Maissemin Isnard

Maissemin Isnard
Foncions
President de la Convencion Nacionala
16 – 30 de mai 1793
Deputat dau Var
1791 – 1797
Biografia
Data de naissença	24 de febrier 1758
Data de decès	12 de març 1825
Nacionalitat	francesa
Partit politic	Girondins
Profession	Òme politic, revolucionari, entrepreneire, marchand

Onorat Maissemin Isnard, coneissut coma Maissemin Isnard (24 de febrier 1758, Grassa | 12 de març 1825, tanben a Grassa) es un negociant e un òme politic de la Revolucion francesa, dau Premier Empèri e de la Restauracion.

Merchand e perfumaire sota l'Ancian Regime, es elegit deputat en 1791 a l'Assemblada nacionala legislativa. Elegit un autre còp en 1792, a la Convencion nacionala, s'aponde au grop dei Girondins que n'en vèn un dei menaires. Après lei jornadas dei 31 de mai e 2 de junh 1793 que se li opausa fortament, se mete a l'escondut e se sauva de la repression dei Montanhards. Après lo 9 de termidòr, recobra sa plaça de deputat e aderís a la politica reaccionària. Es mai elegit au Consèu dei Cinc-Cents, mai lo quita en l'an VI (1797). S'entòrna puei a Grassa e contùnia seis activitats de negociant. Es fach baron d'Empèri en 1813 e rescòntra ges de problèma au retorn dei Borbons en 1814 e 1815.

Biografia

Liames familhaus

Es lo segond fiu de Meissemin Isnard (1731-1799) e d'Anna Teresa Fanton, cosina dei Fanton d'Andon. Es lo felen (per son paire) de Jacme Isnard, marchand curador, qu'èra senhor de Dos-Fraires e d'Esclapon, e de Clara Cormes, ambedos venent d'ancianei familhas de la borgesiá grassenca.

Sa sòrre Francesa (1722-1805) es la frema d'Antòni Cort (an mai que d'un enfant : Onorat, Miquèu e Josèp Cort d'Esclapon e de Fontmichèu). Sa neboda, Maria Margarida Justina Isnard, se mardida en 1801 amb Claudi-Maria Cormes (1770-1865).

Eu se marida en 1778 amb Magdalena Clerion. An un fiu, Joan-Jacme (1784-1845), baron Isnard, recebeire particulier dei finanças, que se marida en 1813 amb Eugènia-Gabrièla Luce, filha dau banquier Onorat-Francés Luce.

Son felen Josèp-Onorat (1817-1898) es confirmat dins lo titre de baron Isnard per letras patentas dau 7 de setembre 1864.

Autras informacions

Meissemin Isnard sòrte de la borgesiá marchanda. Es marchand-perfumaire, puei fonda una fabrica de seda e de sabon a Grassa.

Après un lòng camin espirituau començat en 1793, retròba la fe catolica qu'aviá perduda despuèi qu'èra pichon. En 1802, publica lo tratat De l'immortalitat de l'arma, ont expausa leis etapas de son retorn a la fe.

Mòre a Grassa en 1825.

Carrièra politica

Temps de la Revolucion

Mandat a la Legislativa

En mai de 1789, les Estats-generaus convocats per Louis XVI l'an d'avans s'acampan a Versalhas e se constituïsson en Assemblada nacionala constituanta lo 17 de junh. S'abolís lei privilègis e lei lèis feudalas la nuech dau 4 d'aost 1789 e se proclama la Declaracion dei drechs de l'Òme e dau Ciutadan lo 26 d'aost, que puis signée par le roi sous la pression de la manifestation des femmes le 5 octobre.

En setembre de 1791, es elegit deputat dau despartament dau Var, lo quatren de uèch, a l'Assemblada nacionala legislativa. Li trèva la Societat deis Amics de la Constitucion, tanben dicha lo club dei Jacobins, que n'assegura lo secretariat a la fin d'octòbre d'aquela annada, puei la presidéncia a la debuta dau mes de desembre.

Isnard se fai amb Jacques-Pierre Brissot. Tre la debuta de son mandat, demanda que se fòrabandigue de França lei preires réfractaires, e que se bote en acusacion lei fraires dau rei, lo còmte de Provença e lo còmte d'Artés. Vota per l'acusacion de Bertrand de Molleville, lo ministre de la Marina, de Valdec de Lessart, lo ministre deis Afaires forestiers, e dau marqués de Lafayette. Après la cabussada de la monarquia lo 10 d'aost 1792, sostèn lei nominacions de Clavière, de Roland, et de Servan au Consèu executiu provisòri.

Mandat a la Convencion

En setembre de 1792, Isnard es mai elegit deputat dau Var a la Convencion nacionala. Tre lo 21, quand se duerbe la session parlamenària, s'abolís oficialament la monarquia e l'endeman se proclama « l'an I de la Republica ». Tre la debuta de son mandat, amb Aubry e Espinassy, tanben girondins, es mandat en mission a Perpinhan. Anoncion la presa de Sospèu per lo generau d'Anselme en novembre.

Isnard a son sèti sus lei bancs de la Gironda, que defènde la proprietat privada e lo restabliment de l'òrdre còntra l'influéncia de la Comuna solevada de París. Dins lo procès de Loís XVI, vota per la mòrt, e rebuta l'apelada au pòple e la sosta a l'execucion, se destacant de Brissot que vota per aquelei dòs mesuras. A la fin de març, Isnard es elegit membre dau Comitat de Defensa Generala. A la debuta d'abriu de 1793, per respòndre a la desfacha de Neerwinden e au traïment de Dumouriez, amb Barère, Danton, Mathieu e Thuriot, se li encarga d'escriure un projèct de creacion de Comitat de Salut public, e n'en fai lo rapòrt eu tanben, mai es pasmens pas elegit au Comitat. Vota còntra l'acusacion de Jean-Paul Marat, e declara que li èra favorable mai qu'a « paur d'èstre [eu-meme] la victima d'una intriga ». Marat lo denóncia pasmens un mes après dins son journau coma membre de la « faccion deis òmes d’Estat ».

Lo 16 de mai 1793, Isnard vèn lo president de la Convencion, en batent lo candidat montanhard, Thuriot. Sa presidéncia es particulierament agitada : dins la sesilha dau 25, respònde a la deputacion de la Comuna venguda per protestar còntra l'arrestacion d'Hébert qu'aviá ordonat la Comission dei Dotze que « foguèsse embrutida la Convencion, lo foguèsse per una d'aqueleis revòutas que sensa relambi se renovèlan despuèi lo 10 de març, [...] París seriá avalida » e que « pron lèu se cercariá sus lei ribas de Sena se París a agut existit » ; dins la sesilha dau 27, provoca la colèra de la deputacion de la seccion de la Ciutat venguda per reclamar la liberacion de son president e la supression de la Comission dei Dotze, e deu, sota la pression de la Montanha e dei tribunas, laissar la presidéncia a Boyer-Fonfrède. Vota per lo restabliment de la Comission abolida aqueu jorn. Après lei jornadas dau 31 de mai e dau 2 de junh, lei seccionaris demandan l'arrestacion d'Isnard que decida de se suspendre de sei fonccions d'espereu. Es pas arrestat mai obligat a restar dins la capitala. Es acusat davant lo tribunau revolucionari lo 3 d'octòbre 1793 après lo rapòrt d'Amar au nom dau Comitat de Seguretat generala, mai escapa au decrèt e s'escònde amb d'Espinassy, qu'es tanben recercat.

L'enseguida còntra lei deputats fòralèi s'arrèstan en frimari de l'an II (desembre de 1794) e son restablits dins sa carga en ventós de l'an III (març de 1795). De retorn a la Convencion, Isnard aderís a la politica termidoriana e denóncia leis ancians membres dau Comitat de Salut public. Ataca Robert Lindet que defènde lo 31 de mai e lo 2 de junh. Isnard es mandat en mission dins lei despartaments dei Aups-Bassas e dei Bocas-de-Ròse entre floriau de l'an III (mai de 1795) e vendemiari de l'an IV (octòbre de 1795). Dau temps de sa mission, cauciona lo chaple dei jacobins de Marselha empresonats au fòrt Sant-Joan. Capita de se defendre còntra leis acusacions de reialisme que li son fachas.

Dau Directòri a la Restauracion (1795-1825)

Temps dau Directòri (1795-1799)

Lo 13 d'octòbre 1795, Isnard es mai elegit deputat au Consèu dei Cinc-Cents per lo despartament dau Var. Li a son sèti amb la drecha reaccionària, pròcha dau reialisme. Gaire après aquela eleccion, es denonciat coma un dei responsables de la Terror blancha, e respòsta en atacan lei jacobins.

Se fai pas gaire remarcar dau temps qu'aquela legislatura e laissa sa carga en 1797. Fai puei partida de l'administracion de son despartament.

Epòca napoleoniana e Restauracion (1799-1825)

Rejonhe sensa problèma lo camp de Napoleon Bonaparte, que lo fai baron d'Empèri en 1813. En 1814, après l'abdicacion de l'emperaire, rejonhe lo camp de Loís XVIII. Dau temps dei Cent-Jorns, sostèn l'emperaire. Es pasmens pas inquietat quora lei Borbons s'entòrnan après Waterloo, mai a plus ges de ròtle politic. Lo còmte de Fortia de Piles cònta que, cada annada, lo 21 de janvier, Maissemin Isnard anava pregar sus la plaça de la Concòrdia, ont Loís XVI èra estat executat. Aqueu remòrs ostentatòri li auriá evitat, coma regicidi, d'èstre castigat a la Restauracion.

Ostau Isnard.

Fachs e fachas

L'istorian Marcel Dorigny escriu : « Dedins la Gironda, Isnard aviá encarnat la tendéncia venent dei mitans modèstes, enrichida per una activitat ligada directament a la vida economica e que voliá consacrar la legitimitat d'aquela escalada sociala amb una legislacion liberala e conservatritz de l'òrdre sociau nòu ».

Se tròba a Grassa una avenguda e d'escaliers Maissemin-Isnard. Li a tanben un ostau bastit per Maissemin Isnard sus la plaça deis Ieras, en vila vièlha.

Bibliografia

• BOYER, Raymond, GAYRARD, Pierre & FABRE, Régis. Draguignan, 2000 ans d'histoire. (2001). Editions de l'Aube.
• TISSOT, Pierre-François. Histoire complète de la Révolution française. (1835). Paris, Silvestre.
• ROBERT, Adolphe & COUGNY, Gaston. « Maximin Isnard ». Dictionnaire des parlementaires français. BOURLOTON, Edgar. (1889-1891).
• TULARD, Jean, FAYARD, Jean-François & FIERRO, Alfred. Histoire et dictionnaire de la Révolution française : 1789-1799. (1987). Paris, Robert Laffont, coll. « Bouquins », p. 892-893.
• Marcel Dorigny, Isnard Henri Maximin (sic), p. 583-584 in Albert Soboul, Dictionnaire historique de la Révolution française, Paris, Presses Universitaires de France, 1989, réédition collection « Quadrige », 2005, 1132 p.