Exobiologia

L'exobiologia (del grèc: exo = exterior , bios = vida e logos = paraula/sciéncia), també coneguda com astrobiologia (del grèc classic astron = estela) o xenobiologia (del grèc: xenos = fòra), es un camp scientific interdisciplinari que met en relacion las sciéncias coma l'astrofisica, la biologia, la quimia, la geologia, l'informatica o l'antropologia. Son camp d'estudi es larg e se dedica principalament cercar l'origina de la vida e de la Tèrra e la possibilitat qu'aqueles processus ne faguèron naisser d'autres dins lo monde. Es considerada coma l'unica disciplina seriosa que tracta de la recerca de vida extraterrèstra, a diferéncia de l'ufologia.

Qualques questions que l'astrobiologia tracta de respondre sont aquelas:

Qués la vida?

Com va sorgir la vida en la Terra?

Cossí evoluciona e se desvolopa?

I a la vida (vida extraterrèstra) dins d'autres luòcs de l'Univèrs?

Quin es lo futur de la vida sus la Terra e dins d'autres luòcs?

Aquelas questions fan que l'astrobiologia es una sciéncia amb de prigondas implicacions filosoficas.

Descripcion

La disciplina de l'astrobiologia es pas mai de sciéncia ficcion. Diferentas institucions scientificas e universitàrias pel monde entièr s'ocupan seriosament de la recèrca de vida sus d'autras planetas.

Encara que l'astrobiologia siá un camp emergent, la question de saber se la vida existís o non endacòm dins l'univèrs es una ipotèsi verificable, e alara, es un camp viable per l'investigacion scientifica. L'Astrobiologia preten pas èsser una disciplina scientifica pura o dura, coma la Fisica o la Biologia, mas representa un esfòrç per de cercaires de diferentas disciplinas per temptar respondre a de questions sus la vida se basant su la coneissença de diferents camps scientifics.

Coma avèm pas qu'un exemple de vida (aquí sus teèrra), la majora partida del trebalh es fòrça especulativa, mas stotjorn se basant sus de leis fondamentalas de la fisica e (bio-)quimica, o la coneissença actuala de la Biologia.

Un cas concret de recèrca astrobiologica actuala es la recèrca de vida sus Mart. Existís una creissenta quantitat de pròvas que suggerisson que sus Mart i aviá abans una importanta quantitat d'aiga a la superfícia; l'aiga es considerada un davancièr essencial pel desvolopament de la vida, mas fins ara se'n trobèt pas.

De missions especificament dessenhadas per la recèrca de la vida dins d'autras planetas son, per exemple, aquelas del programa Viking, o las sondas Beagle 2, totas dirigidas cap a Mart. Los resultats de Viking son pas conclusent, e aquela de Beagle 2 falhèt al moment de transmetre, perque se seriá esclafada. Una mission futura poiriá èsser Jupiter Icy Moons Orbiter, o "orbitador de las lunas geladas de Jupiter", destinat a estudiar las lunas congeladas de la planeta dins qualques unas poiriá existir d'aiga liquida.

La descobèrta mai recenta es aquela menada per la Phoenix Mars Lander Mission, que mostrèt l'existéncia d'aiga als pòls de la planeta roja.

Resultat de la recerca

Uèi, i a pas de prova definitiva de l'existéncia de vida originària endacòm mai que sus tèrra. Pasmens, segon l'examen de meteorits antartics que sirián originaris de la planeta Mart coma lo ALH84001, i auriá de possibilitat la cresença amb de basas scientificas de l'existéncia de microfossils de vida extraterrèstra, pasmens que sus l'interpretacion d'aquelas suposausadas pròvas i a encara granda controvèrsia. En 2004, lo senhal espectral del metan foguèt detectat dins l'atmosfèra marciana tan per los telescòpis posicionats sus la superfícia terrèstra, coma per la sonda "Mars Express". Lo metan a un període de vida relativament curt dins l'atmosfèra marciana, que se supausa, qu'aja una font recenta d'aquel gas. Coma se detectèt pas d'activitat volcanica sus la superfícia de Mart (çò que poiriá generar de metan), qualques scientifics especulèron que la font poirá èsser la vida microbiana.

De questions secundàrias, coma l'existéncia de mondes capables d'aculhir la vida e sos precursors quimics, obtenguèron de mai de resultats. Mejans l'utilizacion de diferents metòdes se concluguèt que l'existéncia d'aquelas planetas es mai comun que çò que se pensava abans, encara que aquelas son abitalament fòrça diferents de la nòstra. Se suggeriguèt que lo sistema nòstre presenta una disposicion atipica, d'autres penson que las recercas actualas se devon dirigir cap a d'esquemas non solars. Los metodes de deteccion melhorats amb un temps mai grand d'observacion, sens dobte poirián far que se descobre mai de sistèmas planetaris, e benlèu, al mens un coma lo nòstre.

Lo progrès de l'Astronomia infraroja e submilimètrica "doberiguèt" la possibilitat de descobrir nòus sistèmas estelars. La recèrcas infrarojas permetèron de descobrir de cenchas de pòls e asteroíds a l'entorn d'estelas alunhadas. Qualques imatges infraroges contenon, benlèu, imatges dirèctes de planetas, pasmens qu'encara se'n discuta. L'espectroscopia infraroja i submilimètrica identifiquèron un nombre creissent de substàncias quimicas a l'entorn d'estelas, çò que sosten l'origina e la durada de la vida.

Ligams extèrnes