Conjugason
La conjugason es, dins las lengas flexionalas, la flexion del vèrb, es a dire la variacion de la forma del vèrb segon las escasenças. La flexion nominala se nomena, ela, declinason. Mai sovent, la conjugason se fa segon un nombre de trachs gramaticals coma:
- la persona ;
- lo nombre ;
- lo genre ;
- lo temps ;
- la votz ;
- lo mòde ;
- l'aspècte
- lo movement associat, entre autras possibilitats.
L'ensemble de las formas d'un mèsme vèrb constituís son paradigma.
Exemple simple en occitan[modificar | modificar la font]
La forme de « referéncia » d'un vèrb es nomenat l'infinitifu present; prenem per exemple lo vèrb « pensar ».
Quand se descrich una accion en cors, s’utilise un temps nomenat « present de l'indicatiu », e la forma del vèrb depend de la relacion entre lo locutor, lo subjècre del vèrb (la persona) e le nombre del subjècte:
- lo locutor parla de semèsme: 1èra persona del singular, « pensi »
- lo locutor parla a un autre individú: 2a persona del singuliar, « pensas »
- lo locutor parla a un autre individú (o un grop) d’un tresen individú : 3a persona del singular, « pensa »
- lo grop dels locutors parla de semèsme: 1èra persona del plurial, « pensam »
- lo grop dels locutors parla (polidament o non) a un autre grop o alara polidament a un individú: 2a persona del plurial, « pensatz »
- lo grop dels locutors parla un autre individú (o grop) d’un tresen grop: 3a persona del pluria, « pensan »
Se l'accion es acabada, revolguda e qu’es pas simultanèa a una autra accion de raconta, s’utilisa lo preterit: « pensèt ».