Amin Maalouf
Amin Maalouf (en arabi أمين معلوف) es un escrivan Libanés d'expression francesa nascut lo 25 de febrièr de 1949 a Beirot.
Biografia
[modificar | Modificar lo còdi]Nasquèt a Beirot, pasmens los primièrs ans d'Amin Maalouf se debanèron en Egipte, patria qu'adoptèt los grands mairals. De retorn al Liban, la familha s'installèt dins un quartièr cosmopolit de Beirot, ont vivián la grand partida de l'an, mas l'estiu demoravan a Machrah, vilatge del Mont Liban que los Maalouf ne son originaris.
Lo paire es un jornalista fòrça conegut al Liban, tanben poèta e pintre, eissit d'una familha d'ensenhants e de directors d'escòlas. Los aujòls, catolics, se convertiguèron al protestantisme al sègle XIX.
La maire es eissida d'una familha francofòna e catolica, istamboliòta, vila fòrça simbolica dins l'imaginari d'Amin Maalouf, l'unica que siá citada dins caduna de sas òbras[1].
Los estudis primaris d'Amin se faguèron a Beirot dins una escòla francesa dels Jesuistas. Sas primièras lecturas èran en arabi, enclusits los classics de la literatura occidentala, mas sas primièras temptativas literàrias, secrètas, èran en francés, qu'es per el, a l'epòca, la « lenga d'ombra », per oposicion a la « lenga de lutz », l'arabi[2].
Estudiant en sociologia e sciéncias economicas, encontrèt Andrée, educatriz especializada, qu'esposa en 1971. Pauc aprèp venguèt jornalista pel principal quotidian de Beirot, An-Nahar, escriguèt d'articles de politica internacionala.
La guèrra civila esclatèt en 1975, obligant la familha a se retirar dins lo vilatge del Mont Liban. Amin Maalouf lèu decidiguèt quitar lo Liban per França, en 1976. Sa femna e lors tres enfants seguèron.
Tròba en França un trabalh de jornalista dins un mensual d'economia.
En 1981 obtenguèt son primièr contracte d'edicion, (Jean-Claude Lattès), per Les Croisades vues par les Arabes, que foguèt publicat en 1983. Encontrèt son primièr succès amb Léon l'Africain, en 1986, e decidiguèt de se consacrar a la literatura.
Obtenguèt en 1993 lo Prèmi Goncourt per Le Rocher de Tanios, que se passa dins los monts libaneses de son enfança.
Trabalha amb Kaija Saariaho compositriz finlandesa per escriure d'operas.
En 2007-2008, presidiguèt, per la Comission Europèa, un grop de reflexion sul multilinguisme, que produguèt un rapòrt: Un desfís salutari: coma la multiplicitat de las lengas poirà consolidar Euròpa.
Es doctor honoris causa d'universitats de Liban, d'Espanha, de Portugal o de Belgica [3].
Recebèt lo Prèmi Prince d'Astúrias de literatura en 2010[4].
Influéncias e inspiracions
[modificar | Modificar lo còdi]L'autor se ditz influenciat, entre autres, per las òbras de Thomas Mann, Albert Camus, Leon Tolstoi, Marguerite Yourcenar, Charles Dickens, Stefan Zweig e Omar Khayyam e la poesia de lenga aràbia[5].
Los romans d'Amin Maalouf son marcats per sas experiéncias de la guèrra civila e de l'immigracion. Se caracterizan (entre autres) per de viatjaires entre las tèrras, las lengas e las religions. Dins son libre Les Identités meurtrières, s’indigna dels comportaments umans quand l’afirmacion de se va plan sovent amb la negacion de l’autre. Sa filosofia umanista le convenci que podèm demorar fidèl a las valors qu'eretarem, sens al meteis temps se creire menaçat par las valors que d’autres son portaires.
Òbras
[modificar | Modificar lo còdi]Romans
[modificar | Modificar lo còdi]
Aquesta seccion es voida, pas pro detalhada o incompleta. Vòstra ajuda es benvenguda !Ensags
[modificar | Modificar lo còdi]Aquesta seccion es voida, pas pro detalhada o incompleta. Vòstra ajuda es benvenguda !Librets d'opera
[modificar | Modificar lo còdi]- L'Amor de luènh (2001)
- Adriana Mater (2004)
- Émilie (2010)
Prefacis
[modificar | Modificar lo còdi]Aquesta seccion es voida, pas pro detalhada o incompleta. Vòstra ajuda es benvenguda !Annèxes
[modificar | Modificar lo còdi]Nòtas e referéncias
[modificar | Modificar lo còdi]- ↑ "autobio"(fr)Autobiografia en forma d'entrevista, sul blòg oficial de l'escrivan
- ↑ id "autobio"
- ↑ "bioblog"(fr)Blòg oficial d'Amin Maalouf
- ↑ (fr)[1][2]
- ↑ (fr) "lof" Entrevista amb Amin Maalouf, per Sandrine Meslet