Bofador
Lo bofador (var. bufador), es un instrument tradicional per atisar lo fuòc. Es un long tub de fusta dins lo qual òm bufa e que permet de dirigir l'aire sus un ponch precís del lar.
Etimologia[modificar | Modificar lo còdi]
Bofador (AFI: [bufa'δu]) o bufador (AFI: [byfa'δu]), del vèrb bofar o bufar.[1]
Fabricacion[modificar | Modificar lo còdi]
Lo bofador es generalament fabricat amb una crèsta (part superiora del tronc) d'un pin o d'un avet, d'una longor de 70 cm a un mètre, qu'òm desbarrassa de sas brancas en conservant pasmens un tròç de branca prèp de l'extremitat la mai espessa que servirà de ponhada. Òm cava puèi la fusta tot del long: aquela operacion es facilitada pel fach que la mesola es mai tendre e pòt doncas èsser levada sens tròp d'esfòrces. Òm podiá laissar lo tròç de fusta expausat al gèl abans d'o cavar, amb una longa tija de fèrre enrogida al fuòc. Lo bofador pòt èsser laissat brut, amb la rusca, o èsser desruscat e aliscat.
Lo bofador èra utilizat dins lo Massís central, dins los Alps, en Lengadòc, dins Jura e, dins una mendre mesura, dins los Pirenèus. En Gasconha, òm utilizava una tija de rausa clòt sonada boheta, o, en Lemosin, un tub en fèrre sonat canon. L'emplec del bofador o de sos succedanèus èra fòrça espandit abans l'aparicion del bofador de fusta e de cuèr.
Nòtas e referéncias[modificar | Modificar lo còdi]
- ↑ Alibèrt, Loís. Dictionnaire occitan-français. IEO, 1977.