenomèn fisic descrich pel primièr còp en 1946 per Felix Bloch e Edward Mills Purcell, que recebèron lo Prèmi Nobel de Fisica per aquela descobèrta en 1952. La RMN se basa sus l'interaccion entre :
- 1) lo nuclèu atomic jos l'influéncia d'un camp magnetic extèrne e,
- 2) un camp electromagnetic d'una frequéncia determinada.
La mesura de la radiacion absorbida e emesa per los nuclèus atomics informa sus lors proprietats magneticas. La RMN se pòt utilizar sonque amb de nuclèus amb moment magnetic diferent de zèro. Aquò vòl dire d'atòms amb un nombre entièr de protons e de neutrons, coma 1H, 2H, 13C, 15N, 31P, 19F. Lo camp magnetic extèrne fa que i a de pichonas diferéncias energeticas entre aqueles estats. Se lo camp electromagnetic a la frequéncia adequada, un nuclèu pòt absorbir un foton e passar dins un estat d'energia pus elevat; quand aquel nuclèu se relaxa, emet tanben un foton. La RMN s'utiliza coma instrument espectroscopic per obténer de donadas fisicas e quimicas de produches quimics. En practica, es la RMN sus los atòms d'idrogèn o de carbòni qu'a mai d'importància, perque aqueles atòms se tròban presents dins la majoritat de las moleculas, almens las organicas (malgrat que lo 13C es pas l'isotòp mai abondant, n'i a una proporcion pro elevada dins quina mòstra que siá). Lo principi basic es que, e mai las proprietats magneticas de cada atòm dependan principalament de la composicion de son nuclèu (nombre de protons e de neutrons), l'ambient a l'entorn d'aquel atòm i a tanben un efècte. Aiçò fa possible que cada atòm (o grop d'atòms equivalents) d'una molecula done un senhal diferent dins l'espèctre RMN. Aquesta tecnica es fòrça utila en imatjariá medicala (dab lo nom d'IRM) mas tanben en biologia estructurala per determinar l'estructura de pichonas proteïna.