Escòla sienesa
Se sòna Escòla sienesa o Escòla de Siena un movement artistic de la fin de l'Edat Mejana e del començament de la Renaissença italiana que se mostrèt en pintura, escultura e arquitectura.
Nasquèt en Toscana al segle XIII e se perpetuèt duscal segle XV, mentre que capitèt de rivalizar amb d'autras escòlas de pintura coma la de Florença. A la diferéncia de l'escòla florentina, l'escòla sienesa se caracterizava per un grand conservatisme dins las tecnicas picturalas, los tèmas, lo dessenh e l'apròchi de la simbolica.
Demest los seus representants mai importants se pòdon citar Duccio di Buoninsegna (las òbras de qui mòstran una certa influéncia bizantina), lo seu aprendís Simone Martini, los fraires Pietro e Ambrogio Lorenzetti, Taddeo di Bartolo e lo seu nebot Domenico, Stefano di Giovanni (dich lo Sassetta) e Matteo di Giovanni.
L'escòla sienesa aviá fòrça de traches comuns amb l'iconogràfia bizantina, pr'aquò que l'espression dels visatges, entre d'autras innovacions, i foguèt mai desvolopada que dins la pintura d'Orient.
Contèxte[modificar | Modificar lo còdi]
La ciutat de Siena foguèt fondada per Senius, lo filh de Romul e Rème, segon lo mite local. Èra la rivala de totjorn de Florença. Foguèt la darrièra ciutat que tombèt jol contraròtle florentin en 1555. Siena èra una ciutat rica que joguèt un ròtle de grand pes dins la politica italiana : lo retorn dels Papas en Itàlia es atribuit a Caterina de Siena e, es a Siena, en 1433, que l'emperaire Sigismond de Luxemborg sojornèt abans que tornar a Roma per s'i far coronar. Tamben, Pie II, elegit en 1458, veniá de Siena.
Los artistas[modificar | Modificar lo còdi]
1251-1300[modificar | Modificar lo còdi]
- Coppo di Marcovaldo
- Dietisalvi di Speme
- Guido da Siena
- Rinaldo da Siena
- Arnolfo di Cambio
- Guido di Graziano
- Vigoroso da Siena
1301-1350[modificar | Modificar lo còdi]
- Barna da Siena
- Duccio di Buoninsegna
- Ambrogio Lorenzetti
- Pietro Lorenzetti
- Ugolino Lorenzetti
- Ugolino di Nerio
- Lippo Memmi
- Segna di Bonaventura
- Simone Martini
- Naddo Ceccarelli
1351-1400[modificar | Modificar lo còdi]
- Bartolo di Fredi
- Spinello Aretino
- Domenico di Bartolo
- Taddeo di Bartolo
- Andrea Vanni
- Paolo di Giovanni Fei
- Lippo Vanni
- Niccolò di Buonaccorso (o Bonaccorso, 1355 - 1388)
1401-1450[modificar | Modificar lo còdi]
- Giovanni di Paolo
- Pietro di Giovanni d'Ambrogio
- Il Sassetta, Stefano di Giovanni
- Benedetto di Bindo
- Martino di Bartolomeo
- Gregorio di Cecco
- Sano di Pietro
- Priamo della Quercia
- Domenico di Bartolo
- Lorenzo di Pietro (Vecchietta)
- Maestro dell'Osservanza
1451-1500[modificar | Modificar lo còdi]
- Matteo di Giovanni
- Francesco di Giorgio Martini
- Neroccio di Bartolomeo de' Landi
- Pietro di Francesco degli Orioli
- Sano di Pietro
- Maestro dell'Osservanza
1501-1550[modificar | Modificar lo còdi]
- Domenico di Pace Beccafumi
- Lo Sodoma, (Giovanni Antonio Bazzi, dich ~)
- Baldassarre Peruzzi
- Lo Riccio, (Bartolomeo di Sebastiano Neroni, dich ~)
1551-1650[modificar | Modificar lo còdi]
Bibliogràfia[modificar | Modificar lo còdi]
- Daniel Arasse, L'Homme en perspective - Les primitifs d'Italie, ed. Hazan, Paris, 2008 (francés)
- Marco Pierini, Arte a Siena, ed. Scala, Florença, 2004 (italian)