Cytisus scoparius

	Sus d'autres projècte de Wikimedia:
Commons	Commons (Galariá)
Commons	Commons (Categoria) Modèl:Commonscat/categories
Wikispecies	Wikispecies

Cytisus scoparius

Ginèsta.

Classificacion
Règne	Plantae
Sosrègne	Tracheobionta
Division	Magnoliophyta
Classa	Magnoliopsida
Sosclassa	Rosidae
Òrdre	Fabales
Familha	Fabaceae
Genre	Cytisus

Nom binominal

Cytisus scoparius
(L.) Link, 1822

Classificacion filogenetica

Classificacion filogenetica
Òrdre	Fabales
Familha	Fabaceae
Sosfamilha	Faboideae

Estatut de conservacion UICN

( LC )
LC : Preocupacion menora
France

La ginèsta (var. : genèsta, genèst; gèsta, nhesta) (Cytisus scoparius) es un arbust perenne, leguminós, de la familha de las Fabacèas. Cytisus scoparius demòra dins una granda partida d'Euròpa, de la peninsula Iberica fins al Reialme Unit e l'Asia occidentala.

Distribucion e ecologia

Distribucion mondiala

S'encontra dins una granda part d'Euròpa, en Asia occidentala e fins a las Illas Britanicas e al sud d'Escandinàvia, a l'èst en Polonha e Romania. Es fòrça espandit dins la peninsula Iberica, fins a las Islas Canarias.

Abitat

Aima los luòcs assolelhats, las tèrras secas e sablosas entre 200 e 2000 mètres d'altitud ; buta per las clarièras de sòl fresc e mai o mens prigond, en marge del camins, coloniza especialament las talhadas rasas après lo passatge dels boscassièrs. Al sud creis solament dins las montanhas, mas al nòrd se tròba fins al nivèl de la mar. Dins los luòcs en defòra de sa zona de reparticion es una espècia invasiva.^[1]

Descripcion

Classificacion de Raunkjaer: Nanofanerofits, an los borrons persistents situats a mens de 2 m de nautor.
Pòrt e de dimensions : La ginèsta es un arbust qu'a una nautor de 1 a 3m, rarament 4m. Las brancas principalas an un diàmetre qu'oscilla d'entre 5 a 10cm. Es un arbust fòrça ramificat del pòrt en colomna, de las tijas verdas angulosas, de las pichonas fuèlhas superioras, simplas, sessilas e lanceoladas o compausadas e trifoliadas, mesurant entre 5 a 15mm de longor.
Organs vegetatius: Presenta una raiç axonomorfa que coma en çò de las autras fabacèas, permeton d'enriquir lo sòl per fixacion de l'azòt.

La tija es lenhosa amb d'emergéncias espinosas. Produtz nombrosas brancas longas e primas, verdas, resistentas e fòrça flexiblas. Aquelas brancas se dispausan en forma de faisses sarrats.

Morfologia: Las fuèlhas an una forma del limbe entre elliptica e oblonga, una poncha aguda de la basa atenuada. La division del marge, s'agissent de fuèlhas compausadas (normalament), son trifoliadas, e en prenent en compte una sola fuèlha, a una division del marge entièra e nervadura pennada. An una textura erbacèa e una disposicion alternada sus la tija. De mai, presenta un indument pubescent. Dels dos costats de la basa del peciòl i a d'estipuls, apendises generalament folliats. Presenta una carena corbada, subfalcifòrma e de brancas assimiladoiras fòrtament estriadas.
Organs reproductors:

La ginèsta atenh sa maturitat sexuala a l’edat de tres ans. La florason, amb una produccion de flors fòrça importanta, se debana entre fin avril e debuta de julhet. Se cobrís alara entièrament d'una multitud de flors jaunas, de 15 a 20 mm de larg e de 20 a 30 mm de longor, que daissan lèu lèu veire las estaminas. La flor d'estructura complèxa e deprovesida de nectar es pollinizada pels bordons^[2]. Es tancada entrò que siá visitada per l'insècte puèi demòra dobèrta.

A la fin de l'estiu, las dòlças oblongas, de 2 à 3 cm de long, 8 mm de larg e 2 a 3 mm d'espessor, venon negras, espetan amb un bruch sèc e espandisson las granas (entre 5 et 6 granas per gousse) a l'entorn de la planta maire, siá entre 1 060 e 5 000 granas per adult. Aquela produccion importanta de granas, associada a un creis rapid, explica lo poder colonizator de la ginèsta que mena à un apauriment de la diversitat vegetala per competicion espaciala e temporala^[3]. L’introduccion d’erbivòrs especializats permet de rompre lo processus invasiu^[4]^,^[5].

Detalh de las inflorescéncias.
Flors
Gòlça jova de ginèsta.
Fruch madur.

Farmacologia

Dròga

S'utiliza principalament la sommitat aeriana. Se pòt emplegar la dròga polvorizada, per infusions, extrach de fluid, tinturas.

Composicion quimica

Alcaloides quinolizidinics (0.5-1,6%), principalament esparteïna, 11-12-desidro-esparteina, 17-oxo-esparteina, lupanina, alfa-isoesparteina.
Aminas. Tiramina (0.13-2% a las flors), epinina, dopamina.
Flavonoides. Espirasòsid, isoquercitrina, escoparina.
Isoflavonoides. Genisteia, sarotamnoid.

Comencèt a s'utilizar en medecina per la proprietat diüretica de las flors, per tractar l'idropesia, los edemas e las obstruccions de la melsa e del fetge. Mas, en mai de las siás vertuts diüreticas degudas a la riquesa en flavonoids de las flors, la siá aplicacion principala es l'obtencion de l'alcaloide esparteïna, qu'a una accion indirecta sul còr. L'esparteïna es un anti-aritmic e cardiotonic. Es tanben un estimulant de las fibres de l'uterus (accion ocitocica) e dins los cases d'ipotension arteriala, ten d'efièches ipertensors.

Toxicitat

La planta conten d'amines (tiramina, dopamina), de flavonoïdes (genetoside, spiracoside e scoparoside, entre autres) e d'alcaloides. Entre los alcaloides (una vintena en totala) i a l'esparteïna, majoritària dins las brancas, e la lupanina majoritària dins las granas, mas tanben l'ammodendrina e l'hidroxilupanina.

S'utilizava tradicionalament la flor coma diüretic e pel tractament dels problèmas circulatòris (la preséncia de flavonoides explica aquel usatge). Las brancas son culhidas per n'extraire l'esparteïna pels besonhs de l'industria farmaceutica. Aquel alcaloide ten divèrsas proprietats farmacologicas: a un efièch regulador suls intervals cardiacs (de fach, sostratz lo còr de l'influéncia del sistèma nerviós vegetatiu), es doncas, indicat pel tractament de l'eretisme cardiac. Per la siá activitat ocitocica (aumenta las contraccions de l'uterus), se pòt emplegar, jos fòrma injectable, per provocar la jasilha (es un abortiu potencial, doncas, es contraindicat dins lo cas de grossessa). De la meteissa manièra, serà contraindicat en cases d'ipertension arteriala, a causa de la leugièra activitat ipertonica.

Administracion

Cal prendre precaucions, a d'efièches segondaris. Infusion (Flors): metre una culhierada de cafè de dròga triturada finament amb aiga bolhent. Daissar en infusióin pendent unas 10 minutas e filtrar.

Utilizacions

Foguèt utilizat per la fabricacion d'escobas (d'ont lo sieu nom) dins tot l'oèst de França. Dins lo Naut Lengadòc en Losera e en Ardecha servissiá de cobèrta per las clujadas de jaças o de bòrias.

Referéncias

↑ The Cultural history of plants, 2005. ISBN 0415927463.
↑ Does size matter? Bumblebee behaviour and the pollination of Cytisus scoparius L.
↑ La lande, ressource pastorale, guide technique, 2010, p.10
↑ G. Béchet, R. Baumont, M. Petit, « Ingestion du genêt à balai (Cytisus scoparius) par les brebis », Rencontres autour des Recherches sur les Ruminants, n^o 9,‎ 2002, p. 406
↑ D. Magda, M. Meuret, L. Hazard, C. Agreil, « Répondre à une politique de conservation de la biodiversité. Le pâturage des brebis pour la maîtrise des landes à genêts », FaçSADe, n^o 1-4,‎ 2001, p. 1-4

Bibliografia

Berdonces, Josep Lluís. Gran enciclopedia de las plantas medicinales: el dioscórides del tercer milenio. Ed. Tikal. Madrid, 1998. ISBN 843058496X.
Bolòs, Oriol; Vigo, Josep. Flora dels Països Catalans. Ed. Barcino. Barcelona, 1984. ISBN 9788472265974.
Bruneton, J. Plantas tóxicas: vegetales peligrosos para el hombre y los animales. Editorial Acribia. Zaragoza., 2000. ISBN 9788420009353.
Font i Quer, Pius; Bolòs, Oriol de. Iniciació a la botànica. 2a. edició. Fontalba, 1979. ISBN 84-85530-08-X.
LÓPEZ GONZÁLEZ, Ginés A. Guía De los árboles y arbustos de la Peninsula Ibérica y Baleares, 2a ed. Ed. Mundi- Prensa. Madrid.
PAHLOW, M. Grand manual de plantas medicinales. León: Ed. Everest.
UNITAT DE BOTANICA.FACULTAT DE FARMACIA. Botanica Farmaceutica. Ensenhament de Farmacia. Tèxtes d'ensenhament.(Practicas). Barcelona: Ed. UB, 2008.

Ligams extèrnes

[1] The Cultural history of plants, 2005. ISBN 0415927463.

[2] Does size matter? Bumblebee behaviour and the pollination of Cytisus scoparius L.

[3] La lande, ressource pastorale, guide technique, 2010, p.10

[4] G. Béchet, R. Baumont, M. Petit, « Ingestion du genêt à balai (Cytisus scoparius) par les brebis », Rencontres autour des Recherches sur les Ruminants, n^o 9,‎ 2002, p. 406

[5] D. Magda, M. Meuret, L. Hazard, C. Agreil, « Répondre à une politique de conservation de la biodiversité. Le pâturage des brebis pour la maîtrise des landes à genêts », FaçSADe, n^o 1-4,‎ 2001, p. 1-4

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]