Alaric Ièr
|
Alaric Ièr
| |
|---|---|
 | |
| Alaric Ièr representat dins la cronica de Nuremberg | |
| Biografia | |
| Naissença | ? |
| Decès | 410 |
| País: | Rei dels visigòts |
| Epòca: | Antiquitat |
| Règne: | 395 a 410 |
| Davancièr: | Atanaric |
| Successor: | Ataülf |
Alaric foguèt rei dels visigòts de 395 a 410.
Èra filh de Badengaud o d'Alaviv,[1] e èra de la dinasta dels Balts o Baltungs. Nasquèt a Tomis (Estíria) vèrs 370, jos Ermanric. Se maridèt amb una filha del seu oncle e precedent rei dels visigòts, Atanaric, e sògre del futur rei Teodoric Ièr e paire d'una filha que se maridèt amb Brond, rei dels anglosaxons.
Succediguèt al paire coma cap a la mòrt d'aquel vèrs 387 quand auriá 17 ans, de tota manièra se sap que ja èra cap a la mort de l'emperaire Teodòsi (17 de genièr de 395). Lo títol que portavan alara los sobeirans visigòts eraTokaif (Cap principal). Quand èra jove, los visigòts emigrèron cap a l'oèst, fugissent l'ataca dels huns; entre 387 e 389 obtenguèt 15 victòrias mas se sap pas contra qui. A l'epòca l'arrianisme ja s'èra espandit pels visigòts aprèp lo passatge al govèrn de Frigitern (vers 376-383) e de l'evesque arian de Macedònia Tofilau que difusèt aquela doctrina, e que foguèt acceptada per Alaric e los seus sens pr'amor renunciar a totas las practicas paganas.
Campanha de Grècia
[modificar | Modificar lo còdi]
En 394 l'emperaire d'Orient Teodòsi li donèt lo comandament dels auxiliars gòts de l'Empèri dins sa luta contra Eugèni. En 395, moriguèt Teodòsi, los visigòts trenquèron l'aliança amb Roma; aprèp que li foguèt negat lo títol de Magister Militum, que demandava, Alaric ataquèt Constantinòple; foguèt rebutat e enseguida, segon Socrates per instigacion de Rufin, devastèt Grècia (395 e 396), sacatjant Corint, Argos, Esparta e Megara, e foguèt salvada Atenas amb lo pagament d'un grós rescat. Lo General Estilicon desbarquèt a Corint e capitèt a los expulsar de Grècia cap a l'Epir, mas lo nòu emperaire d'Orient, Arcadi, amb la paur que tornen, donèt a Alaric los insignes de governaire d'Illiria e lo títol de Magister Militum per Illyricum, çò que permetèt de conservar la patz pendent cinc ans (396 a 401). Alaric foguèt proclamat rei pels magnats visigòts en 398.
Lo 18 de novembre de 401, profeitent qu'Estilicon s'èra anat a la frontièra del Danubi per frenar las atacas dels vandals e dels alans, Alaric envasiguèt Itàlia, assetjèt Aquileia e en febrièr de 402 se presentèt davant Milan e ataquèt Ravena sens succès. Estilicon, amb las legions del Ren e de mercenaris barbars, ataquèt e desfaguèt Hasta e Pollentia; dins aquel combat, del 6 d'abril de 402, foguèron fachs presonièrs la femna e los filhs d'Alaric. Una ataca sorpresa visigòta a Verona foguèt rebutat pel general Saule e fin finala Alaric tornèt a Illiria.
Estilicon, per atraire lo rei visigòt a çò del, li tornèt la seuna femna muller e los seus filhs e li prepausèt una aliança. En 405 Onori, emperaire d'Occident, designèt tanben Alaric Magister Militum per Illyricum, amb de limitas territorialas que entrèron en contradiccion amb las reivindicacions de l'Empèri d'Orient, e tenben recebèt una compensacion economica e d'autres promesas; tot aquò per tòca d'atraire dins sa man e qu'afronte lo seu rival, Arcadi. Alaric establiguèt la capitala a Aemona.
Moriguèt Arcadi en 408, Roma abandonèt las intencions d'atacar l'Orient; alara Alaric exigiguèt 4 000 liuras d'aur en scompensacion.[2] A la demanda d'Estilicon, lo govèrn roman acceptèt e li paguèt aquela quantitat, mas lo partit nacionalista roman, segurament insitat pel govèrn de Constantinòple, acusèt Estilicon de preparar la liurason de l'Empèri a Alaric, e fomentar. Esclatèt una revòlta de tropas çò qu'obliguèt Estilicon a se refugiar dins una glèisa, essent assassinat alara que ne sortissiá (malgrat la promesa que li èra facha que siá salve); la man executritz foguèt Olimp, mas los òrdres venguèron de l'Emperaire Onori (23 d'agost 408). Estilicon mòrt, las promesas fachas a Alaric foguèron pas respectadas.
Segonda campanha d'Itàlia
[modificar | Modificar lo còdi]Sens lo comandament d'Estilicon, l'armada romana se desintegrava e Alaric podèt avançar sens oposicion cap a Itàlia; ocupèt Aquileia, Albino, Cremona e d'autres ciutats, mas passèt per Ravenna sens l'atacar, luòc ont s'èra refugiat Onori. Arribèt a Roma en ivèrn de 408; la retirada foguèt comprada en cambi de plan de moneda, e alara passèt en Toscana, i demorent l'ivèrn e que s'uniguèron a el los esclaus fugitius, de grops d'huns e de gòts. Comencèt a negociar amb Onori, exigissent la cession del Venèt, Norica e Dalmàcia, una pension annadièra, e lo tìtol Magister Militum Praesentalis per l'Occident, mas Onori refusèt aqueslas pretensions n'ofrissent d'altras que capitèron pas a relizar.
Alaric tornèt a Roma (409) e ocupèt Òstia copant l'avitalhament. Lo Senat roman aviá nomenat emperaire a Prisc Atal, un òme d'origina Iònica qu'èra prefècte de la ciutat, que sembla qu'aviá de simpatias arrianas, e que concediguèt a Alaric lo títol de Magister Utriusque Militiae alara que lo seu conhat Ataülf recebèt lo títol de Comes domesticorum equitus. A l'estiu de 410, com Atal voliá pas o puslèu podava pas respectar las seunas promessas, Alaric lo depausèt (14 d'agost de 410) e tornèt negociar amb Onori, mas pendent las estipulacions lo general visigòt Sar, que dirigiá un grop important de visigòts e d'autres barbars al servici de l'Empèri, e qu'èra l'enemic jurat dels Balts o Baltungs, ataquèt los visigòts e las necociacions s'arrestèron.
Lo sac de Roma
[modificar | Modificar lo còdi]Alaric tornèt a Roma e los esclaus d'una dama romana de religion arriana, nomenada "Proba", li dubriguèron la pòrta Salària (24 d'agost de 410). Alaric donèt tres jorns als seus òmes per sacatjar la ciutat, mas ordenèt de respectar los temples e las femnas e enebiguèt los mòrts sens justificacion, mas los soldats incendièron la majòra partida de la ciutat aprèp lo sacatge; los ciutadans romans s'èran refugiats dins los temples de Sant Pèire e Sant Pau. Aprèp siès jorns sortiguèron cap al sud, menant coma ostatges l'ex emperaire Atal e Galla Placídia, fraire d'Onori. Devastèt Campània, Apúlia e Calàbria e arribèt a l'Estrech de Messina, ont preparèt la conquèsta de Sicília, que podava pas far perque una tempèsta dispersèt las naus. Alara voliá passar en Africa mas moriguèt d'una corta malautiá abans d'acabar los preparatius, quand assetjava Cosença. Li succediguèt lo seu conhat Ataülf, qu'aviadament faguèt la patz amb l'Empèri, sortissent d'Itàlia en cambi de la concession del govern de Gàllia. Alaric foguèt enterrat prèp de Cosentia, sus la riba del riu Busentinus.
Las principalas fonts pel seu reialme son Zosim I e Jordannes, e en mendra mesura Orosi, Jerònim, Procopi e Isidòr de Sevilha.
Referéncias
[modificar | Modificar lo còdi]- ↑ (en) Herwig Wolfram, History of the Goths. Thomas J. Dunlap, trans. Berkeley: University of California Press, 1988.
- ↑ (en)Ermatinger, James Wilseriá. The decline and fall of the Roman Empire. Greenwood Publishing Group, 2004, p.45. ISBN 0313326924.
Vejatz tanben
[modificar | Modificar lo còdi]| Precedit per | Alaric Ièr | Seguit per | ||
| Atanaric |
|
Ataülf |