Grandas Esperanças

Grandas Esperança es lo tretzen roman de Charles Dickens e son penultim acabat, que descriu una educacion d’un orfanèl nomenat Pip (un roman d’aprendissatge). Es lo segond roman de Dickens, après David Copperfield, a èsser contat en entièr a la primièra persona. Lo roman foguèt publicat jos forma de seria dins lo jornal setmanièr de Dickens All the Year Round, del 1èr de Decembre de 1860 a August de 1861. En October de 1861, Chapman and Hall publiquèt lo roman en tres volums.

Lo roman se debana dins lo Kent e Londres al començament de mitat del sègle XIX e conten unas de las scènas mai celèbras de Dickens, comença dins un cementèri, ont lo jove Pip es acostat pel condemnat escapat Abel Magwitch. Grandas Esperanças es plen d’imatges extrèms—pauretat, naus preson e cadenas, e luta a mòrt—e es compausat d’un ensems colorat de personatges que dintrèron dins la cultura populara. I a per exemple l’excentrica Mla Havisham, la bèla mas freja Estella, e Joe, lo simple e brave fabre. Los tèmas de Dickens inclusisson de tèmas coma riquesa e pauretat, amor e rebut, e l’eventual trionf del ben sul mal. Grandas Esperanças, que venguèt popular que siá pels lectors o las criticas literàrias, foguèt traduch dins un fum lengas e adaptat plan sovent dins diferents mèdia.

Dempuèi sa sortida, lo roman recebèt un laus gaireben universal. Quitament se lo contemporanèu de Dickens Thomas Carlyle i fa referéncia lo denigrant coma "non sens de Pip", pasmens reagissiá a cada novèl episòdi amb cacalàs^[1] Mai tard, George Bernard Shaw faguèt lo laus del roman coma "Tot entièr e de contunh veridic."^[2] Pendent la publicacion en seria, Dickens agradava la responsa del public a las Grandas Esperanças e de sas vendas; quand l’intriga primièr li venguèt a la ment, la momenèt "una idèa excellenta, novèla e grotèsca."

Intriga

La velha de Nadal, vèrs 1812, Pip, un orfanèl de set ans d’edat gaireben, encontra per escasença un presonièr escapat dins lo vilatge, alara que visitava las tombas de sos paires, fraires e sòrres. Lo condemnat espaura Pip. Èra a panar de noiritura e d’esplechs a da sòrre (qu’ela es de caractèr plan trampa) e del marit d’ele (plan amable el), lo Joe Gargery, un fabre, qu’aviá aculhit l’orfanèl. D’ora lo matin de Nadal, Pip tourna amb una lima, una còca, e de brandy, pasmens se crentava d’èsser castigat.

Pendent lo sopar de Nadal aquesta vèspre, al moment ont lo panatòri de Pip es al punt d’èsser descobèrt, de soldats arriban e demandan a Joe de remendar de cadenas. Joe e Pip los acompanhan alara que tornan prene lo condemnat, que se pelejavan amb un autre condemnat escapt. lo premièr condemnat avoa aver panat de manjar a la fabrega, disculpant Pip.

Passan unas annadas. M^la Havisham, una filha celibatària rica e solitària, qu’aviá estat rebutada a l’altar e que de contunh pòrta sos vestits de nòça viu dins lo desanat Ostal Satis. Demanda a la S^ra Pumblechook, una relacion dels Gargerys, d’encontrar un dròlle per la visitar. Pip visita M^la Havisham e s’enamora d’Estella, sa filha adoptiva. Estella demora alunhada e ostila a Pip, çò que Mla Havisham encoratja. Pip visita M^la Havisham sovent, fins a qu’el atenga l’edat per venir aprendís.

Joe acompanha Pip per la darrièra vista quand dona ela l’argent per que Pip venga aprendís fabre. L’assitant borrut de Joe, Dolge Orlick, es gelós de Pip e aima pas S^ra Joe. Alara que Pip e Joe son luènh de l’ostal, S^ra Joe es brutalizada, demorant incapabla de parlar o de trabalhar. Orlick es suspectat de l’ataca. Sra Joe ven bontosa, mas de cervèl damtjat, après l’ataca. L’anciana camarada d’escòla Biddy se jonh a l’ostal per prene sonh d’ela.

Miss Havisham amb Estella e Pip. Art per H. M. Brock

Après quatre ans d’aprendissatge, S^r Jaggers, òme de lei, l’informa que recebèt d’argent d’un mecèn anomim, li permetent de venir gentilòme. Pip deu anar a Londres, mas pensant que M^la Havisham es benefaitritz, li fa una vista.

Pip s’installa a Londres a Barnard's Inn amb Herbert Pocket, lo filh de son tutor, Matthew Pocket, qu’es lo cosin de M^la Havisham. Herbert e Pip s’èran ja encontrats a l’Ostal Satis, ont Herbert aviá estat rebutat coma camarada d’Estella. Conta a Pip cossí Mla Havisham foguèt escrocada e abandonada per son promés. Pip encontra sos companhs, Bentley Drummle, rufe filh d’una familha nòbla rica, e Startop, qu’es agradiu. Jaggers provesís l’argent que Pip a besonh.

Quand Joe visita Pip a Barnard's Inn, Pip a vegonha d’el. Joe transmet lo messatge de M^la Havisham qu’Estella serà a l’Ostal Satis per una visita. Pip i torna per encotrar Estella e es encoratjat per M^la Havisham, mas evita de visitar Joe. Es inquiet de veire Orlick ara al servici de M^la Havisham. Fa part de sas crenchas a Jaggers, que promés de sacar Orlick. De retorn a Londres, Pip e Herbert escambian lors secrets romantics: Pip adòra Estella e Herbert es engatjat amb Clara. Pip encontra Estella alara qu’es enviada a Richmond per èsser introducha dins la societat.

Pip e Herbert acumulan los deutes. S^raJoe morís e Pip torna a son vilatge per las funeralhas. Lo revengut de Pip es fixat a £500 per an alara qu’atenh 21 ans d’edat. Amb l’ajuda del grafièr de Jaggers, Wemmick, Pip prevei de far avançar las perspectivas futuras d’Herbert de biais anomim li assegurant una posicion amb lo cortièr maritim, Clarriker. Pip pren qu’Estella es a l’Ostal Satis. Ela e M^la Havisham se querèlan al subjècte de la frejor d’Estella. A Londres, Bentley Drummle ofensa Pip, en prepausant un brinde a Estella. Mai tard, dins un bal a Richmond, Pip assistís a l’encontre entre Estella e Bentley Drummle e l’avisa ela d’el; li respond qu’a pas cap d’escrupul a lo far càser.

Una setmana après aver fach sos 23 ans, Pip apren que son benifactor es lo condemnat qu’aviá encontrat dins lo cementèri, Abel Magwitch, qu’aviá estat transferit en Nòva Gala del Sud après aver estat capturat. Venguèt ric après aver ganhat sa libertat mas pòt pas tornar en Anglatèrra jos pèna de mòrt. Pasmens, torna veire Pip, qu’es la motivacion de son succès. Pip es destorbat, e arrèsta de prene d’argent d’el. Mai tard, Pip e Herbert Pocket organizan un plan per far Magwitch escapar d’Anglatèrra.

Magwitch conta son istòria passada a Pip, e revèla que lo condemnat escapat que se pelejava dins lo cementari èra Compeyson, lo fraudaire qu’abandonèt M^la Havisham.

Pip torna a l’Ostal Satis per visitar Estella e encontra Bentley Drummle, que tanben èra vengut la veire e a Orlick ara servicial. Pip acusa M^la Havisham de l’aver enganat al subjècte de son benfactor. Admet l’aver fach, mas disent que son plan èra d’inquietar lors sieus. Pip declara son amor a Estella, que, frejament, li dich que prevei de se maridar amb Drummle. Còrfendut, Pip torna a Londres, ont Wemmick l’avertís que Compeyson lo cerca. Pip e Herbert contunhan a preparar l’evasion de Magwitch.

A l’Ostal Jaggers pel sopar, Wemmick conta a Pip cossí Jaggers acqueriguèt sa serviciala, Molly, la rescatant de la forca après que foguèt acusada de murtre.

Puèi, ganahda de remòrs, M^la Havisham dich a Pip cossí l’Estella mainada li foguèt menada per Jaggers e qu’ela l’elevèt per èsser insensibla e sens còr. Sap pas res dels parents d’Estella. Tanben informa Pip qu’Estella es ara maridada. Dona a Pip l’argent per pagar la plaça de Herbert Pocket a cò de Clarriker, e demanda perdon. Al moment que Pip se’n anava, Mla Havisham per accident abranda sa rauba. Pip la salv, mas ne sortissent ferrits. Morrís ela mai tard de las nafras, se planhent de la manipulacion d’Estella e Pip. Pip ara realiza qu’Estella es la filha de Molly e Magwitch. Fàcia a la confontacion, Jaggers dissuadís Pip d’utilizar sas suspicions.

Unes jorns abans lo plan d’evasion de Magwitch, Pip es enganat per una letra anonima que lo fa anar a l’ostal esclusièr près de son anciana demorança, ont es pres per Orlick, qu’assag de lo tuar. Orlick admet franc que nafrèt la sòrre de Pip. Alara que Pip va a èsser trucat per un martèl, arriban Herbert Pocket e Startop e salvan la vida de Pip. Los tres trapan Magwitch per lo menar al vapor per Hamborg, mas encontran la nau de polícia portant Compeyson, que se donèt per identicar Magwitch. Magwitch agafa Compeyson, e se pelejan dins lo riu. Seriosament nafrat, Magwitch es pres per la polícia. Lo còrs de Compeyson es encontrat mai tard.

Pip apren que la fortuna de Magwitch tornarà a la Corona après lo plaid. Mas Herbert, que se prepara a mudar al Caire, Egipte, per prene alà l’ofici de Clarriker, ofrís a Pip alà un emplec. Pip visita Magwitch a la preson de l’espital en espera del plaid, e sul lièch de mòrt de Magwitch li dich que sa filha Estella es viventa. Après la partença d’Herbert's pel Caire, Pip a cò del ven malaut, e a mand d’èsser arrestat per deute. Mas, Joe costosís Pip que li torna la santat e paga lo deute. Al Pip recobrar, s’aclapa Joe. Puèi Pip torna per fara sa proposicion a Biddy, mas descobrís que se maridèt amb Joe. Pip demanda perdon a Joe, promes de lo remborsar e se’n va al Caire. Amb Herbert e Clara parteja lo lòtjament, e mai tard puja fins a venir lo tresen de la companhiá. Es solament alara qu’Herbert apren que Pip a pagat per qu’obtenga son emplec.

Après aver trabalhat onze ans en Egipte, Pip torna en Anglatèrra e visita Joe, Biddy e lor filh, Pip Jr. Puèi dins las roïnas de l’Ostal Satis encontra la veusa Estella, que demanda Pip que la perdone, l’assurant que lo malastre li a dobèrt lo còr. Alara que Pip pren la man d’Estella quitant las roïnas a la lutz de la luna, vei "pas cap d’ombra que poirá lo separar d’ela."

Personatges

Pip e sa familha

Philip Pirrip, (Pip), un orfanèl, protagonista e narrator de Grandas Esperanças. Enfant, Pip sòmia de venir fabre tot coma son conhat, Joe Gargery. A l’Ostal Satis, de 8 ans d’edat, encontra e s’enamora d’Estella, e dich a Biddy que vòl venir un gentilòme. Jos l’aflat anonim de Magwitch, Pip quita Londres après son aprendissatge coma fabre, e ven un gentilòme. Pip supausa que son benfactor es M^la Havisham; la descobèrta que son verai benefactor es un condemnat lo perturba. Pip, a la fin de l’istòria, s’unís a Estella.
Joe Gargery, conhat de Pip, e sa primièra figura pairala. Es fabre sempre brave per Pip e la sola persona en que Pip es sempre onèst. Joe es decebut quand Pip decidís de quitat son ostal per viure a Londres per venir gentilòme puslèu que de venir fabre e trabalhar amb el. Es un òme fòrt que pòrta las mancas dels sieus.
S^ra Joe Gargery, sòrre adulta colerica de Pip, Georgiana Maria, nomenada Sra Joe, 20 ans mai vielha que Pip. Pren en carga Pip a la mòrt dels parents. Fa de trabalh d’ostal e sovent a de còps de sang e s’afronta amb sa familha. Orlick, lo jornalièr de son espós, l’ataca pendent un panatòri sanat, e ne demora endecada a vida.
S^r Pumblechook, oncle de Joe Gargery, un celibatèri afiscat e mercand de milh. Alara que sap pas cossí far amb un mainat grandissent, dich a S^ra Joe, que s’i conéis, quant nòbla es d’elevar Pip. Qu’es la persona que primièr fa conéisser Pip a M^la Havisham, pretend èsser a l’origina l’arquitècte de las esperanças de Pip. Pip aima pas gaire Sr Pumblechook qu’es pretenciós, de bias infondats. Quand Pip ten li tèsta en public, après qu’aquestas esperanças casèron, Sr Pumblechook torna los auditors contra Pip.

M^la Havisham e sa familha

M^la Havisham, una dama celibatària rica que pren Pip coma companhiá d’ela e de sa filha adoptada, Estella. Havisham es rica, eccentrica que demora vestida de nòça amb una sola calçadura dempuèi que son promés la rebutèt a l’altar. Tanben son ostal demora dins l’estat d’alara. Òdia totes los òmes, e bastís un revenge tòrt ensenhant a Estella a tormentar e rebufar los òmes, tanben Pip, que l’aima. M^la Havisham es mai tard aclapada de remòrs per aver roïnat las escasenças de bonaür d’Estela e Pip. Pauc après aver avoat sos manipòlis a Pip e comença a far son perdon, es brutlada mal quand s’abranda per accident sa rauba. Dins lo darrièr capítol Pip apren de Joe qu’es mòrta.
Estella, Filha adoptiva de M^la Havisham, que Pip la desira. Es una polida bèla e torna mai bèla après son escolarizacion en França. Estella representa la vida astrada e la cultura alara que Pip l’esfòrç. Dempuèi que M^la Havisham destruguèt la capacitat d’Estella per aimar, Estella pòt pas respondre a la passion de Pip. Mai d’un còp avisa Pip mas, el, vòl o pòl pas la creire. Estella sap pas qu’es la filha de Molly, serviciala dels Jaggers, e del condemnat Abel Magwitch, balhada a adopcion a M^la Havisham après que sa maire foguèt arrestada per murtre. Se maridenat amb Bentley Drummle, se rebèla contra lo plan de M^la Havisham que Drummle es pas gaire interesat par Estella mas simplament per la fortuna Havisham.
Matthew Pocket, cosin de M^la Havisham. es lo patriarca de la familha Pocket, mas a la diferéncia de sos parents, es pas cobés de la riquesa Havisham. Matthew Pocket ensenha de joves gentilòmes, coma Bentley Drummle, Startop, Pip a e son quita filh Herbert.
Herbert Pocket, lo filh de Matthew Pocket, que foguèt invitat a visitar M^la Havisham, mas ela lo causís pas. Pip encontra pel primièr còp Herbert coma un "jove gentilòme" que provòca Pip dins una batèsta a l’ostal de M^la Havisham alara qu’ambedos son encara mainats. Ven mai tard l’amic de Pip, li ensenha l’art d’èsser "gentilòme" e parteja de cambras amb Pip a Londres.
Camilla, una de las sòrres de Matthew Pocket, e mai tard cosin de M^la Havisham, una femna pretenciosa e destestabla qu’assag de plaire a M^la Havisham per ne tirar d’argent.
Cosin Raymond, parent de M^la Havisham qu’es sonque interesat per son argent. Se marida amb Camilla.
Georgiana, parenta de M^la Havisham interessada pas que per son argent. Es una dels familiars de M^la Havisham tornejant "coma de mosca" per sa riquesa.
Sarah Pocket, la sòrre Matthew Pocket, parenta de M^la Havisham. Es sovent a l’Ostal Satis. Es descricha coma "una femna vielha seca calabruna ondejada, de cara pichona que poiriá èsser facha de clòsca de nose, e una granda boca coma d’un gat mas sens mostacha."

Aquestes del Pip jove

Lo condemnat, que s’escapa d’una nau preson, que Pip tracta amb bontat, e que a son torn vendrà benfactor de Pip. Son nom es Abel Magwitch, mas utiliza los chafre "Provis" e "S^r Campbell" al tornar en Anglatèrra de son exili an Áustralia. Es un actor menor dins lo crime amb Compeyson, mas es castigat d’una pèna màger dins l’aplicacion aparenta d’una justícia de classas.
S^r e S^ra Hubble, gents del simple mas que se pensan mai important que son de fach. Domoran dins lo vilatge de Pip.
S^r Wopsle, clèrgue de la glèisa del vilatge de Pip. Mai tard abandona lo trabalh a la glèisa e muda a Londres per seguir son ambicion d’èsser actor, son nom d’empont es "S^r Waldengarver." Vei l’autre condemnat dins lo public de l’una de sas pèças, en preséncia tanben de Pip.
Biddy, segonda cosina de Wopsle e pròcha en edat de Pip; ensenha dins una escòla de vespre dins l’ostal de sa granda dins lo vilatge de Pip. Pip desira aprene, li demanda de li ensenhar tot çò que pòt. Après aver ajudat S^ra Joe après l’ataca, Biddy crea la sieuna escòla. Una joventa brava e intelligenta mai paura, es, coma Pip e Estella, orfanela. Jòga d’ampara a Estella. Orlick es atirat per ela, mas refusa ela sas atencions. Pip ignora l’afeccion d’ela per el alara qu’el corteja Estella. Recobrant de sa malautiá après son assag de sortir Magwitch d’Angltèrra, Pip torna per far de Biddy sa promesa, mas arriba al vilatge just après son maridatge amb Joe Gargery. Biddy e Joe auràn dos enfants, un nomenat Pip. Dins una fin del roman rebutada per Dickens mas reviscolada per d’estudiants del roman, Estella pren lo mainat pel filh de Pip.

S^r Jaggers e son cercle

S^r Jaggers, eminent jurista de Londres que representa los interesses de diferents clients, al penal o civil. Representa lo benfactor de Pip e M^la Havisham tanben. A la fin de l’istòria, son trabalh juridic fa lo ligam amb fòrça caractèrs.
John Wemmick, graffièr de Jaggers, qu’es lo cap intermidiari amb Jaggers e s’ocupa de Pip a Londres. Wemmick viu amb son fraire, "Lo Vièlh Parent", dins una mèna de pichon castèl, dotat d’un pont levadís e valats, a Walworth.
Molly, serviciala de Jaggers que Jaggers salvèt de la forca per murtre. Se revèla èsser l’anciana esposa de Magwitch e maire d’Estella.

Antagonistas

Compeyson, un condemnat que s’escapa d’una nau preson après Magwitch que l’aclapa de còps. Es l’enemic de Magwitch. Un escròc professional, es engatjat per se maridar amb M^la Havisham, èra ligat amb Arthur Havisham per panar a M^la Havisham una partida de sa fortuna. Mai tard plaça Magwitch per far caire una autra engana. Trabalha amb la polícia quand apren qu’Abel Magwitch es a Londres, crenhent Magwitch après lors evasion d’annada abans. Quand la nau de la polícia encontra aquesta que pòrta boat Magwitch, ambedos s’agafan, e Compeyson cai dins la Tamèsi.
Arthur Havisham, jove miègfaire de M^la Havisham, qu’intriga amb Compeyson per l’escrocar.
Dolge Orlick, fabre jornalièr dins la farga de Joe Gargery. Fòrt, rufe e renaire, es tan brut coma Joe es doç e brave. Se trapa dins una bagarra amb Joe jos l’escarni de S^ra Gargery, e Joe aisit lo venç. Alara comença una cadena que fa montar los eviments que lo mèna en secret a atacar S^ra Gargery e assajar de tuar son fraire Pip. Mai tard la polícia l’arrèsta per efraccion a cò de l’oncle Pumblechook.
Bentley Drummle, un jovent brut, inintelligent eissit d’una rica familha nòbla.^[3] Pip l’encontra a l’ostal de S^r Pocket, alara que Drummle es tanben format per èsser gentilòme. Drummle es ostil a Pip e quin que siá autre. E es un rival dins l’atencion per Estella e benlèu de se maridar amb ela e dich l’aver abusada. Morís dins un accident après que maltractèt un caval.

Autres personatges

Clara Barley, una filha paurissima vivent amb amb son paire malaut de la gota. Se marida amb Herbert Pocket al roman acabar. Agrada pas gaire Pip subretot a causa de son anar prodig. Puèi se marida amb Herbert, invitan Pip per viure amb eles.
Miss Skiffins a vegadas visita l’ostal Wemmick e pòrta de gants verds. Cambia sus gants verds per de blancs quand se marida amb Wemmick.
Startop, coma Bentley Drummle, es un camarada estudiant de Pip, mas a la diferéncia de Drummle, es brave. Ajuda Pip e Herbert dins los esfoces per permetre a Magwitch de fugir.

Contèxte

Lo precedent literari evident de Grandas Esperanças es David Copperfield, dos romans escrichs a la primièra persona pel narator protagonista, traçant lo desvolopament psicologic e moral d’un jovent cap a la maturitat, sa transition del mitan rural cap a la metropòli de Londres, la vicissitud de son desvolopament emotional, e la mòstra de sas esperanças e de sos sòmis de jovença e lors metamorfòsis, fins al raconte d’una rica e complèxa persona. Dickens èra conscient de la similitud e, abans d’entreprene lo manuscrit novèl, fa una novèla lectura de David Copperfield per evitar las repeticions.

Ambedos libres detalhan lo retorn a l’ostal. Pasmens se David Copperfield es basat sus d’experiéncias personalas de Dickens, Grandas Experiéncias dona, segon Paul Schlicke, "l’autobiografia mai espirituala e intima." Pasmens diferents elements biografics fan allusion al decors – M^la Havisham, en partida inspirada per una dequesa Parisenca, que la demorança clausa e escura, enrodada per "una granda mar vegetala", remembrant l’Ostal Satis, los aspèctes de Restoration House inspirant l’Ostal Satis, e la campanha a l’entorn bordejant Chatham and Rochester. Pas cap de nom de luòc es mancionat, tanpauc un period especific, que mai sovent es indicat per d’autres elements, vièlhs carris, lo títol "Sa Magestat" per se referir a Jòrdi III, e lo vièlh pont de Londres d’abans la reconstruccion de 1824–1831.

Lo tèma de retorn a l’ostal rebat los eveniments de la vida Dickens, unas annadas abans la publication de Grandas Esperanças en 1856, crompèt Gad's Hill Place a Higham, Kent, ont aviá somiat viure quand èra enfant, e mudèt alà luènh de Londres dos ans mai tard. En 1858, dins un divòrci dolorós, se separant de Catherine Dickens, sa femna de 32 ans. Lo divòrci l’alunhèt de sos amics mai pròches coma Mark Lemon. S’embrolha amb Bradbury and Evans, que publiquèt sos libres pendent 30 ans. En Setembre de 1860, dins un camp rèire Gad's Hill, Dickens brutlèt gaireben tota sa correspondéncia, levat las letres d’afar. Arrestèt de publicar lo setmanièr Household Words al suc de sa popularitat e lo remplaçant per All the Year Round.

The Uncommercial Traveller, istòrias cortas, e autres tèxtes de Dickens comencèron a èsser publicat dins lo novèl setmanièr en 1859 rebat sa nostalgia, coma se vei dins "Dullborough Town" e "Nurses' Stories". Segon Paul Schlicke, "Es pas susprenent que lo roman de Dickens escriguèt a l’epòca un retorn a la raices, se situant dins una part d’Anglatèrra on foguèt elevat, e ont recentament s’èra installat."

Margaret Cardwell atira l’atencion sul personatge de Chops the Dwarf de l’istòria de nadal de 1858 "Going into Society", que, coma lo farà Pip does, entreten l’illusion d’una fortuna eritada que fin finala se vei decebuda dins sas ambicions socialas. Endacòm, Harry Stone pensa que los aspèctes Gotic e magica de Grandas Esperanças son en parit inspirats de At Home de Charles Mathews. Stone tanben afirma que The Lazy Tour of Two Idle Apprentices, escrich en collaboracion amb Wilkie Collins après lor experiéncia de 1857 e publicar dins Household Words ogan, presenta unes luòcs estranhs e d’amors afogadas, anonciant las Grandas Espranças.

Amb sos aspèctes biografics e literaris, Grandas Esperanças aparéis, segon Robin Gilmour, coma "una fabla representativa de l’Edat". Dickens èra conscient que lo roman "parla" a una generacion aplicant, al mens, lo principi d’ "autoajuda" qu’èra supausat auçar l’ordonança de la vida videnta. Que l’eròi Pip aspire a s’auçar, pas amb l’esnobisme, mas per la cresença Victorian dins l’educacion, lo rafinament social, e lo materialisme, èra vist coma un objectiu nòble e digne. Pasmens, desenhant las originas de las « grandas esperanças » cap al crime, l’engana e fins al bendiment dins las colonias, Dickens compara desfavorablament aquesta generacion amb la precedenta, aquestra de Joe Gargery, que Dickens pench coma essent mens sofisticada mas subretot acorada dins de valors sonadas, presentant una critica indirècta de son temps.

Estructura

L’estructura narrativa de Grandas Esperanças es influenciada pel fact que foguèt primièr publicat dins un periodic setmenièr. Utiliza de capítols corts, se focalizant dins un sol subjècte, e gaireben amb d’estructura mathematica.

Cronologia

L’istòria de Pip se debana en tres estapas: son enfança e primièra jovença dins lo Kent, ont sonha s’auçar de son umila situacion; son temps a Londres sas "grandas esperanças" atenchas; e fin finala sa desencantada al descobrir la font de sa fortuna, seguissent sa lenta prese de consciéncia de la vanitat e de las valors falsas. Aquestas tres estapas son cadunas divizadas en dotze partidas egalas. Aquesta simetria contribuís a l’impression of completud, que sovent foguèt comentat."

Lo flus narratiu

Mai encara, entre las sequéncias cronologicas e lo téisser de diferents escenaris dins una intriga serrada, l’encastre sentimental e la moralitat dels personatges taben fa modèl. L’estructura narativa de Grandas Esperanças ten dos elements màger: primièr los "parents noiriguièrs", Mla Havisham, Magwitch, e Joe, e segond los "joves", Estella, Pip e Biddy. I a en mai un autre element organizacional que poiriá se nomenar "Amors dangierosas", coma Compeyson, Bentley Drummle e Orlick. Pip es lo centre d’aqueste ret amorós, rebut e òdi. Dickens opausa aqueste "amor dangierós" amb la relacion entre Biddy e Joe, que passan de l’amistat al maridatge.

Es "l’encastre general del roman". Lo tèrme "amor" es generic, s’aplicant del mèsme biais a l’amor verai entre Pip e Estella e los sentiments d’Estella per Drummle, que son basats sul desir per l’avançament social. Tanben, Estella rebuta Magwitch a causa de son mesprés per tot çò que paréis sota son estatut social.

Grandas Espranças a una fin malaürosa, que fòrça personatges sofrisson fisicament, psicologicament o ambedos, o morisson—a vegada amb violéncia—de patiment. Las resolucions aürosas demoran fugidissas, alara que l’òdi fa flòri. La sola fin astruca es lo maridatge de Biddy e Joe e l’espelida de lors dos enfants, fins a las reconciliacions finalas, levat qu’entre Pip e Magwitch, seguisson pas l’òrdre general. Pasmens se Pip s’extirpa del ret de l’òdi, la primièra fin non publicada li refusa lo bonaür alara que la segonda retocada pel quita Dickens, dins la publicacion en roman, daisa son avenir indecís.

Orlick un doble de Pip

Julian Monayhan arguís que lo legidor poirà comprene melhor la personalitat en analizant sa relacion amb Orlick, l’obrièr criminal que trabalha a la farga de Joe Gargery, melhor que l’agach de la relacion amb Magwitch.

Seguent Monayhan, David Trotter nota que Orlick es l’ombra de Pip. Collègas de trabalh de la fabraga, ambedos s’encontrant a cò de Mla Havisham, ont Pip dintra e se jonh a la companiá, alara qu’Orlick, esperant a la pòrta, demòra fòra. Pip considèra Biddy coma sòrre; Orlick a d’autres plans per ela; Pip es connectat a Magwitch, Orlick a l’enemic jurat de Magwitch, Compeyson. Orlick tanben aspira a de "grandas esperanças" e sentís l’ascencion de Pip dempuèi la farga e del palun al glamor de l’Ostal Satis, de que Orlick n’es exclús, tot coma la societat bleuge de London. Orlick es l’ombra pesuga de Pip pòt pas rebutar.

Puèi ven lo castig de Pip, amb l’ataca fèr d’Orlick contra Sra Gargery. Alara Orlick desaparéis, per torar sonque al capítol 53 dins un acte simbolic, quand atrach Pip dins un local embarrat, abandonat dins las sanhas. Orlick deu passar encara una marca abans l’acte darrièr, lo murtre. Pasmens, Pip empacha Orlick, a causa de son estatut privilegiat, qu’Orlick demora esclau de sa condicion, sol responsable del destin de Sra Gargery.

Dickens tanben utiliza lo contrapunt dins la classa nauta de Pip, Bentley Drummle, "lo dobla d’un doble", segon Trotter. Coma Orlick, Drummle es poderós, moret, inintelligible, sanguin, e landra e vaga, espèra son temps. Estella rebuta Pip aqueste rufe, grossièr mas òme plan nascut, acabant amb los espèrs de Pip. Al final ambedoas vidas d’Orlick e Drummle acaban violent.

Punt de vista

Pasmens se lo roman es escrich a la primièra persona, lo lector sap—coma un prealable essencial—que las Grandas Eseperenças es pas una autobiografia mas una roman, una òbra de ficcion amb intriga e personatges, amb un narrator-protagonista. Mai, Sylvère Monod nòta que lo tractament de l’autobiografia es diferent de David Copperfield, que Great Expectations conta pas d’eveniments de la vida de Dickens; "sonque se pòt encontra unas traças d’una larga introspeccion psicologica e moral introspection".

Pasmens, segon l’analisi de Paul Pickerel, Pip—tanben narrator e protagonista—conta amb lo recul de l’istòria d’un jovent qu’el èra, que sap pas res del mond al delà d’un prim mitan geografic e familial. Lo cap del roman sorgís de la confrontacion entre dos periòdes de temps. D’en primièr, lo roman presenta un orfanèl maltractat, remembrant las situacions d’Oliver Twist e David Copperfield, mas lo tròp es lèu passat. Lo tèma se manifèsta quand Pip descobrís l’existéncia d’un mond al delà de la sanha, la farga e lo futur Joe envisatjat per el, lo moment decisiu que Miss Havisham e Estella dintran dins sa vida.^[4] Es lo punt ont, lo legidor sap mai que lo protagonista, creant una ironia dramatica que balha una superioritat que se partejan amb lo narrator.^[5]

Es sonque al retorn de Magwitch, una revirada de l’intriga que s’unisson las disconnexions dels elements de l’intriga e los fan moúre, atal se rejongan los vejaires del narrator e del legidor.^[6] Dins aqueste contèxte de revelacion progressiva, los eneviments sensacionals a la fin del roman met a l’espròva lo vejaire protagonista. Lo procediment es nomenat, per A E Dyson, "Las immolacions de Pip".

Estil

Unes dispositius narratius que Dickens utiliza son la caricatura, menas de discors comic, intriga, l’atmosfèra Gotica, e lo personatge central que cambia gradualament. Earl Davis nota lo ret sarrat de l’estructura e l’equilibri dels contrastes, e lausa la narracion a la primièra persona donant de la simplicitat que cal a l’istòria tot en evitant lo melodrama.

Tractament dels personatges

Personatge leitmotiv

Los quita personatges venon de tèmas, al biais del leitmotiv Wagnerian, que las actituds se repetisson a caduna de lors aparicion coma una frasa musicala signalant sa dintrada. Per example, Jaggers de contunh mastega lo mèsme ongle e unta sas mans d’una locion perfumada, Orlick trantòla son enòrme còrs, e Matthew Pocket sempre tira sos pels. Al vejaire del narrator, lors actituds son mecanicas, tot coma un automata: dins l’esquèma general, lo geste revèla lo malèsser de l’òme inaccomplit o exasperat, son espèr traït, sa vida insatisfacha. Dins aqueste ensems, cada personatge es orbitat per un personatge "satellit". Wemmick es una copia de Jaggers al trabalh, mas ordonèt a Walworth un jardin secret, un castèl amb una familha compausada d’un paire vielh e senil, una serviciala arquetipala que devòra amb bonaür de pan burrat. Wopsle ten lo ròtle d’un Pip paure, sens pas gaire de succès, mas divertissent de mèsme, fin finala jòga Hamlet a Londres, e Pumblechook esita pas a èsser l’instrument de la fortuna de Pip, es a dire lo mentor de sa resurreccion.

Tectnica Narrativa

Per que la redempcion de Pip venga credibla, escriu Trotter, los mots dels personatge principals devon sonar verai. Christopher Ricks apond que la franquesa de Pip induch l’empatia, la comèdia es estalivada, e sas bonas accions son mai elocantas que los mots. La tecnica narrativa subtila de Dickens tanben se vei quand Pip confesa qu’arrenguèt lo partenariat entre Herbert e Clarriker, quand Miss Havisham fin finala vei lo caratèr verai de son cousin Matthew Pocket, e quand Pocket refusa l’argent que li ofrís. Per çò far, la narracion cambia de biais subtik fins a que, pendent lo viatge dangierós sus la Tamèsi per eliminar Magwitch al capítol 54, lo vejaire narratiu passa de la primièra persona al punt de vista omniscient.

Realisme romantic e simbolic

Segon Paul Davis, quitament mai realista que dins los precedents autobiografics escrichs als moment ont de romans coma Adam Bede de George Eliot èran al vam, Grandas Esperanças es plan mai una òbra poetica a l’entorn d’imatges simbolics recurents: la desolation de las sanhas; lo crepuscul; las cadenas de l’ostal, lo passat, la memòria penosa; lo fuòc; las mans que manipulan e contraròtlan; las estelas alunhadas del desir; lo riu fasent lo ligam amb pasat, present e futur.

Genre

Grandas Esperanças conten una varieta de genres literaris, coma lo bildungsroman, roman gotic, ficion criminala, tanben la comèdia, lo melodrama e la satira; e aparten—coma Wuthering Heights e los romans de Walter Scott—al roman.

Bildungsroman

Complèxe e multifòrme, Grandas Esperanças es un bildungsroman victorian, o conte inciatic, que se centra sus un protagonista qu’espelís al amb l’aviada del roama. Grandas Esperanças descriu la frustacion de Pip des sa vida ostalenca, seguit per un long periòde dificil constituits de conflictes entre sos desires e las valors instituidas. Pendent aqueste pediòde torna evaluir sa vida e torna dins la societat amb de basas novèlas.

Mas, en mai dels dos precedents romans David Copperfield e Bleak House (1852), tanben parteja diferents sosgenres populars a l’epòca de Dickens.

Roman comic

Grandas Esperanças conten unas scenas comicas e de personalitats excentricas, fasent partit integral de l’intriga e del tèma ambedos. Los mai notables episòdes son aquestes del capítol 4 pendent lo sopar de Nadal, la performança de Wopsle jogant Hamlet al capítol 31, e la nòça de Wemmick al capítol 55. Unes personatges son excentrics a vegada: Jaggers amb sas menas meninosas de jurista; la contradiccion de son grafièr, Wemmick, que dins son trabalh conselha Pip d’invest dins una "proprietat portabla", alara qu’en privat viu dins una villà transformada es castèl; e la reclusa Miss Havisham dins son maine s'arroïnant, e portant sas ròbas de nòça s’espetaçant.

Ficcion criminala

Grandas Esperanças conten d’elements del genre novèl qu’es la ficcion criminala, que Dickens tanben utiliza dins Oliver Twist (1837), e desvolpat per sos amics Wilkie Collins e William Harrison Ainsworth. Amb de scènas de condemnats, de naus preson, e d’episòdis de viléncia sanguinosa, Dickens crea de personatges digne de l’escòla de ficcion de Newgate.

Roman gotic

Grandas Esperanças conten d’elements del genre gotic, subretot amb Mla Havisham, la promesa blocada dins sos temps, e la roïna de l’Ostal Satis emplida de mala èrba e d’aranhas. D’autres personatges son en ligam amb lo genre coma l’aristocrata Bentley Drummle, a causa de son extrèma crudeltat; lo quita Pip, que passa sa jovença al percaç d’una beutat calhada, lo monstruós Orlick, qu’assag de biais sistematic de tuars sos emplegats. Puèi i a la luta a mòrt entre Compeyson e Magwitch, e lo fuòc qu’acaba de tuar Miss Havisham, scènas dominadas per l’òrre, lo suspens, e lo sensacional.

Roman al vam

lo genre anglés silver fork novel es basat sul personatge de Miss Havisham e son mond, e tanben amb las illusions de Pip. Aqueste genre, qu’èra la vam dins las annadas 1820 1830, presenta l’elegança gloriosa e las frivolitats esteticas basa de la nauta societat. Per unes aspèctes, Dickens concebèt Grandas Esperanças coma una contra silver fork novel, atacant lo roman de Charles Lever, A Day's Ride. Se pòt veire d’un biais amb las satiras de Dickens contra las pretensions e la morala de Mla Havisham e sos manèfles, coma los Pockets (levat Matthew), e l’Oncle Pumblechook.

Roman istorica

Pasmens se Grandas Esprenças es pas un verai roman istoric Dickens insistís sus las diferéncias entre l’epòca del roman (1812–46) e aquesta de l’escritura (1860–1).

Grandas Esperanças comença vèrs 1812 (data de naissença de Dickens), contunha dins las annadas 1830–1835, e sauta dins las annadas 1840–1845, data de l’espelida ferroviària de la Great Western Railway. Pasmens se de legidors d’uèi lo notaràn pas, Dickens utiliza de causas que marcan las diferéncias entre 1861 e lo periòde precedent. Dintre aquestes detalhs—que lo legidors contemporanèus podavan pas mancar—i a lo bilhet de banca d’una liura (cap. 10) levat de la circulation en 1826; la pèna de mòrt pels desportats tornats en Grand Bretanha abolida en 1835. Las forças ergidas dins las sanhas, per expausar un cadavre, desapareguèt 1832, e Jòrdi III, lo monarca mencionat al començament, moriguèt en 1820, alara Pip aviá set o uèit ans. Miss Havisham paga Joe 25 guinèas, moneda d’aur (cap 13) que foguèt pauc a pauc retirada après que las darrièra foguèron batudas de la cara de Jòrdi III en 1799.

Tèmas

Las "Esperanças" del títol fa referéncia "l’eritatge de venir", e aquò anóncia plan que l’argent, o puslèu la riquesa ten un ròtle important dins lo roman. Los tèmas màger son lo crime, la classa sociala, comprenen lo gentum, e l’alienacion sociala, l’imperialisme e l’ambicion. Lo roman es tanben concernit per las questions tocant la consciéncia e la reconstruccion morala, e tanben la redempcion per l’amor.

Lo nom de Pip

Dickens es conegut per aver creat de noms comics e parlants per sos personatges, mas dins Grandas Esperanças va mai al delà. La primièra frasa de roman dich que lo nom long de Pip es Philip Pirrip–nom gravat sus la tomba de son paire– que "ma lenga d’enfant podava pas sonar dels dos noms res de mai long o explicit que Pip", Lo nom Philip Pirrip (o Pirrip) es pas pus utilizat dins lo roman. Al capítol 18, quand recebèt çò qu’esperava de son benfector anonim, la primièra condicion pausada es "que sempre pòrtes lo nom de Pip".

Al capítol 22, quand Pip s’enamista amb Herbert Pocket, assag de se presentar coma Philip. Herbert subte rebuta lo mon ("'En amista preni pas Philip,' çò diguèt, risolant 'que sona coma un mainat moral sortit d’un libre escolar'") e decidís de se referir a Pip sonque coma Handel ("'Que pensatz de Handel per nom d’ostal? I a una pèça de musica agradiva de Handel, sonada Fabre Armoniós.'"). La sola referéncia a Philip per lo nomenar es al capítol 44, quand recep una letra adreçada a "Philip Pip" de son amic Wemmick, disent "TORNES PAS A ÇÒ TIEU".

Pip, un parià

Un tèma central es lo pòble vivent coma parià. La novèla comença presisant lo tèma: l’orfanèl Pip viu dins un mitan brumós près d’un cementari, sanhas dangierosas, e naus preson. E mai, "Sempre foguèt tractat coma se aviái insistit per èsser nascut en oposicion als presèptes de la rason, religion et moralitat".

Pip se sentís fòra de la societat e aquò lo mèna a una agressivitat contra, alara qu’assag de ganhar sa plaça en ela per quin majan que siá. Diferents personatges agisson del mèsme—alara, l’oprimit ven opressor. Jaggers domina Wemmick, que ven dominar los clients de Jaggers. Quitament, Magwitch utiliza Pip coma un instrument de venjança, tot coma Miss Havisham utiliza Estella.

Pasmens, Pip a l’espèr malgrat sa sensacion d’exclusion qu’es convencut que la divina providéncia li deu una plaça dins la societat e que lo maridatge amb Estella es son destin. Alara, quand la fortuna li ven, Pip mòstra pas de surpresa, que crei, que sa valor coma èsser uman, e sa gentum ineranta, es fin finala reconeguda. Atal Pip accèpta las flatariás de Pumblechook sens cilhar: "Aqueste jove es pas un jove ordinari" e lo "Pòdi? Pòdi ièu?" amb de tocadas de man.

De l’espèr de Pip ven son "uncontrarotlable, impossible amor per Estella", malgrat las umiliations d’ela per el. Per Pip, ganhar una plaça dins la societat significa ganhar lo còr d’Estella.

Riquesa

Quand l’argent li ven en secret per Magwitch permetent a Pip de dintrar dins la sicietat de Londres, dos tèmes novèls e ligats, riquesa e gentum, son introduchs.

Coma lo títol lo fa comprene l’argent es un tèma de las Grandas Esperanças, centrat sus l’idèa que la riquesa es sola acceptabla per la classa dirigenta se ven del trabalh dels autres. La riquesa de Mla Havisham ven pas de la sodor de son front mas de la renda de sas proprietats eritadas se son paire bierraire. Sa riquesa es "pura", e la profession de son paire coma bierraire la contamina pas. Herbert dich al capítol 22 que "alara qu’es pas possible d’èsser requist e fornièr, podètz èsser nòble coma jamai e bierrièr." A causa de sa riquesa, la vielha dama, malgrat son excentricitat, agrada l’estima del public. Garda una constanta relacion d’afars amb son jurista Jaggers e ten sarrada sa "cort" de manèus, de biais que, luènh de representar l’exclusion sociala, es lo quite imatge de la poderosa aristocracia fonzièra del passat e "embaumat dins lo sieu ufan".

De l’autre costat, la riquesa de Magwitch es socialament inacceptabla, primièr, que la ganhèt, venent pas dels esfòrces dels autres, mas eissit del sieu trabalh, e en segond a causa qu’es condemnat, e la ganhèt dins una colonia penitenciària. Se fa valer que lo contraste entre la riquesa de Mla Havisham es suggerit simbolicament. Atal l’argent de Magwitch sentís las sanhas, e son argent es de papèl grassós e agorrufat: "dos bilhets d’una liura grosses e ofegants que semban venir de l’intimitat mai cauda d’un mercat de bestials del camp", alara que las pèças de Mla Havisham donan als « contractes de servicial » de Pip de treslús tot nòu. Puèi, se sosten que Pip mòstra sa "bona espelida", que al moment de descobrir que sa transformacion en "gentilòme" se deu a una tala escasença contaminada, d’òrre es remandat. A. O. J. Cockshut, pasmens, suggeriguèt qu’i a pas cap de diferéncia entre la riquesa de Magwitch e aquesta de Mla Havisham.

Trotter insistís sus l’importança dels bilhets grassoses de Magwitch. Al delà de reaccion emocionala de Pip al subjècte dels bilhets de banca revèla que las vistas de Dickens al subjècte del progès social e economic cambièron amb las annadas precedent la publicacio de Grandas Esperanças. Per illustrar aqueste punt, cita Humphry House es que, en brèu, escriu dins Pickwick Papers, "una mala odor es una mala odor", alara que dins Our Mutual Friend e Grandas Esperanças, "es un problèma".

A l’epòca de la Granda Mòstra de 1851, Dickens e Richard Henry Horne un editor de Household Words escriu un article comparant la tecnologia britanica creant The Crystal Palace amb unas realizacions de la China: Anglatèrra representa la dobertura alara que la china l’isolacionisme. Segon Trotter, es una mena de cercar lo govèrn Tory que lo retorn cap al protectionisme, fariá de l’Anglatèrra la China de l’Euròpa.

Amb Grandas Esperanças, la vision de Dickens al subjècte de la riquesa a cambiat. Quitament, se de satiras fissantas existisson, pas cap de personatge dins lo roman ten lo ròtle de moralista condemnant Pip e sa societat. De fach, los quita Joe e Biddy, d’espereles paragons del bon sens, son complicis, mejans lor umilitat innata exagerada, del desviament social de Pip. Lo jutjament moral de Dickens es fach d’en primièr pel biais que destria los personatges: sols unes personatges demoran dins una dralha estrecha e dercha; Joe, que sas valors demoran incambiadas; Matthew Pocket que son ufan lo fa, a l’estonament de sa familha, incapable de flatar sos parents rics; Jaggers, que garda la tèsta freja e se fa pas d’illusions suls sieus clients; Biddy, que passa sa timiditat per, de temps en temps, far tornar l’òrdre. Lo narrator-eròi es menat a tirar las conclusions que cal: a la fin, Pip encontra la lutz e pren lo camin de la regeneracion morala.

Londres, una preson

A Londres, ni la riquesa nimai lo gentum balha lo bonaür. Pip, l’aprenditz gentilòme de contunh li dòl son ànsia, son sentiment d’inseguretat, e fòrça allusions a son malèsser cronic aclapant, al lassitge, nega son entosiasme (capítol 34). La riquesa, en efièch, defugís son contraròtle: mai despensa, mai s’enfonza dins son dopte a satisfar de besonhs novèls, que son tan mai futils que los precedents. Son camin inabitual cap al gentum a l’efièch contrari qu’esperat: d’escasenças infinidas venon disponiblas, segur, mas van aviar, en proporcion, l’avaliment e la paralisia de l’alama. Dins la metropòla claufida, Pip se desencanta, se desenlusís, e s’isola. Alunhat de son Kent natal, son perdudas las ajudas donadas pel vilatge. A Londres, li es impossible jónher sa comunautat, que siá la familha Pocket o lo cercle dels Jaggers. Londres venguèt una preson per Pip, coma los condemnats de sa jovença, es ligat per de cadenas: "Pas cap d’Ostal Satis se pòt bastir sonque amd d’argent".

Gentum

L’idèa de "bona educacion" e de çò que cal per un "gentilòme" que siá pas argent. Autrament dich, "gentum" es un tèma central de Grandas Esperanças. Lo condemnat Magwitch lo cobeja per procuracion mejans Pip; Sra Pocket sònha de lo crompar; s’encontra encara dins la maneflariá de Pumblechook; se vei tanben per Joe, quand esita entre "Pip" e "Sir" pendent sa visita a Londres, e quanrd las letras de Biddy a Pip subte venon reverenciosas.

I a d’autres personatges associats a l’idèa d’una mena de gentum, per example, lo secuctor de la Sra Havisham, Compeyson, lo condemnat marcat a la cara. Quitament quand Compeyson es corromput, Magwitch se remembra qu’es gentilòme. I a tanben Estella, qu’ignora lo fach qu’es la filha de Magwitch e un autre criminal.

I a doas menas per qualqu’un d’aquerir lo gentum, una es lo títol, l’autra los ligams de familha dins la classa mejada nauta. Sra Pocket basa cada aspiracion sul fach que son grand capitèt pas a èsser cavalhièr, pendent que Pip espèra que Mla Havisham poiriá l’adoptar, que l’adoption, coma testimònia Estella, qu’ela se compòrta coma una domoisèla plan nascuda, es acceptabla. Mas encara mai important, mas pas sufisent, son la riquesa e l’educacion. Pip lo sap e aprova, coma l’a entendut de Jaggers per Matthew Pocket: "Èri concebut per pas cap de profession, e deuriái èsser pro educated per mon destin se poiriái me despatolhar amb gaireben totes los jovents dins d’escasenças astradas". Mas ni lo Matthew Pocket educat, nimai Jaggers, que ganhèt son estatut pas qu’amb son intellècte, pòdon aspirar al gentum. Bentley Drummle, pasmens, incarna l’ideal social, per qu’Estella se lo maride sens esitacion.

Reconstruccion morala

Un autre tèma de Grandas Esperanças es Pip pòt subir una "reconstruccion morala."

Al capítol 39, la novèla es al virar, Magwitch visita Pip per veire lo gentilòme qu’a fach, e alara que lo condemnat es amagat dins la cambra d’Herbert Pocket, Pip realiza sa situacion:

« Per una ora o mai, demorèri tròp esblausit per pensar; e foguèt sonque quand comencèri a pensar plenament que comencèri a comprene fins a que èri avalit, e cossí la nau en que auriái degut navegar se trocejava.

Las intensions de Mla Havisham al cap de ièu, pas qu’un blos sòmi; Estella es concebuda sonque per ièu ... Mas, una dolor mai fissanta e prigonda d’entre totas – èra pel condemnat, colpable qu’èri de saber pas de qual crimes, e podent èsser sortit d’aquestas pèças on sesiái pensant, e penjat a la pòrta Old Bailey, qu’aviái abandonat Joe. »^[7]

Per far fàcia a la situacion e a son aprendissatge que ara a besonh de Magwitch, un òme tracat e nafrat que barratèt sa vida per aquesta de Pip. Pip pòt sonque comptar sul poder de l’amor per Estella Pip passa ara per fòrça diferentas estapas que caduna s’acompanha de presas de consciéncia successivas al subjècte de la vanitat de sas certituds precedentas.

Lo problèma de Pip es mai psicologid e moral que social. La pojada de Pip sus l’escala sociala ganhant de riquesa es seguit per una degradacion correspondanta de sa dignitat. Après sa primièra visita a çò de Mla Havisham, lo jovent innocent de las sanhas, suddenly ven un messorguièr per esbleugir sa sòrre, Mla Joe, e son Oncle Pumblechook amb de racontes sus un carreg e de costèlas de vedel. Mai desconcertant es son pivelatge sus l’Ostal Satis –ont es mespresat quitament engautat, asalit per des fision de fantaumas, rebutat pels Pockets– e l’aument gradual del miratge de Londres. L’atrach de la riquesa l’empòrta sus la leialtat e la gratitud e tanben de la quita consciéncia. Ne testimònia per l’enveja de crompar lo retorn de Joe, al capítol 27, l’agarch altiu de Pip alara que Joe deschifra l’alfabet, sens parlar del mesprés condescendent qu’avoa a Biddy, imitant lo comportament d’Estella a son vejaire.

Pip representa, tot coma fan totes aquesteste qu’el imita, la falhida de l’"idèa del gentilòme", e ven lo sol beneficiari de la vulgaritat, inversament proporcional a sa pujada del gentum. Al capítol 30, Dickens paròdia la novèla malautiá que rosega las valors moralas de Pip mejans lo personatge del "filh de Trabb", qu’es lo sol a se daissar pas enganar. Lo mainat parada per la carrièra màger del vilatge fasent de bofonariás e contorsions visant a imitar satiricament Pip. La caricatura grossièra e comica expausa dobèrtament l’ipocrisia d’aqueste gentilòme novèl de levita e capèl long. Lo filh de Trabb revèla que l’aparéncia prenguèt lo pas sus l’èsser, lo protocòl suls sentiments, lo decorum sus l’autenticitat; l’etiquèta règna fins a l’absurd, e la solidaritat umana es pas pus a l’òrdre del jorn.

Estella e Mla Havisham representa los pòbles dels rics que gausisson d’una vida d’aise material mas incapable d’afrentar la realitat. Mla Havisham, tala coma una eroïna melodramatica, se retirèt de la vida al primièr signe de dificultat. Estella, fòrça vesiat e costosit, manca crudelment de jutjament e ven la presa del primièr gentilòme que l’apròcha, quitament s’es pièger. Lo maridatge d’Estella a una bruta mòstra l’ascla de son educacion. Estella ten l’abitud de dominar mas ven una victima del sieu vici.

Dickens utiliza l’imatgeriá per enforçar sas idèas e londres, lo paradís del rich e l’ideal del gentilòme, ten de molons de brutícias, es de guingói, decrepit, e grassós, un desert negre de bricas, suja, pluèja, e tuba. La vegetacion subreviventa es agarrussida, e confinhada a de camins barralhats, sens aire ni lutz. Barnard's Inn, lo lòtjament de Pip, ofrís de mediocre manjar e servici en cambra, malgrat lo mobilièr provesit, coma afirma Suhamy, "per lo prètz", es plan inconfortable, fòrça alunhat de la granda cosina de Joe, del fogal radiant, e de son gardamajar plan garnit.

Tanben, un tal mond, dominat per l’atrach de l’argent e lo prejutjat social, tanben mèna a plegar las gents e la morala, a la discòrdia familiala discord e a la guèrra entre òmes e femnas. En contraste de la corrupcion de Londres se ten Joe, malgrat sas limitatas intellectualas e socialas, per qui preval las volors de còr e a una savièsa naturala.

La consciéncia de Pip

Un autre tèma important es lo sentiment de culpabilitat de Pip, que lo sentiguèt d’ora en edat. Après son encontra amb lo condemnat Magwitch, Pip crenh que qualqun poiriá descobrir son crime e l’arrestar. Lo tèma de la culpabilitat guilt comença a aver un grand efièch quand Pip descodrís que son benfactor es condemnat. Pip mèna una luta intèrna amb sa consciéncia per las Grandas Esperanças, ne seguís lo long e son procediment de redempcion.

Le reconstruccion morala de Pip e un verai romevatge punctuat de sofrença. Pip fa sa dralha pujant cap a la lutz makes passant per un dedal d’òrre que tòca son còrs e sa ment. Aquò compren de cremaduras que patís per aver salvat Mla Havisham del fuòc; la malautiá que pren de meses a recobrar; la paur de la mòrt violenta de las mans d’Orlick; lo deute, e pièger, l’obligacion de lo remborçar; lo trabalh acarnit, que reconéis èsser la sola font de revengut, ne seguissent son retorn a la farga de Joe. Mai important encara, es son acceptacio de Magwitch, un parià brut.

Dickens utiliza lo simbolisme, al capítol 53, per insistir sus la reconstruccion morala de Pip. Alara que se prepara a davalar a la Tamèsi per secòrrer lo condemnat, un vel se lèva del riu e de la ment de Pip. Simbolicament la tuba qu’envolopa las sanhas a la partença de Pip de Londres fin finala se lèva, e se sentís près a venir un òme.

« Alara que gaitava lo long de la cordelada dels teulats, amb la tòrres de las glèisas e las ponchas tirant dins un aire inabitualament clar, sortís lo solelh, e un vel sembla se tirar del riu, e de milierats de belugas lusisson de sota las aigas. De ièu tanben, un vel sembla se tirar, e me sentiguèt fòrt e bon ».^[8]Modèl:Quote

Pip es rescatat per l’amor, que, per Dickens coma de generacions de crestians moralistas, que s’aquerís pas que pel sacrifici. La reticéncia de Pip desaparéis complètament e embraça Magwitch. Après, la leialtat demora mesa a l’espròva, pendent l’emprisonament, lo procés, e la mòrt del condemnat. Ven altruista e sas "esperanças" son confiscatadas per Corona. Pauc abans la mòrt de Magwitch, Pip revèla qu’Estella, filha de Magwitch, es viventa, "una dama e fòrça bèla. E l’aimi". Aquí lo mai grand sacrifici: la presa de consciéncia que deu tot, quitament Estella, a Magwitch; son deute nòu ven a mai granda libertat.

Pip torna a la farga, son estate precedent a un trabalh de sens. La filosofia exprimida aquí per Dickens qu’una persona astruca amb lor contribucion al benèsser de la societat, es dins la linha de la teoria de Thomas Carlyle e de sa condemnacion, dins Latter-Day Pamphlets (1850), del sistèma social classas prosperant de l’òci, tot coma o faguèron Karl Marx e Friedrich Engels. L’eròi de Dickens es pas un aristocrata nimai un capitalista mas un jove de la classa trabalhadora.

Dins Grandas Esperanças, las valors veraias son l’enfança, la jovença e lo còr. L’eròi de l’istòria es lo jove Pip, un verai visionari, una persona encara en desvolopament, dobèrt, sensible, qu’es secutat per d’adults sens alma. Puèi los adolescents Pip e Herbert, imperfèctes mas liures, intactes, amusants, dotat de fantasiá dins un mond fastic e frivòl. Magwitch es tanben una figura positiva, un òme de còr, victima de las falsas aparéncias e dels imatges socials, redobtable e umil, bestial mas pur, a vagabond de Dieu, mespresat pels òmes. I a tanben un amic afectuós de Pip, Joe, l’enemic de la messorga. Fin finala, i a de femnas coma Biddy.

Imperialisme

Edward W. Said, dins Culture and Imperialism, 1993, interprèta Grandas Esperanças en tèrme de teoria pòstcoloniala al subjècte dels sègles XVIII e XIX al sen de l’imperialisme britanic. La desillucion de Pip aprendent que son benfactor es un codemnat escapat d’Austràlia, coma son acceptacion de Magwitch coma subrogat paire, es descrit per Said coma partida del "procediment imperial", atal es la mena que lo colonialisme expleita los membres fèbles d’una societetat. Atal, lo pòste de comèrci britanic al Caire legitima lo trabalh de Pip coma grafièr, mas l’argent ganhat per l’onèste trabalh de Magwitch's es illegitima, qu’Áustralia es una colonia penitenciària, e Magwitch es enebit de tornar en Granda Bretanha. Said dich que Dickens fa tornar Magwitch per èsser recatat per l’amor de Pip, cavalant lo camin de la sieuna redempcion, mas malgrat son messatge moral, lo libre torna enforçar los estandards que supòrta l’autoritat de l’Empèri britanic.

Nòtas

↑ {{{títol}}}.
↑ {{{títol}}}.
↑ {{{títol}}}.
↑ {{{títol}}}.
↑ {{{títol}}}.
↑ {{{títol}}}.
↑ Modèl:Harvnb
↑ Modèl:Harvnb

Referéncias

Òbras citadas

T

Modèl:Refbegin

«{{{1}}}», with an unsigned and unpaginated introduction
«{{{1}}}», introduction and notes by Margaret Cardwell
«{{{1}}}», introduction by David Trotter, notes by Charlotte Mitchell
Charles Dickens (1999), Great Expectations, authoritative text, backgrounds, context, criticism, ISBN: 0-393-96069-2 New York: W.W. Norton, edited by Edgar Rosenberg. A Norton critical edition.

Modèl:Refend

Fonts general